SPUI – Hij keerde dit seizoen terug in het eerste elftal om hen, vanwege urgente spelersnood, uit de brand te helpen. Maar nu stopt Remco Hamelink (40) definitief. Een onwillige enkel speelt hem teveel parten. Verder stopten ook oudgedienden Arnoud Hamelink, Mark Otterloo en Yorick Koekoek als voetballer.
Het kwartet spelers was al tientallen jaren actief bij Spui en speelden jarenlang in de hogere elftallen van de club. Dit jaar stonden ze allemaal weer paraat om de club te hulp te schieten. “Omdat er afgelopen zomer ineens een grote spelersnood was hebben we ons alsnog beschikbaar gesteld voor het eerste elftal. Mijn broer Arnoud en ik speelden namelijk een stapje lager in het tweede, Mark voetbalde niet altijd meer in verband met lichamelijke klachten. Klachten waarmee ook Yorick kampte, waardoor hij nu vanwege die onwillige knieën eveneens stopt”, zegt Remco Hamelink.
Zelf is het nu voor de aanvaller, osteopaat van beroep, ook voorbij als speler. “Ik heb ook al een paar heel zware blessures gehad aan mijn knie, lies en mijn enkel. Daaraan ben ik een jaartje of zeven geleden geopereerd. Er is een stukje bot afgebroken aan het steungewricht en ook heb ik daar kraakbeenletsel. Misschien ben ik langer doorgegaan met voetballen dan er feitelijk verstandig was. Momenteel heb ik zoveel pijn aan de enkel, dat het me tijdens mijn werk en dagelijks leven parten gaat spelen. Dan is er maar één oplossing en dat is stoppen helaas.”
Die keus is dus wel met een stukje pijn in het hart. Logisch ook want Hamelink is al zo’n vijfendertig jaar lid bij de zaterdagvierdeklasser en heeft er alles meegemaakt. “Maar als het fysiek niet meer gaat, dan is dat zuur. Ik heb noodgedwongen dit seizoen nog een serie wedstrijden gespeeld. Echter ging ik tijdens een van die wedstrijden door mijn enkel, waardoor ik niet kon brengen wat ik wilde. Toch hebben we het gedaan om de club te helpen. Want als er ineens zoveel man vertrekt, dan krijg je het als kleine vereniging natuurlijk lastig.”
Wel blijft hij betrokken bij de club, sowieso als supporter en toeschouwer. Maar als de nood aan de man is kan men ook een beroep op hem doen als fysiotherapeut/verzorger. “Dan wil ik af en toe wel eens bijspringen. Dat laatste heb ik na de winterstop ook gedaan, samen met het meespelen in het eerste daar waar nodig. Als ik me dan niet meer als speler verdienstelijk kan maken, dan graag op een andere manier. En dan is die van verzorger voor mij, gezien mijn achtergrond, een vanzelfsprekende.”
En blessures, die waren er dit seizoen bij Spui helaas meer dan ze konden gebruiken. Het leverde dus een fiks gebrek aan spelersmateriaal op gedurende de competitie. “Daardoor zijn wij allemaal moeten terugkeren en bijspringen. Dat was dramatisch natuurlijk om zo weinig mensen beschikbaar te hebben. Er komt mondjesmaat iets door vanuit de jeugd en hopelijk komt er wat man bij. Dat is noodzaak om niet zo’n seizoen weer te hebben na de zomer en alle drie onze seniorenteams wat meer ‘lucht’ te geven. Toch ben ik blij dat ik mijn steentje heb kunnen bijdragen op het veld, al is doorgaan met deze pijn het niet meer waard.”