Hij kan het zichzelf eigenlijk ook nog amper voorstellen, een leven zonder voetbal. Toch is dat na twintig jaar als trainer, straks toch echt de realiteit. En dus geniet Piet Boon nog net een beetje meer, van zijn laatste maanden bij HVC’10. “We moeten echt even goed knallen nog, dat is ook wel weer een mooi vooruitzicht!”
Want rustig uithobbelen richting het einde van zijn trainersloopbaan, zit er voor de 57-jarige Boon voorlopig nog niet in. Daarvoor is de sluimerende dreiging van de nacompetitie te groot. “De resultaten vallen tegen. In het begin van het seizoen hadden we te maken met veel afwezigen, dan lever je te veel kwaliteit in. Daardoor loop je eigenlijk achter de feiten aan.” Met een plaats in het rechterrijtje van de tweede klasse tot gevolg. “We moeten nu alle zeilen bijzetten om achtste te worden. Inmiddels is de groep weer compleet, dus we zijn bezig aan een opmars.” Toch ziet de voetballiefhebber, ondanks de tegenslagen, ook genoeg positieve punten. “Als je sterkhouders mist, krijgen talenten de kans. Die kunnen zich dan weer verder ontwikkelen, dat vind ik mooi.”
Verplichtingen Klik op HVC’10 voor de laatste artikelen over de club.
Nog even vol aan de bak dus, want met de versterkte degradatieregeling, speelt iedereen dit seizoen eigenlijk wel ergens voor. Het vertrouwen bij Boon op een goede afloop is nog altijd groot. “We hebben al laten zien dat we ons kunnen meten met de bovenste ploegen. Die lijn moeten we voortzetten. Straks krijgen we onze directe concurrenten, dat zijn allemaal finales!” Andere finales dan ze op voorhand bij HVC’10 hadden bedacht. “De doelstelling was linkerrijtje en misschien wel een periode. Maar je merkte al snel dat we die bij moesten stellen.” Een klein beetje bekomen van die schrik, was het tijd voor de volgende ‘klap’. Boon kondigde, na twintig jaar trainerschap bij onder meer Honselersdijk en Westlandia, zijn afscheid aan. Een moeilijk besluit, zo vertelt hij. “Ik vind het nog steeds ontzettend leuk, ben gek van voetbal en zal dat ook altijd blijven. Maar het brengt ook veel verplichtingen met zich mee. Dinsdag, donderdag en zaterdag, als trainer moet je er altijd zijn.”
Een droom
Een keuze voor meer vrije tijd dus eigenlijk. “Je bent er heel de week mee bezig. En ook op werk is het druk. Straks kan ik mijn eigen vrije tijd indelen, gewoon even iets anders.” Bijvoorbeeld lekker samen thuis op de bank. “Mijn oudste heeft nu een kleine van tweeënhalf, je komt ook in een andere fase van je leven. Dat je daar dingen mee wilt gaan doen.” Wanneer dat gevoel begon te komen? “Eind november”, herinnert de trainer zich. “Toen zei ik tegen mezelf: wat wil je eigenlijk nog? Dit was mijn antwoord…” En dus komt er over een aantal weken, ook een einde aan vier jaar HVC’10. Een bijzondere periode. “Toch wel de club waar ik vandaan kom. Op loopafstand van mijn huis, een hoop oude bekenden. Dan is het een droom om hier trainer te worden.” Maar, fanatiek als Boon is én waarschijnlijk voor altijd blijft. “We moeten het seizoen wel goed afsluiten, dat is het belangrijkste. Anders zou dat toch wel een flink smetje zijn.” Want stiekem, wil hij nog helemaal niet denken aan een leven zonder zijn favoriete spelletje. “Vanaf mijn vijftiende, zit ik al in dat selectievoetbal. Je weet niet beter. Dan ga je nadenken, lang nadenken en komt op een gegeven moment zo’n beslissing. Ik moet er nog aan wennen, straks geen voetbal…”
Fantastische tijd
Na een actieve voetbalperiode bij VV Hoek van Holland, diverse regio jeugdselecties én een mooi rijtje clubs als trainer in het Westland, heeft Boon een aardig boek aan herinneringen om doorheen te bladeren. Eén specifieke pagina eruit lichten, is dan ook bijna niet te doen. “Eigenlijk heb ik alleen maar mooie jaren gehad. Ook op mijn tijd bij HVC’10 kijk ik, straks, alleen maar positief terug.” Een bijzondere periode dus. “Bij Westlandia heb ik een fantastische tijd gehad, als trainer van Honselersdijk stond ik voor het eerst op eigen benen en hebben we samen mooie dingen bereikt. En vorig seizoen stonden we hier nog in de finale van de nacompetitie!” Vooral één bepaald gevoel, zal Boon altijd met zich meedragen. “Ik heb overal met veel plezier en tomeloze inzet gewerkt, samen met de mensen. Dat vond ik misschien nog wel het mooiste. De mensen die dan weer trots zijn op hun eigen clubje…” Want, zo weet de ervaren trainer inmiddels als geen ander: “Iedereen helpt eraan mee, aan dat succes. Dan is het echt één gemeenschap, één geheel.”
Mensenmens
Maar behalve dat, is er nog iets anders, dat Boon straks waarschijnlijk toch het allermeeste gaat missen. “De wedstrijden op zaterdag. Gezonde spanning, ergens naartoe leven en het samen zo goed mogelijk proberen te doen.” En als dat gelukt is, samen de kantine in. “Met die jongens, na een overwinning in de kleedkamer, dat zijn de mooie dingen.” Tekenend voor zijn manier van trainer zijn, denkt Boon. “Vooral een mensenmens, dat vind ik toch wel het allerbelangrijkste. De menselijke kant zien en iedereen erbij betrekken, een teamplayer.” Die aanpak moet HVC’10 in de laatste weken voldoende punten op gaan leveren, om toch ‘gewoon’ in die tweede klasse te blijven. “Het komt niet vanzelf, we zullen vol aan de bak moeten, maar ik weet zeker dat het goed gaat komen. Even samen knallen nog, dat is een mooi vooruitzicht.” Want afscheid nemen van de voetballerij, kan natuurlijk maar op één manier: met handhaving. Of zit er toch nog stiekem een rentree in voor de inwoner van Hoek van Holland? “Zeg nooit, nooit, toch is het voor nu wel echt definitief. Wie weet gaat het over een aantal maanden knagen en denk ik bij mezelf: wat heb ik nu toch gedaan?” Want liefhebber ben je, en dat blijf je. “Het mooiste wat er is, voetbal is zó mooi man!”
Klik op HVC’10 voor meer informatie over de club.