Gewoon lekker een balletje trappen met de kinderen, dat was eigenlijk het idee van een aantal ouders bij The Gunners. Maar toen de animo groter bleek dan gedacht, groeide het geven van training aan kinderen van vier tot zes jaar uit tot een terugkerend feest op de dinsdag.
Een passende naam voor het spektakel dat zich iedere dinsdagavond onttrekt op de velden van The Gunners moet misschien nog worden gevonden. Kleutervoetbal? De Mini’s? Loraine Hendrikx, één van de initiatiefrijke ouders, doet een poging. “Eigenlijk is het kleutergym, maar dan gericht op de bal.” De moeder van Luke (6) vertelt hoe het balletje aan het begin van de zomer begon te rollen. “Samen met een paar vaders van de basisschool. De jongens wilden graag voetballen, maar waren eigenlijk nog te jong.”
Handen vol
Een proeftraining bij Boeimeer smaakte wat dat betreft naar meer. “Dat vonden ze erg leuk, alleen was het op donderdag, dan zijn ze al moe van de hele week. The Gunners is bij ons om de hoek, dan voetbal je toch lekker in de eigen wijk.” En dus klopten ze daar maar eens aan. “Ook daar kon het pas vanaf een jaar of zeven. Er was iets mogelijk, alleen moesten we het dan wel zelf doen.”
Heel lang moest Hendrikx, in het dagelijks leven gymdocent op de middelbare school, daar niet over nadenken. “Een ouderinitiatief om ze te laten proeven van de sport, dat leek ons allemaal heel leuk!” En leuk is het de voorbije maanden zeker geweest, vertelt ze. “De meesten kennen elkaar van school, dus onderling hebben ze ontzettend veel plezier. Eigenlijk was het de bedoeling vanaf vijf jaar, maar soms komen ook al broertjes mee van vier.” Mede daardoor groeit de groep ‘kleuters’ gestaag. “We begonnen de eerste twee maanden met vijf, nu zijn het er al zestien.
De aanmeldingen stromen inmiddels binnen, dat gaat allemaal via-via en mond tot mond.” Gelukkig bestaat het begeleidingsteam ondertussen uit vijf ouders, lacht Hendrikx. “Je moet ze natuurlijk continu in de gaten houden, anders ben je er straks ineens eentje kwijt. Of zorgen dat ze niet aan elkaar zitten, haha. Gelukkig staan er nu weer ouders langs de kant, maar we hebben ons handen vol.” Voorlopig is één keer in de week dan ook meer dan genoeg. “Ze gaan ook nog naar school, dat kost allemaal best veel energie. Als ze moe zijn merk je het meteen, dat is iedere keer weer aftasten.”
Beleving
Wat kunnen ze al wel en wat kunnen ze niet? Op die twee vragen probeert Hendrikx samen met haar groepje trainers steeds weer een antwoord te krijgen. “Meestal beginnen we met tikvormpjes, zonder bal, dat vinden zei eigenlijk het leukste. Daarna gaan we in fantasiespelletjes dribbelen, als kikker of als krokodil. Het gaat vooral om de beleving.” Haar ervaring als docent komt dan ook goed van pas. “Je weet een beetje wat ze leuk vinden, maar toch was vooral de spanningsboog wel weer even wennen. We kunnen ze niet zomaar even tien minuten laten afwerken, dat moet allemaal heel kort.” Onderling wisselen de trainers na elke training oefeningen uit en de kracht zit hem in herhaling. Hendrikx geniet iedere keer opnieuw. “Het leukste blijft de beleving, het plezier dat ze hebben in bewegen. Dat horen we ook van de andere ouders, vooral de spelvormen vinden ze heel leuk.”
Echt toekomstplannen hebben ze in Breda nog niet. “We zijn er eigenlijk gewoon maar mee begonnen, zonder daarover na te denken. Ik denk wel dat twintig kinderen maximaal is, dan hebben we ook weer extra begeleiding nodig.” En wat gaan ze doen als hun eigen kinderen te oud worden? “Daar hadden we het zelf laatst ook nog over. Misschien blijven we het dan wel gewoon doen. Die jongens maken zoveel lol, daar krijg je ook energie van.” En die energie is best hard nodig, vertelt ze tot slot. “Je doet nu echt mee met het spel, anders komt het niet op gang. Dus eigenlijk ben je gewoon samen lekker aan het spelen!”
Klik op The Gunners voor het laatste artikel over de club.