Erwin de Groot maakt dit seizoen na een paar jaar zijn rentree op de velden. Geen hoofdklasse meer, maar ‘gewoon’ bij zijn oude club Lekkerkerk. “Ik wil lekker voetballen en met vrienden een biertje drinken.”
26 jaar is hij pas, maar al met een heel voetballeven achter de rug. Excelsior piukte hem weg in de jeugd van Lekkerkerk en daarna speelde hij voor FC Utrecht en de hoofdklassers Capelle en Zwaluwen Vlaardingen. Drie seizoenen geleden trok De Groot de stekker uit zijn voetbalcarrière. Moe en vol twijfel over zijn fysieke gesteldheid, die eventueel zijn zzp-loopbaan als hovenier konden schaden.
Hij blaast eens goed en laat een puf volgen. “Of ik genoeg werk heb als hovenier? Als ik wil kan ik iedere dag twaalf, dertien uur werken. Het is een gekkenhuis. Tijdens corona gingen mensen niet op vakantie, maar investeerden in huis en tuin.”
Maar het leven bestaat niet alleen uit werken, weet De Groot ook. Daarom vroeg hij eerder dit jaar aan zijn oude club Lekkerkerk of hij kon meetrainen. “De competitie lag stil, dus ik kon ook geen kwaad doen. Het idee was om lekker een balletje te trappen. Ik ken veel jongens, dus het voelde vanaf het begin heel natuurlijk.”
Fit was hij al. “Ik ging wel regelmatig naar de sportschool en ging af en toe een rondje rennen. Ik heb natuurlijk ook een fysieke baan, dus lichamelijk was ik prima in conditie. Wedstrijdritme is iets anders, maar op de training was conditie geen probleem.”
Het was logisch dat de vraag kwam van Lekkerkerk om definitief aan te sluiten. De Groot zei ja maar wel onder voorbehoud. Hij moet fysiek in orde blijven en vooral geen last gaan krijgen van zijn enkel.
Die enkel bezorgde hem in nagenoeg zijn hele vroegere voetballeven ellende. “Ik heb jarenlang niet kunnen trainen en spelen zonder pijn”, blikt hij terug. “Bij sommige clubs vonden ze me maar een aansteller als ik klaagde over pijn. Ze konden ook niet verklaren waar die pijn vandaan kwam. Bij een gebroken enkel of gescheurde enkelbanden is het duidelijk.”
Toen hij voor Capelle speelde, kwam de oorzaak van de klachten eindelijk aan het licht: littekenweefsel in zijn enkel bleek de grote boosdoener. “Ik ben geopereerd en kon daarna pijnvrij spelen.” Een mooie periode lonkte, maar juist in één van de eerste wedstrijden na zijn terugkeer raakte hij bij Zwaluwen weer geblesseerd. “Toen had ik mijn buik er van vol. Het plezier was weg en daarnaast wilde ik geen risico nemen dat ik mijn werk als hovenier niet meer kon doen. Ik ben dus gestopt.”
Inmiddels huppelt hij weer vrolijk mee in de derde klasse bij Lekkerkerk. Dat het ‘maar’ derde klasse is, interesseert hem niet. “Ik voel me nergens te groot voor. Ik denk niet dat ik ergens anders had kunnen beginnen. Ik ga er niet met te veel verwachtingen in. In mijn achterhoofd speelt ook nog die enkel. Als ik weer last krijg, stop ik, heb ik gezegd.”
Als middenvelder is hij goud waard voor Lekkerkerk. “Op welke positie? Dat maakt mij niet uit. Ik speel waar de trainer mij neerzet.”
Hij heeft geen idee wat hij van de competitie in de derde klasse mag verwachten. “Uiteraard ken ik de clubs van naam. Het lijkt me leuk om al die derby’s te spelen.”
Voor meer informatie over vv Lekkerkerk, klik hier.
Meer artikelen lezen over vv Lekkerkerk, klik hier.