Onlangs werd Ad Brood tijdens de ALV van DSE gehuldigd voor zijn 55-jarig lidmaatschap bij de club. Een eervolle vermelding die gezien zijn verleden en heden bij de Etten-Leurse vereniging niet meer dan terecht is, gelukkig is de liefde geheel wederzijds. “Het is mijn tweede huwelijk, later zou ik begraven willen worden in een shirt van DSE.”
Overigens is de 67-jarige Brood daar, voor de goede orde, totaal nog niet mee bezig. De sportfanaat zit nog lang niet stil. “Ik kan het af en toe niet laten om toch nog een balletje mee te trappen, dat zou je op mijn leeftijd eigenlijk niet meer moeten doen, maar het blijft zó leuk.” En dat voetbal zo leuk was, wist het erelid van de club al op tienjarige leeftijd. “Buren van mijn ouders waren medeoprichters van DSE, dus die vroegen natuurlijk geregeld: ‘Moet jij niet gaan voetballen?’ Dat wilde ik wel.
Buitengebied
Vanaf dat moment begon het boek zichzelf te schrijven, maar dat het zo dik zou worden, had Brood toen waarschijnlijk ook niet verwacht. “Ik heb vijftien jaar in het eerste gespeeld, vanaf de A’tjes werd ik jeugdleider en tot een aantal seizoenen geleden deed ik dat bij de zondag 5.” Maar het rijtje gaat nog even door. “Ruim 25 jaar lang heb ik in het bestuur gezeten, was ik jeugdvoorzitter en deed ik de activiteitencommissie.” Het laat meteen zien wat zijn ‘probleem’ is. “Ik kan geen ‘nee’ zeggen. Dus als ze vragen of ik iets wil doen, doe ik het. Vragen ze of ik de dames wil vervoeren, dan rijdt de gek weer!” Hij weet nog goed hoe het er in zijn tijd als leider aan toeging. “Toen moest je de wedstrijdformulieren zelf nog invullen. Veertien namen en rugnummers. Dat moest allemaal kloppen, soms ging dat fout. Moest je de naam gaan achterhalen van iemand die een kaart had gekregen.” Maar ook als voetballer was het iets anders dan nu. “We trainden in het buitengebied, liepen de koeien nog op het veld.” Hij bewaart goede herinneringen aan die tijd. “In ’77 werden we kampioen, dat was een heel festijn. Een jaar later werd ik speler van het jaar. Een hardwerkende rechtsback.”
Geweldige eer
Nadat hij later ook nog jeugdtrainer werd, vond zijn vrouw het op een gegeven moment wel genoeg. Hij ging vervolgens uit het bestuur, toch kan hij het niet laten. “Op woensdag en vrijdag zijn we met vrijwilligers bezig om het sportpark netjes te houden, dat is toch je visitekaartje.” Hoewel hij zichzelf ‘een beetje gek’ noemt, geniet hij er met volle teugen van. “De waardering die je krijgt, het praatje dat ze komen maken, je kent iedereen.” Dat heeft ook zijn vrouw meermaals ondervonden, vertelt hij. “Als we door Etten-Leur lopen, spreken mensen je aan. Dat is het verenigingsleven, zeg ik dan.” DSE kan met recht een groot deel van zijn leven genoemd worden. “Het is één grote familie, zo gezellig. Het blijft een uitlaatklep.” Daar doet hij dan ook met alle liefde alles voor. “Als ik op het complex kom, heb ik binnen het kwartier vijf nieuwe functies. Maar gelukkig kan ik het allemaal nog!” De waardering die hij krijgt, liegt er dan ook niet om. “Tijdens de viering van het 50-jarig jubileum, werd ik benoemd tot erelid. Dat is het mooiste wat mij ooit is overkomen. Toen stond ik echt te springen op dat podium, een geweldige eer.” Voor zijn 55-jarig lidmaatschap werd hij onlangs dus ook gehuldigd, al is hij eigenlijk al langer lid. “Na een wisseling van secretaris, is de telling opnieuw begonnen. Ik ben stiekem al 58 jaar lid.” Een standbeeld hoeft hij daar absoluut niet voor, met één ding zou je hem nog veel gelukkiger maken. “We hebben echt nog wat vrijwilligers nodig, zodat we lekker door kunnen blijven gaan met zijn allen!”
klik hier voor meer artikelen over VV DSE.
Klik hier voor meer informatie over VV DSE.