Terwijl het meisjesvoetbal floreert, heeft de vrouwentak van VELO het moeilijk om het hoofd boven water te houden. Ronald van Santen, trainer en geestelijk vader van het team, ziet langzaam de lucht uit het elftal verdwijnen. Hij hoopt op nieuwe impulsen.
Eéns op de zoveel zaterdagen zoeken de Wateringse voetbalvrouwen de strijd aan met een tegenstander van de eigen club. Een geschikte opponent is best lastig, ervaart Van Santen (58). “Soms spelen we tegen een jongensteam, één keer hebben we gespeeld tegen de meisjes onder zeventien jaar. Dat verschil was echter veel te groot. Vooral in fysiek opzicht.”
Dat is ook de reden dat Van Santen niet optimistisch is over de overlevingskansen van zijn elftal op de korte termijn. “De doorstroming vanuit de jeugd laat nog een paar jaar op zich wachten, dus zijn we aangewezen op speelsters van buitenaf. Laat daar nou net alle clubs in het Westland op azen. Als er speelsters vrij komen, dan storten alle clubs zich als een roofvogel op die meiden.”
Van Santen stipt het grote probleem van het huidige vrouwenvoetbal aan. “Alle clubs krijgen steeds meer meisjes voetballen. Dat is een prachtige en mooie ontwikkeling, maar het is wel een hype dat aan de vrouwenafdelingen voorlopig voorbijgaat. De grote toeloop is pas na de Europese titel van de vrouwen in Nederland begonnen. Jonge meisjes. Daar hebben we bij de vrouwen niets van gemerkt.”
VELO, dat met een onder 11, een onder 13, twee onder 15-teams en een onder 17 over meisjesteams beschikt, heeft het lastig om één vrouwenteam op de been te houden. Dat speelt volgens Van Santen al een aantal jaren. “Ik ben zelf in 2010 trainer geworden van het elftal van mijn dochtertje. Met dat elftal ben ik meegegroeid en in 2016 toen die meiden van de jeugd naar de vrouwen gingen, ben ik ook trainer geworden van dat team. Met dat elftal hebben we drie seizoenen prima gedaan. We promoveerden naar de derde klasse en deden het daarin ook prima. Onze keepster was een belangrijke steunpilaar. Wij verloren haar echter aan Lyra, dat toen grote ambities had. Daarna is het bolwerk, dat best stevig was, langzaam afgebrokkeld. Heel jammer. In twee seizoenen zijn we vijf, zes speelsters kwijtgeraakt. Voor dit seizoen hebben we al de nodige kunstgrepen moeten uithalen. Vier jonge meiden zijn overgekomen van SVH uit Den Haag, doordat daar het onder 19-team werd opgeheven. In de eerste competitiewedstrijden ging het best aardig. We hadden dan wel een jasje uitgedaan, maar ik had hoop dat we ons naar een plaats onderin de middenmoot konden spelen.”
Voor komend seizoen, weet Van Santen, wordt het nog een helsere toer om een team bij elkaar te krijgen. “Er gaan een paar meiden stoppen. Daardoor komen we erg krap in de speelsters zitten. In de ploeg zitten bovendien meiden die hun studie hebben afgerond en bijvoorbeeld de zorg ingegaan. Dat betekent onregelmatige diensten.”
Van Santen constateert dat de ziel van weleer uit het elftal is. “Dat hoeft op zich geen probleem te zijn, mits je voldoende speelsters hebt om weer iets op te bouwen. Ik heb daar echter een hard hoofd in. Heel Westland is op zoek naar speelsters.”
Voor meer informatie over VELO, klik hier.
Meer artikelen lezen over VELO, klik hier.