Hij had zijn voetbalschoenen al ergens diep in een kast opgeborgen toen hij werd verleid om één keer per week mee te gaan trainen met de selectie van Spirit. Laurens Visser vond het echter zo leuk dat hij snel besloot zich definitief aan te sluiten bij de selectie van trainer Richard van Capellen. “Ik heb hier alleen maar plezier.”
Hij schaamt zich een beetje, want twee seizoenen daarvoor had Visser bij hoofdklasser Smitshoek zelfs een eigen afscheidswedstrijd gehad. Klaar met voetbal, klaar met het niveau en de verplichtingen. “Ik had er op het laatst geen plezier meer in. Dat kwam vooral door het gerace. Ik werk in Den Haag en woon in Krimpen aan den IJssel. Ik was ’s avonds welgeteld twintig minuten thuis om mijn eten naar binnen te werken, mijn vrouw gedag te zeggen en mijn zoon, die toen net was geboren, een knuffel te geven. En dat drie keer in de week.”
Daarbij kwam ook dat Visser de top van het amateurvoetbal wel gezien had. Het niveau waar hij naam maakte als snelle buitenspeler bij Capelle, Barendrecht en Smitshoek. “Toen ik stopte was ik net 30. Ik had er vrede mee.”
Maar dat het voetbal hem niet helemaal losliet was toen hij Richard van Capellen tegen het lijf liep. “Hij heeft me aangeboden om mee te komen trainen op donderdag. Hij kon wel een ervaren speler gebruiken bij de opleiding van de jonge spelers. Ik merkte al snel dat ik het heel leuk vond. De sfeer onderling was en is top. Heel anders dan ik gewend was bij bijvoorbeeld Smitshoek, waar soms jongens wat minder zin hadden te trainen. Het was ook een andere situatie. Alle spelers werden betaald en ik ook. Bij Spirit wordt geen cent betaald, maar de beleving is heel groot. Ik geniet echt van die jonge gasten. Ze geven zich tijdens de training voor de volle honderd procent en geven mij en de andere ervaren spelers de indruk dat ze ook willen luisteren naar ons. Stiekem vind ik dat te gek.”
Hij voelt zich onderdeel van een echte vereniging en doet lekker mee als er na afloop een biertje wordt gedronken. “Het is voor de eerste keer als voetballer dat ik moet betalen om te mogen voetballen”, zegt hij lachend over het feit dat hij net als alle andere leden van Spirit contributie moet betalen. “Mijn vrouw komt uit Ouderkerk, wellicht dat dat ook gescheeld dat ik op deze manier ben opgevangen.”
Het vorige seizoen mag wat Visser betreft vergeten woorden. Lange tijd stond hij met een blessure langs de kant, eenmaal fit kwam corona om de hoek kijken. “Ik zal misschien bij elkaar vijf wedstrijden hebben gespeeld, veel meer zullen het er niet geweest zijn.”
Hij is door de trainer in de punt van de aanval geposteerd, als aanspeelpunt. “ Ik ben het anker voorin zoals ze dat zo mooi noemen. Het rustpunt. Ik hou de bal vast om tijd te winnen voor aansluiting en zoek de combinatie met één van de snelle spelers.” Scoren doet hij voor zijn gevoel veel te weinig. “Ik kom ook te weinig in de zestien, moet ik zeggen. Dat heeft ook met onze speelwijze te maken. Veel voorzetten van de flanken zijn er niet.”
Het niveau van de tweede klasse is hem meegevallen. “In de hoofdklasse gaat het een tikkeltje sneller, maar ik ben aangenaam verrast. Ik kan geen minpunten opnoemen.”
Visser en zijn vrouw verwachten een tweede kindje. “Dat zal een stuk drukker worden, maar ik wil wel graag blijven voetballen. Spirit heeft mij het plezier in het spelletje teruggegeven.”
klik hier voor meer artikelen over vv Spirit.
Klik hier voor meer info over VV Spirit