Als hij maar lekker bezig kan zijn, stilzitten is niks voor hem. Dat is voor Gerard Dielemans, naast dat Virtus na zijn gezin op de tweede plek komt, de belangrijkste reden voor al zijn vrijwilligerswerk. Daar zijn ze bij de club zelfs zo blij mee, dat hij onlangs koninklijk werd onderscheiden.
Zijn vrouw was jarig en dus was de 67-jarige Dielemans gewoon thuis. “Ik moest om tien uur aangekleed klaar zitten, want dan zouden de kinderen komen. Zeiden ze.” Toen de deurbel klokslag tien uur daadwerkelijk ging, liep hij dan ook nietsvermoedend naar de deur. “Dat zullen de kinderen dan wel zijn, dacht ik. Staat ineens de wethouder op de stoep, totaal verbaasd was ik. Totdat ik het kistje zag, toen begon er een lampje te branden.” Een lintje dus, geweldig vindt hij het. “Daar ben ik echt ongelooflijk trots op, die waardering is toch hartstikke mooi?”
Liefhebber
En dat hij het heeft verdiend, dat mag duidelijk zijn. Want naast dat hij bijna dagelijks te vinden is bij Virtus, is hij ook nog actief bij andere verenigingen binnen het dorp. Maar de voetbal staat absoluut op één. “Daar maak ik alle tijd voor vrij, dat zit echt in mijn hart. Kom niet aan Virtus hoor!” Een club waar hij op achtjarige leeftijd begon met voetballen. “Het kon niet eerder. Er zaten al vriendjes bij Virtus, dus dan trek je samen op.” Nu, 59 jaar later, zit hij er dus nog steeds. Lange tijd was dat als voetballer. “Ik was van kleins af aan al liefhebber. Tot mijn 42ste heb ik gevoetbald, twaalf jaar lang zat ik in het eerste.” Als voorstopper wist hij precies wat er van hem werd verwacht. “De spits uitschakelen en de bal inleveren bij de jongens die beter konden voetballen. Balafpakkers heb je ook nodig, dan was ik ‘een goeie’.” Maar al tijdens zijn actieve voetballoopbaan, stortte hij zich op het vrijwilligerswerk. “Op mijn 21ste werd ik jeugdtrainer, dat heb ik een lange tijd gedaan. Vervolgens heb ik nog zeven jaar in het jeugdbestuur gezeten, maar toen begon het training geven toch weer te kriebelen.” En dus haalde hij zijn diploma’s, leerde hij de jeugd voetballen, maar stond hij ook bij de senioren voor de groep. Pas twee jaar geleden stopte hij er echt mee. “Zeven jaar geleden ging ik met pensioen, toen heb ik nog vijf jaar lang de mini’s gedaan.”
Familie
Maar ook buiten het voetbalveld is hij van waarde. Zo is hij coördinator van de ‘oud papier ploeg’ en samen met een stel gepensioneerden knapte hij de kantine, de kleedkamers en de tribune op. “Het oud papier doe ik al sinds mensenheugenis, ik denk minimaal een jaar of dertig. Nu werd er niet gevoetbald, dus hebben we de boel maar ‘even’ aangepakt.” Als terreinknecht, maakt hij voldoende meters. “De belijning, netten ophangen, alles op het sportpark. Als ik maar lekker bezig kan zijn, ik kan niet stil gaan zitten.” Hij kan dan ook niet zonder Virtus. “Het is gezellig, iedereen voelt zich er thuis. Een vriendenclub en echte familie, we komen ook bij elkaar op feestjes.” Het afgelopen jaar stopte hij met de verkoop van lootjes tijdens thuiswedstrijden van het eerste, maar dat wil niet zeggen dat hij niet meer komt. “Met een vast groepje oud-teamgenoten staan we altijd nog langs de lijn. Maar ik kan niet altijd gaan, mijn vrouw is niet zo’n liefhebber, dan zit die steeds alleen.” Dielemans woont al heel zijn leven in Zevenbergen, hij geniet dan ook van de complimentjes die ze krijgen voor hun werk. “Je zit er bijna iedere dag, dan is het leuk om te horen als ze vinden dat de club er netjes uitziet.” Als zijn gezondheid het toelaat, blijft hij het voorlopig gewoon nog lekker doen. “Vooral op de maandag, als de onderhoudsploeg er is van een mannetje of vijftien, is het zo gezellig. Bakje koffie, kletsen over de wedstrijd.” En dat levert altijd weer mooie verhalen op. “In 1980/1981 werden we kampioen en promoveerden we naar de tweede klasse, zo hoog heeft Virtus daarna nooit meer gespeeld. Vijf jaar lang, dat was toch wel heel mooi om mee te maken hoor!”
Klik hier voor meer informatie over Virtus
Lees hier meer artikelen over Virtus