Als je iemand een laatbloeier mag noemen, dan is het zeker Mark Witsel (30) wel. Hij kwam pas op zijn achttiende een keertje meetrainen bij de dorpsclub SC Waarde, sloot direct aan bij de eerste selectie, veroverde een basisplaats om die daarna nooit meer af te staan. Al twaalf seizoenen lang is hij onbetwiste basiskracht, tot in de winterstop het blessurespook toesloeg.
“Daardoor was het voor mij een seizoen met twee gezichten. Voor de winter speelde ik alles, was ik ook topfit, tot het noodlot toesloeg en ik een knieblessure opliep. Ik verrekte mijn knieband en heb in de tweede helft van deze competitie niets meer gespeeld helaas. Erg zuur wel, want ik had het gevoel dat ik er wel lekker in zat. Dan maakt het dat extra vervelend, dat je de ploeg niet kan helpen op het veld.” Het is Witsel ten voeten uit, want hoewel hij voor zijn achttiende nooit in clubverband actief was, is hij inmiddels met recht een echte clubman te noemen. Dienstbaar stelt hij zich op en is ook trots dat hij iets voor de vereniging kan doen. “Zonder meer. Ik train ook samen met Stefan Dijl, onze aanvoerder nu bij het eerste elftal, de JO11. Ik kreeg in 2020 de vraag of ik niet wat met jeugd wilde doen. Daarop heb ik positief geantwoord, want ik vind dat ook de jeugd de aandacht moet krijgen die het verdient. En ik vind het trainen en coachen echt geweldig om te doen. We zijn in de vierde fase van dit seizoen ook kampioen geworden met die gastjes, dat was een prachtig moment en een bekroning voor iedereen hier.”
En hoewel hij op het veld als speler geen rol speelde na de winterstop, heeft hij wel op andere manieren een rol binnen de hoofdselectie vervuld. “Ik ben altijd bij de wedstrijden geweest en ook bij wat trainingen gaan kijken. Daarbij heb ik trainer Jeroen Bakx daar waar ik kon ondersteund en ontzorgd. Want hoewel het ‘slechts’ vierde klasse is, vind ik wel dat alles goed geregeld moet zijn. Dus de materialen regelen en andere randzaken, dat heb ik gedaan. Want dat past wel bij mij als persoon, om mensen te helpen waar het kan. Op die manier mijn steentje bijdragen, al doe je dat het allerliefste op het veld.”
Dat hij nu al maanden niet vol kan meetrainen en wedstrijden kan spelen, dat knaagt enorm aan het voetbaldier dat Witsel zichzelf inmiddels toch noemt. “Ik voetbalde toen ik jong was wel altijd op veldjes en pleintjes, maar nooit bij een vereniging. Maar die passie voor het spelletje die heeft er altijd wel ingezeten. En dat doet het nu als dertigjarige nog altijd. Het is dan ook erg frustrerend dat ik mijn fysieke uitlaatklep nu kwijt ben. Ik reken nu erop dat ik er op 1 augustus weer sta. Dan begint de voorbereiding op het nieuwe seizoen en dan ga ik er weer vol voor en hoop dan nog een aantal mooie seizoenen hier te beleven.”
Hij kent nu echter wel de keerzijde en ziet daarbij ook het belang in van mensen die zich rondom de spelers inzetten met hand- en spandiensten. “Die mensen ben ik wel meer gaan waarderen en die doen er allemaal alles aan om binnen Waarde de zaken te laten draaien. Mocht ik zelf ooit stoppen met voetballen, dan zal ik absoluut wel bij Waarde betrokken blijven. In welke rol exact, dat zal de tijd leren. Want eerst en vooral wil ik nog voetballen, want dat blijft passie nummer één. Ik kan dan ook niet wachten tot het nieuwe seizoen weer van start gaat..”
Klik op Waarde voor meer artikelen over de club.
Klik op Waarde voor meer informatie over de club.