Waar voor veel spelers van Wilhelmina’26 het seizoen met degradatie naar de derde klasse zal aanvoelen als een grote teleurstelling, is dat voor Koen van der Maaden op persoonlijk vlak een stuk minder het geval. De aanvaller verbrijzelde vijf jaar geleden bij een scooterongeluk zijn voet, ging vier keer onder het mes, brak daarna nog een keer zijn kuitbeen, maar staat sinds een aantal maanden weer pijnvrij op het veld. “Ik probeerde altijd wel vooruit te kijken.”
Hoe lastig dat na die beruchte kerstnacht, inmiddels vijf jaar geleden, soms ook was. “Het stormde heel hard, ik gleed uit en kreeg mijn scooter boven op me.” Behalve dat het veel pijn deed, weet Van der Maaden (23) er verder niet al te veel meer van, vertelt hij. “Mijn voet was verbrijzeld en was er niet goed aan toe. Gelukkig was het mijn linker, dat is mijn slechte been.” Desondanks, bleek de schade groot. “Ze hebben bij mijn teen een stukje bot bijgezet en ik moest een huidtransplantatie ondergaan.” Maar klaar, was de inwoner van Wijk en Aalburg daarmee nog lang niet. “Mijn botten zijn niet goed terug gegroeid, dus moest ik opnieuw geopereerd worden. En door corona, duurde dat allemaal ook nog eens extra lang.”
Tegenvaller
Toch besloot Van der Maaden het een jaar na zijn ongeval, te proberen. “Toen ben ik weer gaan voetballen, maar dat voelde niet goed.” Een nieuwe operatie bleek noodzakelijk. “De plaatjes die ze in mijn been hadden geplaatst, moesten er weer uit.” Aangesloten bij het tweede, kreeg de buitenspeler een nieuwe tegenslag te verwerken. “Ik ging meteen door mijn enkel. Dan vraag je jezelf wel af: moet ik nog blijven voetballen?” Het antwoord daarop, was al vrij snel ‘ja’, zo blijkt. “Ik was nog jong en miste het veel te veel.” En dus sloot Van der Maaden drie jaar geleden bij het vierde aan. “Een half uurtje voetballen was toen wel echt de max.” Een promotie naar het tweede, in het seizoen 2022/2023, volgde. “Destijds twijfelde ik wel of ik niet bij het vierde moest blijven, maar ook Ömer Kaya, trainer van het eerste, zag het wel in me zitten. Al moest ik natuurlijk heel voorzichtig zijn.” Meegedaan bij het eerste én aanvoerder van het tweede, lachte het voetballeven Van der Maaden weer toe. Zo leek het. “Ik kon het seizoen daarna ook eindelijk weer hele wedstrijden spelen, tot ik in december mijn kuitbeen brak. Dat was een flinke tegenvaller, het ging net lekker…” Opnieuw stond hij negen maanden buitenspel. “Mijn enkel was uit de kom, mijn enkelbanden waren kapot en mijn kuitbeen was versplinterd.” Bij de pakken neerzitten, deed Van der Maaden echter niet. “Ik wist, door mijn vorige blessure, beter hoe ik ermee om moest gaan.”
Leerzame periode
Dit seizoen, begon hij dan ook vol vertrouwen bij het tweede. “Toen vroeg Ömer al een paar keer: wanneer kunnen we Koen weer een keer gebruiken?” Dat moment kwam, uit tegen Dongen, in de eerste wedstrijd na de winterstop. “Dat beviel goed! Daarna ben ik ook mee gaan trainen met het eerste, waardoor het steeds beter ging.” Een mooie beloning, voor al zijn harde werk. “Ik ben denk ik goed met alle tegenslagen omgegaan en probeerde altijd weer vooruit te kijken.” Mede dankzij de hulp van zijn fysio en de verschillende trainers. “Die bleven mij er altijd bij betrekken.” Inmiddels, kijkt Van der Maaden dan ook terug op een leerzame periode. “Ik heb écht geleerd om door te blijven gaan en niet op te geven. Ook in het veld. Voetballend ben ik misschien niet super goed, maar ik blijf wel altijd gaan. Dat is mijn kracht.” Bij de club, waar hij al heel zijn leven speelt. “Sinds de kabouters. En op mijn zeventiende, zat ik bij het eerste.” Angst, kent Van der Maaden gelukkig niet. Behalve laatst tegen Vlijmense Boys. De tegenstander waartegen hij zijn been brak. “Daar had ik het wel even lastig mee. Verder heb ik dat nooit, dan is het gewoon blind gaan.” Ondanks, dat hij altijd nog wel een beetje last heeft. “Zeker na een wedstrijd, is mijn been nog wel opgezet. Dat komt omdat er natuurlijk nog een plaatje in zit.” Mede vanwege die tweede breuk. “Misschien is dat achteraf wel goed geweest en heb ik daardoor nu minder pijn.” Pijn die Van der Maaden toch ook wel een beetje voelt, door de degradatie naar de derde klasse. Al voelde hij die ergens wel aankomen. “Je moet ook realistisch zijn. Door de vele blessures en wisselingen, is het niet gek dat we een niveautje lager gaan spelen.” Met hem er volgend jaar, opnieuw weer bij. “Mijn ambitie is nu vooral om fit te blijven én hopelijk, kunnen we in ons jubileumjaar dan bovenin meespelen.” Aan zijn inzet, zal het in ieder geval niet liggen. “Ik praat eigenlijk nooit over wat er allemaal is gebeurd, maar ik mag trots zijn op waar ik vandaan kom!”
Klik op Wilhelmina ’26 voor de laatste artikelen over de club.
Klik op Wilhelmina ’26 voor meer informatie over de club.