Dennis Jaspers (23) (juichend rechts) is na voetballer bij Rood-Wit 1 ook helpende hand bij gehandicaptenzorg. De verdedigende middenvelder zit sinds zijn zestiende bij de selectie, waarna hij op zijn zeventiende daadwerkelijk doorschoof naar het eerste. Iets waar hij zeer trots op is.
Vroeger mocht Jaspers bij Willem II en NAC een stage traject meelopen, dit liep uiteindelijk uit op niets. “Ik vertrok naar RBC, in de periode dat het nog een profclub was. Ik stroomde door vanaf Rood-Wit JO9 naar de JO11 van RBC. Ik moest trainen in Bergen op Zoom, waardoor de club wilde dat ik daar ook op school kwam. Deze school hielp je, als je op weg was naar een professionele carrière. Uiteindelijk hield ik het voor gezien, omdat ik het ‘normale’ leven mistte. Het was toevallig ook het moment dat RBC uit elkaar viel.”
In het begin was hij bang dat de combinatie met zorg en topsport niet samenging. “Ik heb zelf altijd op hoog niveau gevoetbald en dacht dat het lastig zou worden met de onregelmatige diensten. In het begin zat ik er dan echt ook een beetje mee, omdat ik niet wist of ik het gemakkelijk kon combineren met trainen en andere zaken. Tot aan heden toe is het nog niet lastig voor me geweest.”
Zijn vader Michel heeft hem aan het voetballen gezet en heeft hem veel advies meegegeven. Dit doet hij nog steeds, aangezien hij assistent is van Rood-Wit 1. “Ik denk dat iedereen die voetbalt, wel is gaan voetballen door zijn vader. Mijn vader is redelijk bekend in de voetbal, zo heeft hij ook bij NAC gevoetbald. Bij de amateurs is hij uitgekomen voor Rood-Wit, Halsteren en VES’35. Ik heb veel stukken van hem in de krant gezien als kind zijnde en heb zelf ook in de krant gestaan, dit omdat mijn vader toentertijd vader was geworden van een jongen. Vanaf dat ik kon lopen ben ik al bezig met de bal.”
De nummer zes van het team. “In het begin van het seizoen kende we een hele moeilijke start, wel heb ik alle vertrouwen dat goed komt in de tweede helft van het seizoen. Vergeleken met vorig seizoen hebben we veel nieuwe spelers en hebben we een nieuwe trainer gekregen, die erg goed bij de groep past. Het is een heel jong team met een aardige potentie voor de toekomst. ”
Een dieptepunt in de carrière van Dennis was een overreding met een auto, hij was toen pas vijftien jaar oud. “Het gebeurde vlak voor mijn deur. Ik werd omvergereden door een auto, waarbij mijn arm zeer ernstig beschadigd was. Het duurde heel lang om te revalideren, wat voor mij lastig was om te accepteren. Ik heb ook aardig wat geluk gehad, omdat ik na het revalideren gelukkig weer was begonnen met voetballen. Het was een hele opluchting.”
Dennis vindt het jammer, dat er minder aandacht in het dorp voor de club is. “Rood-Wit staat wel echt ergens voor, al zeg ik het zelf. Toen we nog tweede en derde klasse voetbalde merkte je dat de mensen de ‘derby’s’ daadwerkelijk interessant vonden. We deden dan ook altijd mee om de titel en het stond altijd aardig vol langs de zijlijn. Ik merk dat het minder is de laatste tijd. In de eerste klasse spelen we tegen clubs buiten deze regio en draaien we minder goed. Het is zonde, omdat het echt leefde in het dorp en nu iets minder.”
De kampioenswedstrijd van de tweede naar de eerste klasse is voor hem een dubbelgevoel geweest. “Het was het zenuwslopendste moment in me gehele leven, met betrekking tot voetbal. Ik was helaas tijdens dit duel geschorst, waardoor ik machteloos aan de kant stond. Je kan niks doen, wat je wel wilt maar dat kan dan weer niet. Zo heb je het hele jaar alles gegeven en sta je er in zo’n duel naast. Het was echt zuur. Gelukkig pakte wij wel het kampioenschap wat de pijn verzachte. Daarna was het een groot feest op de club, dat was echt wel heel mooi om mee te maken.”
Wil je meer informatie over de club Rood-Wit? Klik hier.