Tim Freriks (24) behoort tot de jongere spelers van vv Katwijk. Toch heeft de Zaandammer al een indrukwekkend rijtje clubs achter zijn naam staan. Hij zwierf van Noord-Holland tot Groningen en van Utrecht tot Zuid-Holland. “Maar er gaat niks boven Zaandam”, zegt hij lachend. Daar komt hij uiteindelijk altijd weer terug.

Elk steegje en gangetje van Zaandam kent Freriks op zijn duimpje. De Zaanse Schans en de typisch groene huisjes in de stad vallen hem niet eens meer op. “Bij amateurclub PSCK begon het lang geleden allemaal. Op vijf minuutjes fietsen van mijn ouderlijk huis. Toen was ik er wat sneller dan die veertig minuten die ik tegenwoordig in de auto zit naar het verre Katwijk”, glimlacht de voetballer die op elke positie in de voorste linie kan spelen.

Bij PSCK, een club die later fuseerde tot Hercules, behoorde Freriks in elk team tot de betere spelertjes. Soms had hij daardoor het gevoel dat hij een bepaalde uitdaging miste. “Regelmatig ging het te makkelijk voor mij. Ons team speelde in een lagere jeugdklasse waardoor ik amper tegenstand had en veel scoorde. Om die reden switchte ik van club en begon ik bij KFC Koog aan de Zaan. De jeugdelftallen van die club spelen op wat hogere niveaus en ik verwachtte daar meer uitdaging te vinden.” Hij vond die direct. In het begin had de spits het, tot zijn eigen verbazing, zelfs heel zwaar in het nieuwe team. Hij zat midden in een felle groeispurt en kampte daardoor met fysieke pijntjes. “Waar ik normaal één van de beteren was, behoorde ik nu plots tot de minderen van het team. Ik zat op de bank en het liep allemaal niet vlekkeloos.” Gaandeweg vond de tweebenige speler alsnog zijn plekje in het dorpje boven Zaandam. “Het klinkt een beetje cliché, maar dat had eigenlijk vooral met ouderwets hard werken te maken. Ik geloofde in mezelf en wilde dat ook aan anderen laten zien.

Eigenlijk kwam alles eruit in de wedstrijd AFC – KFC. “Bij ons waren er nooit scouts, maar in het grote Amsterdam natuurlijk wel. Ik speelde één van mijn betere wedstrijden in het zwartblauw en scoorde zelfs een prachtige hattrick.” Die prestatie viel scouts van Eredivisieclub FC Groningen op. Zij boden hem een proeftraining bij de groen-witten aan en daar overtuigde hij de trainers van zijn kwaliteiten. Hij mocht aansluiten bij de club. “Van de een op de andere dag verliet ik Zaandam voor een pleeggezin in Groningen. Voor mij was dat een zware tijd. De familie waar ik toen woonde ving mij perfect op, maar ik miste thuis.” Vaak ging hij ’s avonds laat terug naar huis en reed hij de volgende morgen om een uur of vijf in de morgen weer naar het hoge Groningen. “Ik ben een huismus. Voor mij is het lastig om langere tijd weg te zijn uit mijn vertrouwde omgeving. Hier heb ik al mijn familie en vrienden. Daar hecht ik veel waarde aan. Ik kan hun niet zomaar loslaten en achterlaten.”

Tactisch
Qua voetbal ging het hem, tot zijn eigen verbazing, een stuk beter af. “Dat komt denk ik doordat ik vanuit de amateurwereld kwam. Daardoor zit er nog veel rek in en leer je erg veel in korte tijd. Voor het eerst train je twee keer per dag en ben je een stuk meer tactisch bezig.” De eerste periode schoten zijn prestaties op het veld omhoog. Hij kon het niveau goed aan en scoorde in totaal 27 keer voor Groningen O19 en O21. “Ik speelde met de Japanner Ritsu Doan (oud PSV, red.) samen en ik haalde ook het eerste elftal. Helaas kwam het nooit van een definitieve doorbraak in de Euroborg.” Wel leerde hij een hoop toen hij op zichzelf ging wonen in de Martinistad. “Daardoor kan ik nu bijvoorbeeld koken en wassen.” Hij ervaarde dat het schoonhouden van je huis een absolute must is. “Ik was eens aan het slapen met de deuren van mijn balkon wijd open. Opeens word ik wakker van aparte geluiden. Ik dacht: wat krijgen we nou! Twee grote meeuwen waren mijn appartement binnengevlogen en maakten alle etensrestjes soldaat.” De geschrokken Freriks spoedde zich terug naar zijn slaapkamer en de slaapkop sloot zich daar bijna één uur op totdat de vogels weer letterlijk gevlogen waren. “Ik was bang voor ze. Voor hetzelfde geld vallen ze mij aan”, zegt hij lachend. Na het voorval hield hij zijn kamer een stuk netter. “En de ramen waren plots wat vaker dicht”, grijnst hij.

Gevoel
Om alsnog de Eredivisie te halen, besloot hij het bij FC Utrecht te proberen. “Helaas had ik veel last van een chronische darmontsteking en het was afwachten hoe en wanneer ik zou herstellen. Daardoor kwam het er eigenlijk maar niet van.” Freriks speelde amper en hij nam een rigoureuze beslissing. “Ik deed één grote stap terug om er vervolgens enkele vooruit te kunnen zetten.” Het bleek de juiste keuze voor de speler. Na een succesvol seizoen bij OFC Oostzaan meldde tweededivisionist vv Katwijk zich. “Ik kreeg meerdere aanbiedingen, maar zij waren de eerste en ik had gelijk een goed gevoel.” Wat dat gevoel veroorzaakte, vindt de aanvaller lastig uit te leggen. “Het heeft denk ik te maken met de sfeer die ik proef wanneer ik een sportcomplex oploop. Als ik dan om me heen kijk bij het veld, de tribunes en de kantine voel ik vanzelf of ik me ergens thuis kan voelen”, legt hij uit.

In de kustplaats liet hij al snel zijn voeten spreken. Het eerste seizoen (door de coronapandemie onderbroken) scoorde hij gelijk in zijn officiële debuut en in het tweede jaar won Freriks de titel met Katwijk in de Tweede Divisie. “Mijn eerste echte kampioenschap”, klinkt het trots. Hij was bij elf doelpunten betrokken (vijf goals en zes assists) en de multifunctioneel inzetbare speler had daarmee een belangrijk aandeel in de grote prijs. “Om het te vieren, zijn we met z’n allen enkele dagen naar Ibiza gegaan. Met zestig man hebben we de tent helemaal op z’n kop gezet. Het was gekkenhuis.” Dit jaar hoopt hij weer een reis te mogen maken. Dat zou betekenen dat de aanvaller een tweede kampioenschap aan zijn palmares mag bijschrijven. “Ik zou graag nog eens naar Ibiza gegaan. Dat is me erg goed bevallen en mag van mij zeker nog wel een keer”, besluit hij dagdromend. (TVS)

Klik op vv Katwijk voor de laatste artikelen over de club.
Klik op vv Katwijk voor meer informatie over de club.