Hij is al vijftien jaar actief als grensrechter. Kees Ottevanger maakte in die hoedanigheid de fusie tussen Rijswijkse Boys en VV Giessen én de promotie als GRC’14 naar de eerste klasse mee. “Ik besef dat we bezig zijn aan een unieke periode in de clubgeschiedenis.”

Als voetballer was Ottervanger (37) al overenthousiast, zo noemt hij het zelf. “Ik had weinig techniek en ook niet zo’n goed loopvermogen”, reageert hij met zelfspot. “Maar enthousiast was ik wel, en ik had altijd plezier.” Dat nam hij mee toen hij als grensrechter werd gevraagd bij het tweede elftal van Rijswijkse Boys. En toen er een vacature kwam bij het eerste elftal als vlagger vond hij het een eer toen hij door zijn club werd gevraagd. “Wat dat betreft ben ik nog van de oude stempel. Het past misschien ook wel bij een dorpsclub. Als je vrijwilliger wordt ben je dat hier voor de rest van je leven.”

Hij ‘overleefde’ als grensrechter de fusie met Giessen, zes jaar geleden. Er stond een nieuwe club met zeshonderd leden. “De fusie heeft ons in alle opzichten verder geholpen”, zegt Ottevanger. “De dorpen liggen tegen elkaar aan, ons complex er tussenin. Ook op sportief vlak was het goede zaak. Rijswijkse Boys speelde tweede klasse, maar bij Giessen, dat vierde klasse speelde, hadden ze de jeugd.”

Dat het een goede mix was, bleek uit de promotie vier seizoenen geleden. Met veel spelers uit de eigen gelederen werd de eerste klasse bereikt. “Vijfenzeventig procent van de spelers moet uit de regio komen, zo staat in de statuten. Dat vind ik een goede zaak. Daarmee wordt onze identiteit gewaarborgd.”

Met zijn 37 jaar staat hij nog midden in de spelersgroep. “Met een aantal jongens ga ik ook al jaren privé om”, zegt Ottevanger. “Ik voel me dan ook honderd procent onderdeel van de groep. Ik kan mij vreselijk verheugen op ons trainingskamp. Dit jaar waren we naar Marbella. Dat was voor het eerst. De afgelopen vier jaar zijn we naar Torremolinos, Albufeira en twee keer naar Benidorm geweest. De jongens wilden weer eens wat nieuws. Zij mogen dat bepalen, want het grootste deel van de reis en het verblijf moeten ze zelf bekostigen.”

Het is allesbehalve een snoepreisje. “Het is een serieus trainingskamp met een wedstrijd en nog een pittige training. Op de derde dag hebben we altijd een mountainbiketocht op het programma staan. Dat is zwaar. Ik moet me altijd naar de finish sleuren, maar halen doe ik ‘m. Ik laat me niet kennen.” De selectie van GRC’14 was dit keer wellicht nog een tikkeltje extra gemotiveerd vanwege de derby tegen Almkerk op de eerste speeldag. “De wedstrijden tegen Almkerk, WNC, LRC en Nivo Sparta zien we als krenten in de pap.”Het zijn ook de enige uitwedstrijden waarvoor Ottevanger geen bus regelt. Hij is namelijk ook voorzitter van de supportersvereniging. “Alle andere uitduels gaan we met de bus. Mét supporters en spelers tegelijk. Dat is traditie. Het werkt prima. Op de terugweg is er altijd wat lekkers.”

Spelen in de eerste klasse betekent ook dat er wel eens neutrale grensrechters zijn. Ottevanger: “Daar is geen peil op te trekken. Soms staan er twee op die er vervolgens een paar dagen voor de wedstrijd weer worden afgehaald. Voor mij geen probleem. Ik ben er altijd bij. Als ik niet hoef te vlaggen, help ik onze twee leiders.”

Een geseponeerde rode kaart
Eén keer haalde Kees Ottevanger als grensrechter het einde van de wedstrijd niet. “Dat is al zeker een jaar of zeven, acht geleden”, blikt hij terug. “Tegen Leerdam Sport kreeg eerst een speler van ons rood en daarna ik. Blijkbaar had ik iets gezegd wat niet mocht. Die kaart werd later geseponeerd.”

“Het voordeel van spelen in de eerste klasse is dat je vrijwel altijd goede scheidsrechters hebt. Die neem je ook niet in de maling. Elke clubgrensrechter zal zeggen dat hij eerlijk is. Ik ook, maar ik ben ook echt eerlijk.”

Meer informatie over GRC’14? Klik hier.
Klik hier voor een ander artikel van GRC’14.