Harry Akkermans stond aan het begin van zijn trainerscarrière toen hij met het tweede elftal van het Rotterdamse VVOR een wedstrijd moest spelen tegen Naaldwijk 2. Op Sportpark de Hoge Bomen in Naaldwijk, het complex van zijn huidige club. “Ik was enorm onder de indruk, ik vond het één van de mooiste amateurvelden van de regio. Dat heb ik eigenlijk altijd onthouden. Net als een nacompetitiewedstrijd met het eerste team van VVOR tegen Monster, op neutraal terrein, ook weer in Naaldwijk.”

Toen Akkermans destijds hoorde dat het complex van Naaldwijk een optie was voor dat duel, wilde hij daar met VVOR spelen. Graag zelfs. “Mensen verklaarden mij voor gek, want het was heel dichtbij Monster. Zij hadden dus een thuisvoordeel. Maar ik ben toen echt weer gaan kijken, naar het complex en het veld. Prachtig. Ik wist het zeker. En ja hoor, we wonnen die wedstrijd met VVOR”, lacht de oefenmeester.

Verenigingsgevoel

Inmiddels is Akkermans (53) een ervaren trainer en heeft hij een imposant rijtje clubs achter zijn naam staan. VVOR, Zwaluwen Vlaardingen, SC Feyenoord, Prinsenland, Oudewater en sinds 2020 derdeklasser Naaldwijk. “Dat ik hier terecht ben gekomen is geen toeval. Dit is echt een familievereniging, met een fantastische ambiance, veel vrijwilligers en een schitterende accommodatie. Ik zoek dat de laatste jaren bewust op. Oudewater is ook zo’n club waar het verenigingsgevoel groot is. Dat vind ik heel belangrijk.”

Want Akkermans heeft ook de andere kant meegemaakt, op een hoger niveau. “Bij Zwaluwen en Feyenoord heb ik gezien hoe het gaat als spelers betaald worden. Als er een technisch manager in je nek hijgt en spelers zichzelf belangrijker vinden dan het team. Na die clubs ben ik op zoek gegaan naar verenigingen waar het omgekeerd is. Waar het teamgevoel belangrijk is en niet elke wissel beargumenteerd moet worden. Hier bij Naaldwijk staan spelers open om te leren. Willen ze een betere voetballer worden. Op een hoger niveau kan dat anders zijn. Als een speler een wedstrijdpremie krijgt, wil hij opgesteld worden. Dat zijn mooiste bijverdiensten.”

Haantjesgedrag

Akkermans benadrukt dat hij allesbehalve klaar is met de voetbalwereld. “Nee, dat helemaal niet, maar wel met het haantjesgedrag. Ik vind voetbal nog steeds fantastisch. Het spelletje is schitterend, ik kijk ook zoveel mogelijk wedstrijden en met mijn vader heb ik een seizoenkaart bij Sparta. We zitten elke thuiswedstrijd op Het Kasteel. Dus nee, klaar ben ik zeker niet met deze wereld, maar wel met een bepaald gedrag. En nogmaals, ik begrijp hoe het werkt. Als je 23 jaar bent en je extra kunt bijverdienen, is dat lekker. Maar in mij haalt het niet het beste naar boven, dus kies ik bewust voor wat ik leuk vind.”

Bij Naaldwijk, dat uitkomt in de derde klasse D, vindt Akkermans dat plezier. “Toen ik kwam, in coronatijd, moest er best wat gebeuren. Veel speler heroverwogen in die periode wat ze wilden. Naaldwijk haalt geen spelers van buiten, ja af en toe een vriendje van of iets dergelijks, maar we werken vooral met eigen jeugd. Ik heb het proces van een nieuw elftal opbouwen helemaal meegemaakt, dat vind ik leuk. Om met die jongens aan de slag te gaan.”

Moneyball

Sport en bewegen speelt een grote rol in het leven van Akkermans. Hij is manager van Team Sportservice Zuid-Holland, kijkt veel voetbal en leest veel voetbalboeken. “De boeken van Josep Guardiola, Ronald Koeman en Louis van Gaal staan zeker in mijn boekenkast. Maar het mooiste sportboek vind ik toch wel Moneyball van Michael Lewis, een honkbalboek. De film is ook indrukwekkend. Het heeft alles met data te maken. Data is in sport superbelangrijk geworden, maar het levert pas iets op, op het moment dat het sociaal tussen spelers en technische staf goed zit. Data doet pas zijn werk als de sfeer in orde is. Dat vind ik dus een mooie les.”