Hij is de kleurrijkste scheidsrechter op de regionale voetbalvelden. En daar is niet iedereen altijd even blij mee. Marcel van Ekelenburg heeft bij de KNVB een ‘dienstverband’ van 27 jaar bereikt, alleen wacht hij al twee jaar op een bosje bloemen vanuit Zeist. Voor de geboren Rijswijker een periode met de nodige pieken en dalen, waarbij hij door velen als clown wordt bestempeld. ,,Ik ben geen clown, ik ben een mensenmens.”

Kwintsheul – Eén ding moet Marcel van Ekelenburg (59) echter gelijk van het hart: Ze zeggen wel eens dat scheidsrechters zijn gaan fluiten omdat ze thuis niks te vertellen hebben, maar dat is bij mij absoluut niet het geval. Mijn vrouw is mijn beste vriend en geeft mij veel advies. Als kleine jongen heb ik op meerder sporten gezeten. Turnen was ik vrij goed in heb ik tot mijn 30^ste gedaan. Ik was geen grote voetballer. Jaren heb ik met veel plezier gevoetbald bij Quintus en KMD. Uit een corner maakte ik eens een omhaal in de kruising. Ik maakte de raarste doelpunten. Ik heb zelfs een keer vanaf de middenlijn, met de wind mee, een omhaal onder de lat gemaakt. Marcel is bij toeval scheidsrechter geworden. Toen hij een jaar of 30 was, voetbalde hij bij KMD. Omdat er op een dag geen scheidsrechter was, liet hij zich ompraten en floot een potje dat anders niet door zou zijn gegaan. Van het een kwam het ander. Hij begon het leiden van een wedstrijd leuk te vinden, vooral door de positieve reacties die hij kreeg. We zijn nu 27 jaar verder en na een lange aanlooptijd in de onderste regionen, bereikte hij een paar jaar geleden zelf groep 1. ,,In groep 1 kwam ik erachter dat je er veel voor moest doen. Mijn conditie was niet goed, maar ik slaagde wel. Ik zakte op de theorie, maar ik mocht wel een jaar hoofdklasse en eerste klasse fluiten. Ik floot in groep 1 eens de wedstrijd Alphense Boys tegen CVV Zwervers. Het enige duel dat ondanks zware regenval doorging. Toen heb ik een duikbril opgezet. Iedereen vond het geweldig, alleen de KNVB niet, aldus Van Ekelenburg. ,,Trainers vinden mij zelfs een clown. Maar ik ben geen clown, ik ben een mensenmens. Ik ben overal dezelfde Marcel. Op het voetbalveld, op mijn werk, thuis. Er is geen andere Marcel. Ik ben druk en aanwezig, dat weet ik. Maar ik heb mijn hart op de goede plek. Ik fluit elke wedstrijd op wat voor niveau ook op mijn eigen manier. Tegen een rapporteur die ooit bij hem langs de lijn stond en vond dat hij te weinig gele kaarten had getrokken, antwoordde hij: ‘Ik maak zelf wel uit wat ik doe tijdens een wedstrijd. Ik heb toen echt een leuk jaar gehad in groep 1. Ik fluit met mijn hart, bij de KNVB zien het liever anders en moest ik verder in groep 2. De laatste jaren zit ik zelf in groep 3 en dat valt niet altijd even mee”. Marcel is zeker geen scheidsrechter van dertien in een dozijn. Aan warmlopen doe hij niet. Kletsen kan hij als de beste, ook tijdens een wedstrijd. Hij lult de oren van je kop. Alles passeert dan de revue: de stapavonden met zijn vrouw, de Toyota Supra waarmee hij naar de voetbalvelden toert; zijn hele hebben en houden legt hij op tafel. De spelers vinden dat juist superleuk en dat zorgt ervoor dat ik ook een leuke middag heb. Dat is ook de reden dat ik voorlopig nog even doorga. Het leven van een scheidsrechters niet altijd even leuk. Een aantal jaar geleden heb ik een knal in mijn gezicht gehad. Het ergste is dat die voetballer wegrende, de lafaard. Misschien maar beter ook, want ik rende er achteraan maar ik kon hem niet pakken. Ik hoop dat voetballers eens in de spiegel zouden willen kijken als ze op het veld staan. Het voetbal is nu een afspiegeling van de maatschappij geworden en dat is niet altijd even leuk. Als je naar Van Ekelenburg kijkt, dan valt één ding direct op: zijn vele tatoeages. Ongebruikelijk voor een scheidsrechter, maar er zit een verhaal achter. ,,Ik verloor op 21-jarige leeftijd mijn oudere broer door een auto-ongeluk. Onderweg naar het vliegveld in Saoedi-Arabië. Door zijn tattoo werd mijn broer na het auto-ongeluk herkend. Ik heb toen direct een tattoo, een draak, laten zetten. Inmiddels zit ik redelijk vol. Mijn ambities zijn zo hoog mogelijk blijven fluiten op mijn manier en dan het liefst weer op korte termijn in groep twee.’’ Als Van Ekelenburg de fluit hanteert, gebeurt er 90 minuten lang iets bijzonders. Een geweldige gozer is hij. En een prima scheidsrechter, alleen denk de KNVB daar soms anders over.

Klik op Quintus voor het laatste artikel van de club.