Bij vv Wadenoijen staat één ploeg bovenaan in hun competitie: de Dames 30+1. Het vrouwenensemble steekt met 44 punten in 20 wedstrijden met kop en schouders boven hun concurrenten uit dit seizoen. Sterkhouder Francisca van Zijderveld (36) geeft een beeld van haar gezellige team, dat tegelijk een ijzersterke indruk op het veld achterlaat.
Voetballen staat centraal in het leven van Francisca van Zijderveld. Ruim vier dagen in de week is ze terug te vinden op sportpark de Iepengaard. De Zoelense is als speelster op het veld actief in twee teams en geeft training aan meerdere jeugdteams. ‘’Het is mijn passie. Voetbal en Wadenoijen horen gewoon bij mijn dagelijkse leven’’, legt ze uit.
Route naar Wadenoijen
Hoe Van Zijderveld ooit bij de Wadenoijense voetbalvereniging terechtkwam, is een uniek verhaal op zich, lacht ze: ‘’Ik heb eigenlijk mijn hele jeugd, en tot in het eerste, bij SC Zoelen gespeeld. Daar kom ik ook vandaan. Op een dag speelden we tegen Wadenoijen. Die wedstrijd verloren we hopeloos. Ik zat met veel jonge meiden in dat elftal, die in huilen uitbarstten na elke verliespot. Daar kon ik niet zo goed tegen, zag de trainer van Wadenoijen ook. Hij stapte op me af en vroeg: ‘Kom je niet een keer bij ons meetrainen?’. Het beviel me zo goed hier, dat ik me na één training ingeschreven heb.’’
Helemaal onbekend was ze niet bij Wadenoijen. Haar schoonzus speelde er ook in Dames 1. Inmiddels woont Van Zijderveld al achteneenhalf jaar in het dorp en is ze niet meer weg te denken bij de club. ‘’Ik begon bij Dames 1. Uiteindelijk hadden we niet genoeg meiden om een elftal te kunnen vormen. Sommige stopten met voetballen, sommigen gingen ergens anders heen. Maar een klein groepje bleef over. Waaronder ik. Wij wilden graag blijven voetballen. Het zeven tegen zeven concept bleek voor ons een mooie uitkomst’’, legt Van Zijderveld de geschiedenis van haar team uit. ‘’Eerst hebben we in de 18+-categorie gespeeld. Een tijdje later zijn we overgestapt naar de 30+-variant.’’
Dames 30+1 bestaat tegenwoordig uit twaalf speelsters, waar er eventueel nog twee bijkomen. ‘’Het groeit enorm. Sommige moeders kwamen een keer bij een toernooi kijken en werden enthousiast, anderen kennen we van vroeger. Maar de kern van het team ken ik al 8,5 jaar. Ik denk ook dat dat onze kracht is. We zijn zo goed op elkaar ingespeeld en weten wat we aan elkaar hebben. Dat zie je terug op het veld en buiten het veld. We gaan vaak met elkaar op stap en komen bij elkaar over de vloer.’’
Dames 1
Later keerde het Dames 1 elftal terug bij Wadenoijen en begon het bij Van Zijderveld te kriebelen: ‘’Ik vind 11 tegen 11 nog steeds het leukst. Alhoewel de meeste meiden tegenwoordig de benen onder mijn lijf vandaan lopen, ik ben namelijk de oudste speler van het team, denk ik nog steeds van waarde te kunnen zijn. Ik kan van achteruit goed sturing geven aan die meiden en probeer veel te coachen. Ervaring helpt daarbij. Maar de volle negentig minuten houd ik niet meer vol. Ik heb een dubbele beenbreuk gehad en beide enkelbanden gescheurd, dus ik moet goed naar mijn lichaam luisteren.’’
Trainer
Als trainer is Van Zijderveld actief bij het team van haar oudste zoontje: de JO9. En dat trainerschap smaakt naar meer: ‘’Ik haal er heel veel plezier uit. Dat zien de meiden van Dames 1 ook. Zei zeggen al gekscherend: ‘Moet jij geen trainer worden, als je ooit stopt met voetballen?’’, lacht ze.