Ze is al haast niet meer weg te denken in Monster. Kirsten Verdel is de vaste fysiotherapeut van de selectie en sinds kort heeft de 25-jarige Monsterse ook een eigen praktijk geopend op sportpark Polanen.
Haar praktijkruimte op de begane grond van het clubhuis zit er gelikt uit. De muren zijn vers gewit, op de vloer ligt grijs laminaat. “Dit was eerst een commissiekamer”, zegt Verdel. “Monster had er twee; één kon er wel gebruik worden voor een praktijkruimte.”
In de ruimte is behalve plaats voor een behandeltafel ook plek ingeruimd voor attributen voor de hersteltraining. Er staat een hometrainer, op de grond liggen gewichten en ballen. “Eigenlijk heb ik alles in de ruimte aangepast. De club wilde graag de trap houden. Dat is de verbinding met de eerste verdieping.” Voor Verdel was het een mooie kans om bij de plaatselijke voetbalclub een eigen praktijk te openen. “Het mes snijdt aan twee kanten. Ik kan een praktijk voor alle inwoners van Monster openen en de club heeft mij binnen handbereik.”
Verdel is al vier jaar aan SC Monster verbonden. “Ik ben begonnen, toen ik nog bezig was aan mijn opleiding voor fysiotherapie, als fysieke en hersteltrainer. Dat doe ik nog steeds. Ik begeleid spelers die terugkomen van een blessure. Soms is dat een zware knieblessure, soms een spierblessure. Afhankelijk van het traject is dat op het veld of binnen.”
Inmiddels is ze ook de vaste fysiotherapeut van de selectie. Op dinsdag en donderdag staat zij klaar voor de selectie van Monster. “Een enkele keer wil ik nog wel een speelster van dames 1 behandelen, maar in principe ben ik er voor de mannenselectie. Normaal gesproken zit ik niet op zaterdag op de bank bij het eerste, dat doet Frans de Jong, de vaste verzorger. Als hij er niet is, vervang ik hem.”
Voor Verdel ging met haar werk bij Monster een wereld voor haar open. “Ik had helemaal niks met voetbal”, geeft zij eerlijk toe. “Ik ben weliswaar van de teamsporten, ik heb zelf gehockeyd bij HDS in Den Haag, maar voetbal speelde buiten mijn gezichtsveld af. Dat is nu wel veranderd. Ik kijk nu regelmatig wedstrijden op televisie.”
“Ik kende de voetbalcultuur eigenlijk niet goed. Bij HDS speelde ik in een vriendinnenteam. Een nederlaag was snel vergeten. Bij Monster bepaalt de uitslag wel heel erg de stemming. Daar verbaas ik me wel over. Vreugde en teleurstelling zitten heel dicht bij elkaar. Dat heb ik de afgelopen twee seizoenen ook van dichtbij meegemaakt. Twee seizoenen geleden werd Monster kampioen, vorig jaar was er de degradatie. Toen dat een feit was, was het doodstil in de kleedkamer. Dat maakte wel indruk op me. Ik geloof dat ik er wel goed aan gedaan heb om mij mond toen even te houden, haha.”
De meeste tijd is de sfeer uitgelaten. “We hebben met elkaar veel lol en ik doe rustig mee. Ik ben one of the guys. Ik heb twee broers en die noemen me al jaren zo.”’
Verdel, die een vervolgopleiding kinderfysiotherapie volgt, vindt het best. “Ik zal nooit vergeten dat we met Monster een trip hebben gemaakt naar Newcastle. Vijfenveertig man en één vrouw. Die vrouw was ik dus. Ik heb een topweekend gehad.” Ze geniet ook van de typische voetbalhumor. “Jongens gooien er alles uit, zonder te nadenken. Ik kan dat wel waarderen. Ik lach me soms krom.”
