Vlaggen bij het tweede elftal, scheidsrechterscoördinator en zelf ook actief als scheids bij de jeugd én de senioren. Michael Dekkers is er druk mee bij vv Zwaluwe. En dat maakt het meteen leuk. Fysieke problemen zorgen ervoor dat de 27-jarige Zwaluwe-man zelf niet meer actief kan voetballen, maar op deze manier is hij nog altijd betrokken bij zijn team en zijn club.

LAGE ZWALUWE – “Ik ben opgegroeid met voetbal. Je moest eerst je zwemdiploma halen, daarna ben ik in de F’jes begonnen. Tot aan de selectie toe”, kijkt Dekkers terug op zijn eerste stappen op het voetbalveld. Maar in de B-jeugd raakte hij al zwaar geblesseerd, hij had zijn enkelbanden zwaar beschadigd en de groeischijf was verschoven. Hij kon doorvoetballen. “Maar ik liep steeds vaker op krukken. Het werd steeds vervelender. Kwam ik thuis op krukken of moesten we weer naar het ziekenhuis en in het gips.”

Dekkers stopte toen hij ging afstuderen. Toen kreeg hij de vraag of hij als grens actief wilde blijven bij het team. “Dat ben ik toen gaan doen. Zo blijf je betrokken bij het team en zaterdagmiddag zat ik zo ook gewoon in de kantine, dat was het leukste.”

Eenmaal klaar met school trok hij de voetbalschoenen weer aan, want het bleef kriebelen om weer te beginnen. Hij dacht toen nog niet aan wedstrijden in de selectie, alleen trainen en dan zien waar het zou eindigen. Het eindigde echter al heel snel. “Op de allereerste training scheurde ik mijn achillespees finaal af. Toen was ik er echt helemaal klaar mee.” In het begin baalde Dekkers flink. “Ik had er echt moeite mee. Ik hou gewoon van voetbal, kijk het ook veel op tv. Het is echt mijn sport. Ik heb wel een paar traantjes gelaten toen ik het op een gegeven moment echt niet meer kon.”

Nu haalt hij zijn plezier uit het vlaggen bij het tweede, ‘zijn’ team. “De adrenaline is wat minder, maar de wedstrijdspanning maak ik wel mee. En onderling is het supergezellig. Ik ben echt betrokken bij het team, ook omdat we leuke busreisjes hebben omdat we in de regio Zeeland spelen”, zegt Dekkers, die als scheids en scheidsrechterscoördinator ook vrijwillig tijd in de plaatselijke voetbalvereniging stopt. “Je probeert je steentje bij te dragen. Als je het echt niet leuk vindt, doe je het niet. Maar ik vind het superleuk.”

Dat hij zelf de planning maakt rondom de scheidsrechters voor de thuiswedstrijden van alle Zwaluwe-teams is een voor- én nadeel. “Als ik het niet geregeld krijg, kan ik mezelf inzetten. Maar dan komt het wel eens voor dat ik om kwart voor negen een jeugdwedstrijd fluit, om twaalf uur bij mijn team moet vlaggen en dan om half drie bij de senioren fluit.”

De gezelligheid is van groot belang voor Dekkers. Zijn ploeggenoten zijn niet altijd blij met hem, geeft hij lachend toe. “Ik ben een eerlijke grens. Als je een oneerlijke grens wil hebben, moet je mij niet pakken. Ik denk dat mijn ploeggenoten vaker boos op me zijn dan echt blij, omdat ik het serieus doe”, zegt Dekkers, die als scheids zijn vijftien jaar als voetballer meeneemt op het veld. “Ik weet hoe het spelletje werkt, kan ook goed tegen frustratie in het veld. Ik heb in al die tijd pas één gele kaart geven en dat was aan een beste vriend.”

Anderhalf seizoen speelde hij in de hoofdmacht, waar hij samen op het veld stond met zijn broertje Wesley. Het is niet dat hij nu per se bij dat team wil vlaggen. “Als vaste vlagger Corné van Schijndel niet kan, pak ik een wedstrijdje mee. Maar het is lekkerder om bij het tweede te vlaggen, dat speelt om twaalf uur. Dan kan ik om half drie met een biertje in de hand de wedstrijd van het eerste kijken.”

Foto: vv Zwaluwe

Klik hier voor meer artikelen over VV Zwaluwe.
Meer weten over VV Zwaluwe? Klik hier.