Na zes jaar niet te hebben gevoetbald, keerde Tonie Snoeren afgelopen zomer weer terug bij sv SAB. Hij wilde graag nog eens voetballen voor de ogen van zijn inmiddels 7-jarige zoontje Savi, maar werd de afgelopen maanden ook weer een gewaardeerde kracht op het middenveld van de Bredase vierdeklasser.
Jarenlang speelde Tonie Snoeren voor SAB. Hij groeide op bij die club en speelde er in het eerste. Tot hij in 2011 de kans kreeg eens te ruiken aan het hogere niveau, bij Unitas’30. Dat beviel hem echter niet. “Ik miste SAB al heel snel.” Hij vertrok na drie maanden uit Etten-Leur, om het seizoen in België af te maken. Daarna keerde hij weer terug op het sportpark Ruitersboslaan. “SAB was toen net met stevige cijfers gedegradeerd uit de derde klasse. We hebben vervolgens een heel zwaar jaar gehad, konden ons ternauwernood handhaven in de vierde klasse. Ik ben daarna helemaal gestopt.”
Savi
Niet per se omdat de middenvelder het niet meer naar zijn zin had, maar vooral door de geboorte van zijn zoontje Savi. Hij wilde graag meer tijd maken voor zijn kind. Zes jaar lang speelde Snoeren geen voetbalwedstrijd meer. In de eerste twee seizoenen ging hij nog weleens kijken bij SAB, de afgelopen vier jaar kwam hij nooit meer op het sportpark. Tot hij Joris van de Lande en Max Wigman tegenkwam. “Dat was afgelopen zomer. Ik was net 15 kilo afgevallen en gestopt met roken, voelde me dus echt fit. Zij zeiden: ‘Kom weer eens bij ons meedoen.’ Ik dacht: waarom niet. Daarnaast kon Savi mij zo nog eens zien voetballen. Ik ben weer gegaan en het voelde gelijk als thuiskomen.”
Snoeren merkte wel dat het weer even wennen was. “In de sportschool train je toch heel andere lichaamsdelen dan die je gebruikt op het voetbalveld. Ik had veel spierpijn in die eerste weken en merkte daarna dat ik toch nog niet zo fit was. We moesten in een van de eerste trainingen acht sprintjes van zestien naar zestien trekken. Ik dacht dat het wel lekker ging, maar toen ik naast me keek, bleek ik ergens achteraan te lopen.”
Liefde
Inmiddels groeit Snoeren weer naar zijn oude niveau toe. Hij merkte dat het kind in hem als 34-jarige wakker werd, toen hij het gras weer onder zijn voeten voelde. “Dat deed bij de eerste training toch meer met me dan ik had verwacht, dan merk je pas hoe diep de liefde voor het voetbal ziet.” Het eerste elftal is onherkenbaar geworden voor hem. “Ik speel nu met gasten die ik niet eens meer herkende, dat zijn echt mannen geworden.” Hij merkt dat de spelers bij SAB soms wat te lief zijn voor elkaar. “In mijn vorige periode ging het er regelmatig hard aan toe onderling en dat was dan na de wedstrijd klaar. Nu wordt er weinig gecoacht. Ik doe dat wel, maar moest mezelf eerst laten zien. Dat is wel gelukt en ik merk dat ze nu veel van me aannemen.”
Hij vindt dat SAB het beste voetbal van de vierde klasse C speelt, maar wel erg afhankelijk is van de doelpunten van Van de Lande. “We hebben echt moeite met wedstrijden tegen teams die met negen man op eigen helft staan.” Hij vindt dat SAB sowieso in de top drie moet eindigen en hoopt persoonlijk weer naar zijn oude niveau toe te groeien. Veel voetballers denken op hun 34ste wel langzamerhand aan een afscheid, maar Snoeren is pas net weer begonnen. “Als mijn lichaam het goed houdt, ga ik sowieso door.”
Wil je meer informatie over de club SAB? Klik hier.
Lees hier de krant van Breda.