In Nederland zijn er in het verenigingsleven tienduizenden vrijwilligers actief. Ze staan zelden tot nooit in het middelpunt van de belangstelling. Daar is het hen niet om te doen.
Evenmin bij Jan Roos, actief bij Ter Leede in de scheidsrechterscommissie en lid van de onderhoudsploeg. Hij passte de bal in eerste instantie gelijk door. “Een interview met mij? Nee joh, doe niet zo mal. Ik zal je het nummer geven van iemand die veel meer doet.”
Jan Roos is 71 jaar en zo’n tien jaar actief bij Ter Leede. Hij is naar eigen zeggen het scheidsrechtersgebeuren ingerold. “Met een team van vijf mensen zorgen we voor de indeling van de scheidsrechters bij de jeugdwedstrijden. Ik zorg voor de ‘kleine’ jeugd, oftewel de F-jes en de E-tjes. Ik regel spelers van de C en B jeugd van Ter Leede en probeer hen enthousiast te maken voor het scheidsrechtersvak. Want uiteindelijk is het tekort aan scheidsrechters een groot probleem, bij alle verenigingen. Dat regelen gaat soms wel tot vrijdagavond half 12 door.” Jan Roos is gepensioneerd maar zit zeker niet achter de geraniums, Hij is namelijk ook nog onderdeel van de onderhoudsploeg, waar meerdere oudere vrijwilligers hun handen uit de mouwen steken. “En ik moet zeggen in weer en wind. Al zit ik meestal binnen, maar dat heeft ook te maken met de gevolgen van een zware rugoperatie van drie jaar geleden. ’s Middags sleep ik mijn linkerbeen met me mee. Dat is ook een reden dat ik niet meedoe aan Walking Football. Ik zou dolgraag meespelen, maar dat gaat niet meer.”
Jan Roos is niet zo’n iemand die al vanaf kinds af aan op het complex van Ter Leede te vinden is. “Veertig jaar geleden zijn we hier naar toe verhuisd. Ik heb daarna wel bij Ter Leede gevoetbald in lagere teams. Maar ik ben een echte Amsterdammer. Zo word ik ook door sommige genoemd hier, kut-Amsterdammer. Voor de grap hoor. “Ondanks zijn afkomst voelt hij zich thuis in Sassenheim. “Ik vind het harstikke leuk. Dat we hier met zo’n 250 vrijwilligers rondlopen is uniek. En als je op een zaterdag kijkt hoe druk het is, je kunt het wel een georganiseerde chaos noemen.”
Wat de meeste mensen niet beseffen is dat er een hele organisatie nodig is om een vereniging draaiende te houden. Een kapotte cornervlag, een tribune waar een likje verf overheen moet of een ingetrapte deur die gemaakt moet worden. Het zijn zaken die Jan en zijn mannen regelen. “Ik vind het mooi als alles er pico bello uitziet en de mensen het naar hun zin hebben. Dan sta ik ook lekker een biertje te drinken en met een hoop mensen te ouwehoeren.”
Met zijn 71 lentes behoort hij nog niet tot de oudere groep vrijwilligers. De vraag hoe lang hij nog bij de club betrokken denkt te zijn, vindt hij dan ook moeilijk om te beantwoorden. “Pfff, dat durf ik niet te zeggen. Ik voel me nog prima. Er zijn vrijwilligers zat van boven de tachtig, dus wat dat betreft heb ik nog wel ff te gaan.”