Hij had een lijstje samengesteld. Een klein overzicht van clubs waarvoor hij graag wilde werken mocht hij benaderd worden. Kozakken Boys was er daarvan een. Sinds dit seizoen staat Scott Calderwood aan de zijlijn van de tweededivisionist uit Werkendam. “We willen als club binnen drie jaar toe naar een structurele positie in de top zes.”
Hij ontwaarde Alex Ferguson en David Moyes in dezelfde zaal. De twee Schotse grootheden wilden met eigen ogen zien wie straks in hun voetsporen zouden treden. Scott Calderwood waardeerde de aanwezigheid van de twee managers bij de cursus Trainer-Coach Betaald Voetbal die de nu 44-jarige Doetinchemmer in Schotland volgde en afrondde. Afwisselend in Glasgow en Edinburgh. “Ik koos bewust voor de Schotse cursus”, vertelt de zoon van oud-trainer en speler Jimmy Calderwood over zijn besluit om twee jaar geleden zijn blikveld te vergroten.
“In Nederland deed ik UEFA C, B en A. Ik kreeg de mogelijkheid om in Schotland de UEFA Pro Cursus te volgen. In Schotland ligt de nadruk veel meer op het managementgebeuren. De docenten vertrouwen op je trainersvaardigheden. Anders was je ook niet toegelaten tot het selecte groepje van twintig cursisten, werd verteld tijdens de toelatingsprocedure. De opleiding in Schotland bestaat vooral uit presentaties, het delen van ervaringen en adviezen over de omgang met technisch directeuren en clubeigenaren. Uiteindelijk maak je een gebundeld boek van je verslagen en lessen als naslagwerk. De mijne bestond uit 260 pagina’s.”
Calderwood combineerde de bezoeken aan Schotland met bezoeken aan zijn vader, die aan de ziekte van Alzheimer lijdt en in een verzorgingstehuis in Glasgow verblijft. De reizen bleken pittig. “In die periode was ik trainer van DOVO, dat speelde op zaterdagmiddag. Het lukte na afloop niet meer om een vlucht naar Schotland te nemen. Ik reed noodgedwongen met de auto de hele nacht door. Zondagochtend meldde ik me dan net op tijd voor de cursus. Op dinsdag ging ik dan weer 1.200 kilometer terug.”
In februari 2021 stapte Calderwood na veertien maanden op bij DOVO, waar hij naast trainer ook de functie technisch manager bekleedde. “De club wilde zijn beleid veranderen. Anders dan we vooraf hadden besproken toen ik tekende. Daarin kon ik me niet vinden. Drie personen stapten in bij de stichting en grepen de macht. Dat ging ten koste van echte DOVO-leden, die vele jaren ontzettend veel voor de club hadden betekend. Ik kon niet leven met die nieuwe situatie en de wijze waarop zij omgingen met deze mensen met een DOVO-hart. Ik hoopte op dat moment op een kans als hoofdtrainer in het betaald voetbal, maar die bleef uit. Jack de Gier kende ik goed door onze gezamenlijke periode als voetballer bij Willem II. We werden maatjes. Ik bood aan om assistent van hem bij FC Den Bosch te worden. Op haast vrijwillige basis. Op die manier kon ik weer in de picture komen.” Ook stapte hij halverwege het seizoen als trainer in bij sv TEC om de reeds in dienst zijnde trainer Hans van de Haar bij te staan en proberen de club te behouden voor de Tweede Divisie.
Toen dat drie wedstrijden voor het einde zeker was, nam TEC afscheid van hem. Officieel omdat hij overstapte naar een concurrent. “Ik vind het nog steeds niet netjes. Ik had twee maanden eerder al getekend bij Kozakken Boys. Maar de club of bepaalde personen wilden zich blijkbaar met deze daad profileren.” Kozakken Boys was een van de clubs waarvoor Calderwood graag wilde werken. “Een club met traditie, met mogelijkheden en een fanatieke supportersschare.”
Korte lijnen
Hij belde Johan van der Werff, de technisch directeur van de Werkendammers. Ook iemand met wie hij samen de trainerscursus volgde. “We denken hetzelfde over voetbal en Johan is net als ik een echte winnaar. Johan vroeg me om mijn CV op te sturen. Dat ging ik niet doen. Hij kent mijn historie, mijn visie en bovendien: je bent altijd zo goed als je laatste trainingen en wedstrijden hoe spelers en clubs over je praten. Een week later zaten we om de tafel en kwam alles snel rond. Een goede technisch directeur helpt de trainer. Dat is nu absoluut het geval. De lijntjes binnen de club zijn erg kort. Precies zoals het hoort.”
De eerste seizoenshelft is tot nu toe wisselvallig verlopen, geeft hij toe. “Iedereen denkt direct aan Vitesse. Als we een Eredivisieclub kunnen uitschakelen in de beker, moeten we van iedereen kunnen winnen in de Tweede Divisie. Maar de voetbalwereld is zo opportunistisch dat is vergeten dat de club in juni de play-offs nodig had om zich te handhaven. In de zomer kwamen er negen nieuwe jongens en geen enkele trainer krijgt het voor elkaar om daar direct een constant draaiend topteam van te maken. Zoiets gaat met pieken en dalen.”
Dat probeert hij ook telkens te benadrukken richting sponsors en vooral supporters. “In de kantine zeg ik na een nederlaag dat ze vijf minuten de kans krijgen om hun mening te geven tegenover me. Dat ze alles mogen zeggen of mogen vragen. Daarna geef ik ze een biertje en probeer ik mijn verhaal te vertellen. Ik ben naar Kozakken Boys gekomen om te bouwen.” Daarvoor zit hij elke week graag vier keer in de auto van Doetinchem naar Werkendam. Een reis van negentig tot honderd minuten. “Binnen drie jaar moet dat resulteren in een structurele top 6-klassering in de Tweede Divisie. Daar waar de club hoort te staan.”
Betaald voetbal
Zijn droom, om in het betaald voetbal als hoofdtrainer aan het werk te gaan, houdt hij in het achterhoofd. “Ik heb niet voor niets het diploma gehaald.” Bij FC Dordrecht werd hij klaargestoomd voor die functie. “Als assistent van Gérard de Nooijer. In de zomer van 2020 zou ik het stokje overnemen als ik mijn papieren binnen had. Maar Gérard werd anderhalf jaar eerder plotseling ontslagen. Als interim-trainer bracht ik de club van plek achttien naar veertien. In de winterstop kwam Claudio Braga als nieuwe trainer. Aan mij werd verteld dat ik als eindverantwoordelijke mocht opereren. Aan Claudio bleek hetzelfde beloofd. Tijdens het trainingskamp in Torremolinos ging dat direct mis. Ik had onder hem zelfs minder bevoegdheden dan onder De Nooijer. Eind januari ben ik opgestapt.” Een jaar later belde Dunfermline Athletic. De Schotse club waar vader Jimmy eerder vijf jaar als manager werkte. “Of ik geïnteresseerd en mee zou willen gaan in de sollicitatieprocedure. Helaas ben ik het toen niet geworden, maar ik zou het fantastisch vinden om ooit in Schotland als manager te werken.”
Scotts CV herbergt diverse mooie prestaties. “Op je 34ste hoofdtrainer in de eerste divisie van de Verenigde Arabische Emiraten, samen met mijn vader Jimmy met het kleine Ross County de Schotse League Cup winnen, amateurclub Sportclub Silvolde van de Tweede Klasse naar de Hoofdklasse brengen. Met spelers die alles gaven bij een club die niet betaalt en waar het na elke donderdagavond en wedstrijd groot feest was. Allemaal prachtige ervaringen. Daar wil ik er graag nog enkele aan toevoegen. In het buitenland? Waarom niet. Jeugd? Een Onder 18 of 21 van een grote club zie ik zeker zitten. Maar als trainer kun je niet plannen. Eerst staat Kozakken Boys bij mij voorop.” (SB)
Bron: Tweede Divisie Krant
Klik op Kozakken Boys voor de laatste artikelen over de club.
Klik op Kozakken Boys voor meer informatie over de club.