Hij is bij HZ’75 van alle markten thuis. Jelle Jaspers is behalve lid van de selectie ook assistent-trainer en sinds de terugkeer van de club uit Hooge Zwaluwe op standaardniveau ook de pinchhitter. “Ik ben de ideale dertiende of veertiende man.”
Onlangs mocht Jaspers weer eens in de basis starten bij HZ’75. Vaak komt het niet voor dat trainer Jurgen van den Broek vanaf de eerste minuut een beroep doet op zijn vaste assistent, die op dinsdag de eerste training van de selectie voor zijn rekening neemt. “Ik denk dat ik twee keer per seizoen in de basis begin”, reageert Jaspers. “Veel vaker val ik in.”
Jaspers, in het dagelijks leven strategisch adviseur op het gebied van Ruimtelijke Ordening bij de gemeente Geertruidenberg, is tevreden met de rol die hij nog kan spelen. Zeker gezien zijn moeizame verhouding met zijn rechterknie, waaraan hij op zijn twintigste zwaar geblesseerd raakte. “Ik heb destijds mijn voorste kruisbanden van mijn rechterknie afgescheurd. Daarnaast is de buitenkant van mijn meniscus er geheel uitgehaald.”
Vooral dat laatste is een probleem. Zonder meniscus slijt de knie van Jaspers veel harder dan een andere knie. “De kans op artrose is veel groter. Ik loop het risico dat ik straks mank ga lopen. Dat wil ik vermijden.”
Vandaar ook dat Jaspers voor zichzelf heeft besloten dat het na dit seizoen klaar is met actief voetballen. “De stekker gaat eruit. Het liefste was ik natuurlijk doorgegaan, maar ik vind skiën nóg leuker om te doen. En én kan niet.”
Het betekent niet dat er na dit seizoen geen toekomst meer is voor Jaspers bij HZ’75. Integendeel, de van origine middenvelder wil ook graag op sportpark Het Moerbos actief blijven, temeer hijzelf één van de initiatiefnemers was om met de bescheiden vereniging de stap naar de standaardklasse te maken.
De voormalig speler van Madese Boys, waar hij voornamelijk in het tweede elftal speelde (‘We kwamen uit in de reserve-hoofdklasse’), belandde zes zomers geleden via het vijfde elftal van Madese Boys bij HZ’75. “We hebben vier seizoenen in de reserve zesde klasse gespeeld. Dat ging best aardig. In het eerste coronajaar zouden we kampioen zijn geworden, ware het niet dat de competitie in maart werd stilgelegd. Het zou het eerste kampioenschap van HZ’75 zijn geweest. We stonden zeven punten voor en hadden onze concurrenten al gehad. Dat kampioenschap is dus nooit officieel geworden.”
Ingrijpend was de stap van de club om weer terug te keren naar de vijfde klasse, het niveau waar HZ’75 tien jaar geleden uit verdween. “De aanleiding was een mooie jeugdlichting”, legt Jaspers uit. “We hadden zeven jeugdspelers die zó konden doorstromen. Dat was het moment om spijkers met koppen te slaan. We hebben met Deni Lankhuijzen, Youri van de Biggelaar en Thijs van Iersel drie oudgedienden teruggehaald. Deni was onze keeper met zijn 56 jaar. Hij is inmiddels onze reservekeeper.”
“We wisten dat het aanpoten zou worden. In de beker speelden we tegen twee derdeklassers en een vierdeklasser, VCW Wagenberg. Tegen die derdeklassers gingen we er met 10-0 en 12-0 vanaf, maar tegen VCW wonnen we met 5-1. De start viel daarna echter vies tegen. We verloren de eerste vijf wedstrijden. Tegen De Schutters behaalden we onze eerste zege en uiteindelijk pakten we een punt of negentien, goed voor de achtste plaats.”
“Voor onze jeugd was dat een tegenvaller, maar de oudere spelers waren wel tevreden. Standaardvoetbal is heel anders dan dat we gewend waren. We zetten als team nog steeds stappen. Vooral de jeugd ontwikkelt zich razendsnel. We zijn geen kampioenselftal, maar ik vind wel dat we de kwaliteiten hebben om rond de zesde plaats te eindigen.”
Zijn eigen aandeel beperkt zich vooral tot een rol als pinchhitter. “Ik ben helemaal geen spits, maar vorig seizoen heeft Jurgen mij een keer gebruikt als extra wapen in de aanval. Ik scoorde toevallig. In de volgende wedstrijd viel ik weer in en scoorde ik opnieuw. Zo heb ik toch mijn waarde voor het team.”
Klik op de link voor meer artikelen over HZ’75
Klik op de link voor meer informatie over HZ’75