Een makkelijke keuze was het zeker niet. Maar na drie seizoenen, waarvan er slechts eentje volledig werd uitgespeeld, besloot Johan van Batenburg om de derdeklasser vaarwel te zeggen. Maar na elf jaar SC Gastel weet hij één ding zeker. “Deze club krijgt een plekje in mijn voetbalhart, naast DEVO.”
Alle ingrediënten om met elkaar door te gaan waren eigenlijk aanwezig. Een fijne groep, tomeloze inzet en positieve ontwikkelingen binnen de club. Toch besloot de 49-jarige Van Batenburg dus anders, al is de verklaring daarachter heel simpel. “Voor mijn werk zit ik geregeld in het buitenland en maak ik lange dagen, dat werd steeds lastiger om te combineren. Dan kan ik het niet meer met volle overgave doen.” Dit was voor hem sowieso al een soort bonusjaar. “Ik twijfelde vorig seizoen al, maar toen werd door corona veel van het werk uitgesteld. Vanaf nu wordt het alleen maar drukker.”
Belofte
Zijn ploeg stond op een tweede plek, de droom om met promotie naar de tweede klasse af te sluiten, spatte dan ook hard uiteen. “Dat was heel teleurstellend, we hadden echt ver kunnen komen. Het leefde heel erg. Zowel bij mij, als bij die jongens.” En dat Van Batenburg ooit trainer zou worden, was eigenlijk een soort belofte. “Ik heb dat ooit beloofd aan Bert Kempenaars, een coryfee van Gastel. Een geweldige vent, helaas is hij overleden. Het was een mooi moment toen ik die belofte kon inlossen.” Dat stelde hem, drie jaar geleden, voor een serieuze uitdaging. “We wilden van de eerste twee selecties, een hechte groep maken. Dat zijn nu 39 jongens, maar we hebben ook de jeugd door laten stromen.” Hij kan de club met een goed gevoel achterlaten. “Toen ik kwam was er geen TC en was het bestuur klein. Nu is dat er wel en bestaat het bestuur inmiddels uit tien man.” Op het veld zorgde de inwoner van Bosschenhoofd voor de nodige discipline. “Iedereen moest verplicht komen trainen, ook de jongens van het tweede. Anders stond je er gewoon naast, dat wisten ze.”
Verbondenheid
Als hij een hoogtepunt moet noemen, schieten twee wedstrijden te binnen. “De bekerwinst tegen ASWH 2, echt een overwinning van het collectief.” Maar eentje springt daar nog bovenuit. “We speelden tegen RBC (Roosendaal), wonnen niet, maar waren wel gewoon beter. Dat we dat konden, met allemaal eigen dorpse jongens, is een compliment waard. Ze hebben misschien betere spelers, maar wij hebben die vriendschap.” Als voetballer van een lager elftal blijft hij de komende tijd nog wel verbonden aan Gastel. “Ik voel na elf jaar die verbondenheid, maar wil Kees (de Rooij) niet voor de voeten lopen.” Hij kan de vrije tijd goed gebruiken om weer eens bij zijn kinderen te gaan kijken. “Mijn zoon speelt bij Rood-Wit en mijn dochter bij DEVO, als je trainer bent, is dat lastig.” Bij de aanstelling van zijn opvolger, heeft hij in ieder geval een goed gevoel. “Ik kende hem niet persoonlijk, maar voor mij is hij de juiste man om het over te nemen. De gesprekken die we ondertussen hebben gehad, bevestigen dat ook.” Van Batenburg is Gastel niet alleen een mooie club gaan vinden, maar ook eentje die thuishoort op een hoger niveau. “Inmiddels is de organisatie daar gewoon aan toe. En dat gun ik ze ook echt.” Een definitief afscheid als trainer, of begint hij toch te twijfelen? “Het is niet de bedoeling om ooit nog ergens trainer te worden, maar als DEVO of Gastel het vraagt, is het toch weer moeilijk ‘nee’ zeggen.”
Klik hier voor meer informatie over SC Gastel.
Klik hier voor meer artikelen over SC Gastel.