Ron Schot speelt zelf al jaren niet meer, maar is toch nog altijd nauw betrokken bij het vriendenteam. Familie is misschien een zwaar woord, maar daar lijkt het inmiddels wel op.”
Of we hem de titel ‘coach’ kunnen toeschuiven? “Haha, dat zou echt teveel eer zijn, hoor. Ik noem mezelf eerder de ceremonieel begeleider. Als het uitkomt, coach ik wat. Maar heel veel verder dan de opstelling bepalen gaat het niet. Het belangrijkste is om de emoties tijdens de wedstrijd in toom proberen te houden. De meeste jongens hebben op een dusdanig niveau gevoetbald, dat echte coaching niet nodig is.”
Schot begeleidt de spelers van het huidige zevende team al jaren. Dat begon al in de jeugd, toen hij diverse spelers van zijn team onder zijn hoede had. “We zijn al jaren aan elkaar verbonden”, zegt Schot. “Dat zorgt ervoor dat het steeds hechter wordt. Familie is misschien een zwaar woord, maar daar lijkt het inmiddels wel op. We delen vrijwel alles met elkaar.”
Het is de kleedkamerhumor die de spelers van het zevende team van VVGZ bij elkaar houdt. “De flauwe grappen, het elkaar in de zeik nemen”, aldus Schot. “Een voorbeeld? Het lullige is dat die dingen juist zo grappig zijn als je erbij bent geweest. De mooiste momenten hebben we meegemaakt op trainingskamp. Dan is het gewoon een weekend lang grappen en grollen.”
Maar juist de verdrietige momenten in het leven maakt de band van het zevende elftal van VVGZ uniek. “Ook in ons team hebben we natuurlijk vervelende dingen meegemaakt, zoals het overlijden van mensen rond ons elftal. De saamhorigheid op zulke momenten is echt heel mooi. Iedere speler vindt steun bij ons. Dat merk je ook als andere spelers bij ons meedoen. Iedereen vindt het leuk om bij ons mee te doen en wordt meteen goed opgevangen.”
Het liefst zou Schot zelf ook nog op het veld staan. De zestiger is echter al ruim dertig jaar geleden gestopt. “Ik was drie maanden per jaar geblesseerd, dat vond mijn baas op een gegeven moment niet zo leuk. Sindsdien ben ik begeleider. Je wil niet weten hoe vaak ik de laatste jaren aan een rentree heb gedacht, maar inmiddels is dat wel weg. Toch kriebelt het iedere zaterdag weer om zelf tegen een balletje te trappen. Gelukkig heb ik als begeleider van het elftal nu een leuke afleiding. Hier hoop ik nog wel een paar jaar mee door te gaan.”
De spelers van het elftal zien hun voetbalpensioen echter ieder jaar weer wat dichterbijkomen. Inmiddels speelt het elftal in de vijfde klasse en staat het regelmatig oog in oog met jonge, gretige spelers. “Maar toch is het af en toe echt niet onaardig wat we laten zien. Je merkt dat de spelers lekker tegen een balletje kunnen trappen. Heel soms is dat ook nog wel genieten. Maar als we niet kunnen genieten van het voetbal, dan maken we er gewoon een gezellige dag van. Het is iedere zaterdag weer feest bij ons team.”
Klik op VVGZ voor de laatste artikelen over de club.
Klik op VVGZ voor meer informatie over de club.