Hoekenees Jeffrey van den Bos (34) besloot eind 2021 met onmiddellijke omgang te stoppen met het voetballen bij zijn geliefde club HVC’10. “Thuis op de bank kreeg ik net als twee jaar geleden een geleidheids aanval. Dit heeft te maken met een soort kortsluiting in je hoofd. Ik was centrale verdediger en moest daardoor veel koppen. Ik heb een jong gezin en heb er toen voor gekozen geen risico meer te nemen en vervroegd mijn carrière te beeingd.”
Hoek van Holland: Als kleine jongen ben ik als zes jarige begonnen bij de Hoekse Boys. Op mijn 15e speelde ik al in het tweede elftal en in mijn eerste seizoen werden we kampioen. Als afsluiting van het seizoen speelde ik voor de Flynth Westland cup samen met mijn vader mister Hoekse Boys, John van den Bos. 750 wedstrijden heeft mijn vader gevoetbald voor de Boys. Als A-junior ben ik gaan voetballen bij SVV uit Schiedam. Het was supergaaf om dat samen met Leroy Smits en Remco Koorneef, ook twee echte Hoekse jongens, te mogen beleven. Ik heb twee mooie jaren gehad met voetballen tegen clubs als NAC, FC Utrecht en Sparta. Daarna heb ik zeven jaar gevoetbald bij ‘s-Gravenzande SV en na de fusie voor FC ‘s-Gravenzande. ,,Dat waren supermooie jaren, waarin we zelfs promoveerden naar de hoofdklasse. Mooi was ook dat de club mij, ondanks dat ik al had aangeven terug te keren naar HVC’10, nog minuten heeft laten maken in de oefenwedstrijd tegen Premier League-club Swansea City.
Daarna heb ik jaren gevoetbald met veel plezier in de Hoek bij mijn club HVC’10. Voetbal speelde namelijk een belangrijke rol in mijn leven. Van kleins af aan zat ik al op voetbal en heb hierdoor ook veel vrienden leren kennen op het voetbalveld. Met veel vrienden heb ik jaren samen gevoetbald. De trainingen en wedstrijden waren één groot feest. Zonder iemand te kort te doen, vind ik dat de promotie naar de eerste klasse met HVC’10 een echt geweldige ervaring was. Wij hebben toen een unieke prestatie neergezet in de Hoekse voetbalhistorie en dit met een team vol vrienden die voor elkaar door het vuur gingen. Eén ding is zeker: Het “Guiness Book of records” van drie scorende broers in één voetbalwedstrijd zal niet meer door HVC’10 geëvenaard of verbroken worden. Dat gebeurde in de wedstrijd Soccer Boys -HVC’10 (0-5) op 17 september 2016. ,,Ik heb samen met mijn twee broers in het eerste elftal van HVC’10 mogen spelen. Dat pakt niemand ons meer af.”
Ik heb mogen trainen onder goede trainers. Robin Knoester, Frans Dane en Paul van de Zwaan waren in mijn ogen echte vakmensen. Maar wanneer is een trainer goed en wanneer is die minder goed? Het gaat om het gevoel wat je hebt bij een trainer. In dat opzicht heb ik bij bijna elke trainer wel een goed gevoel gehad. Op dit moment ben ik trainer van mijn zoontje. Mijn andere zoontje voetbal bij de kabouters. Ik vind het fantastisch om met kinderen aan de slag te gaan en hen iets bij te leren. Het is leuk om te zien dat dingen snel opgepakt worden en dat heel veel spelers gedreven zijn. Daarnaast lijkt het mij leuk om via een andere weg mijn steentje bij te dragen binnen de club, op wat voor vlak dit is zal de toekomst moeten uitwijzen. HVC’10 is een gemoedelijke club met een prachtig nieuw complex. Alleen voor het complex al zou ik een wedstrijdje komen bezoeken. Daarnaast is het een vereniging die bezig is om zijn jeugdopleiding naar een hoger plan te tillen. Dit wordt onder andere gedaan door verschillende eerste elftalspelers die proberen hun ervaringen te delen. Binnen HVC’10 word je gewaardeerd zoals je bent en dat is het belangrijkste wat er is. Bij bijvoorbeeld een slechte wedstrijd ben je nog steeds dezelfde persoon als voor die wedstrijd, je wordt niet anders aangekeken. Daarom is dit de ideale familieclub, een club die heel veel warmte en plezier uitstraalt. Eerst wil ik graag weer honderd procent fit worden. Wij hebben dit jaar het huis van mijn moeder gekocht en dat heeft veel tijd gekost. Mijn vrouw en ik hebben drie jonge kinderen dus we hebben het lekker druk. Elke thuiswedstrijd zit ik nu met mijn zoontje op de tribune en kom ik mijn opa, die terreinknecht is, vaak tegen. Natuurlijk mis ik de wedstrijdspanning en de derde helft. Ik was geen trainingsbeest en vind het nu lekker om er thuis te zijn voor mijn gezin. En misschien trek ik ooit mijn voetbalschoenen wel weer aan om lekker met vrienden een balletje te trappen.
Klik op HVC’10 voor het laatste artikel van de club.