Ze is 51 jaar en tot vorig jaar nog actief als voetbalster bij Virtus, sterker nog. “Zonder corona, had ik nu waarschijnlijk gewoon nog gevoetbald.” Sindsdien is Angelique van Zitteren een beetje het gezicht geworden van het damesvoetbal binnen de club en dat is hard nodig. “We hebben geen jeugd meer en bij ‘dames 2’ moeten we het vooral allemaal zelf regelen.”

Helemaal afscheid nemen van het spelletje kan Van Zitteren niet, vandaar dat ze gewoon nog regelmatig op het veld staat. “Om mee te trainen, misschien gaat het wel weer kriebelen. En als we er niet genoeg hebben, kan ik meedoen.” De liefde begon voor haar op elfjarige leeftijd. “Ik zat op handbal, maar dat was hem niet voor mij. Vond voetbal altijd al veel leuker. Iedere zaterdag kwam ik bij Virtus, want mijn vader voetbalde daar.” Tot de plaatselijke visboer, toevallig ook jeugdtrainer, haar vroeg eens mee te trainen. “Eindelijk mocht het! Toen heb ik het tegen iedereen verteld, de eerste training stonden we daar ineens met 22 meiden. Hebben we meteen een meisjesteam opgericht.”

Gezelligheid

Maar inmiddels is die populariteit bij de club uit Zevenbergen behoorlijk teruggelopen, moet ze eerlijk bekennen. “Vorig jaar hadden we nog een MO19, maar die is nu ook weg. Of dat nu met corona of andere dingen te maken heeft, is lastig te zeggen. We hebben alleen nog twee teams bij de senioren. En er spelen een aantal meisjes bij de jongens.” Ook bij ‘dames 2’, waar Van Zitteren zelf deel van uitmaakte, is de nood soms hoog. “Ik werd een beetje gebombardeerd tot aanspreekpunt, we hadden geen trainer en ook geen leider. Een soort ‘regelneef’ werd ik. Nu is mijn man leider en verzorgt de voorzitter af en toe de trainingen.” Eén keer in de week zorgen de speelsters zelf voor een training, legt ze uit. “Dat doen we om de beurt. Dat is eigenlijk hartstikke leuk, elke training is weer anders. Iedere week staat er weer iemand anders voor de groep.” Van Zitteren is nu medebegeleidster van het team, daar komt nog het nodige bij kijken. “Sponsoren regelen, trainingspakken verzorgen, dat soort dingen. We regelen het eigenlijk allemaal met elkaar.” Dat doen ze met genoeg plezier. “Ondanks de leeftijdsverschillen, zijn veel meiden vriendinnen. Het is een heel gezellig team.” Mede door die gezelligheid kan ze het niet laten om zelf ook nog geregeld een balletje mee te trappen, maar dat is niet de enige reden. “Je moet wel een beetje bezig blijven. De sportschool is niks voor mij. Buitenom voetbal, vind ik weinig sporten leuk. Dit blijft het leukste wat er is. Mijn kinderen voetballen bij Virtus, mijn man staat in de kantine. Je bent niet anders gewend.”

Aanwas

Ze merkt dat het damesvoetbal binnen de club nog altijd moet knokken voor haar plekje. “Het blijft een apart eilandje binnen een vereniging. Er komt wel wat meer belangstelling vanuit ‘de heren’, maar nog lang niet genoeg.” Aan haar pleidooi voor het spelletje, kan het niet liggen. “Voetbal is gewoon heel erg leuk. Ik ben ermee opgegroeid, je ziet iedere dag voetbal op tv.” In haar tijd was het nog best gek dat een meisje op voetbal ging, herinnert ze zich. “Dat was niet algemeen geaccepteerd, vonden ze eigenlijk helemaal niks. Nu is het gelukkig heel normaal, zeker binnen Virtus. Het zou pas gek zijn als we hier geen vrouwenvoetbal meer zouden hebben.” Het zou wat haar betreft dan ook goed zijn als jonge meiden zich weer aan zouden melden bij de club, zodat er een meisjesteam opgericht kan worden. “Die aanwas heb je wel nodig. We zijn ooit eens actief bezig geweest, tijdens carnaval, maar niemand reageerde op onze flyers. Ik weet niet zo goed wat dat is.” Toch hoopt ze dat er in de toekomst nog wat stappen worden gezet. “Het loopt allemaal wel, maar we moeten het vooral zelf doen. Het zou mooi zijn als het in de toekomst iets meer vanuit de club zou komen!”

Klik hier voor meer informatie over Virtus
Lees hier meer artikelen over Virtus