In februari van 2017 beleefde Yennick Berrevoets zijn grootste voetbalnachtmerrie. Hij scheurde de voorste kruisband van zijn linkerknie. Wat volgde was een operatie en een lange revalidatieperiode. Nu is hij is klaar voor zijn comeback in het eerste elftal van MVV’27.
Bij de start van de nieuwe competitie is Berrevoets nog geen basisspeler bij de Maaslanders, die hun zinnen hebben gezet op promotie naar de tweede klasse. “Dat komt nog iets te vroeg”, zegt de 25-jarige inwoner van Maassluis. “Ik heb eind vorig seizoen vier, vijf wedstrijden gespeeld in het tweede. Dat voelde goed. Voor mezelf heb ik ingecalculeerd dat het een paar maanden duurt voordat ik weer helemaal de oude ben. De concurrentie op mijn plek is groot. De trainer heeft keuze zat. Ik zal vooral wedstrijdritme moeten opdoen en in het tweede elftal laten zien dat ik er klaar voor ben.
” Tot anderhalf seizoen geleden had Berrevoets, die met zijn vader een verzekeringsbedrijf in Monster heeft, een zorgeloos voetbalbestaan. Hij was een gewaardeerde basiskracht bij MVV’27. In de thuiswedstrijd tegen Verburch ging het echter na vier minuten al mis. “Ik draaide weg bij mijn tegenstander. Mijn knie bleef staan”, herinnert hij zich van dat gewraakte moment. Wat hij voelde was een helse pijn. “Alsof er een mes in je knie wordt geslagen. Een stekende pijn. Ik hoorde ook het geluid van het afscheuren. Later zei onze keeper dat hij dat ook had gehoord.”
“Ik wist meteen dat het foute boel was. Mijn broer is fysiotherapeut en heeft datzelfde weekend nog naar mijn knie gekeken. Hij was dik en helemaal blauw. Toen wist ik voldoende.” In de Medinova Kliniek bleek de voorste kruisband volledig afgescheurd. Ongeveer twee maanden na het oplopen van zijn blessure ging Berrevoets onder het mes. “De periode na die operatie was geen pretje”, weet hij nog. “De eerste weken had ik veel pijn. De knie zag paars van blauwheid. Ik kon alleen maar op de bank zitten en voelde me heel beperkt.”
Toen volgde de revalidatieperiode. “Ik heb twee keer in de week fysiotherapie gedaan. Daarnaast moest ik ook veel oefeningen doen. Die discipline was zeker in het begin lastig. Ik had de mazzel dat mijn broer fysiotherapeut is. Hij kent mij door en door en heeft me in die periode regelmatig op mijn kop gegeven als ik even de boel liet versloffen.”
“Geduld is erg belangrijk in het revalidatieproces”, vervolgt Berrevoets. “Na zes maanden voelde ik mijn knie weer sterk worden. Ik wilde eigenlijk snel weer gaan trainen en spelen. Mijn broer maakte duidelijk dat voor zo’n zware blessure een bepaalde periode staat en dat spelen nog veel te vroeg was.
”Eenmaal voor het eerst op het veld, voelde Berrevoets zich ‘hemels’. “Het was een verademing, de eerste training en later de eerste speelminuten in een wedstrijd. Ik waardeer het voetballen veel meer. Voor mijn blessure was het automatisch dat je speelde, maar ik weet nu wel beter.”
Angst om weer tegen een grote blessure aan te lopen, heeft hij niet. Wel ondervindt hij nog de beperkingen van zijn linkerknie. “Zo flexibel als mijn rechterknie wordt hij niet meer. Buigen is ook moeilijker. Ik zal altijd mijn bovenbeenspieren goed moeten blijven trainen. Verder geniet ik van mijn terugkeer. Ik voel me als een kind in een speelgoedwinkel.”