De liefde van Martijn Stout voor ‘zijn’ Lekkerkerk is groot en daarom zegt de Lekkerkerker nooit nee als er een hulpvraag komt. “Ik kan geen nee zeggen tegen de club.”
Overdag op doordeweekse dagen is Stout een bevlogen containerplanner van een bedrijf in zijn woonplaats. “Ik heb het er prima naar mijn zin”, deelt hij mee. “We doen import- en export naar vooral de Benelux. Heel af en toe naar Duitsland.”
Ook voor de invulling van zijn zaterdag moet de dertiger, die als vrijgezel door het leven gaat, ook goed plannen, want met een groot aantal taken is dat hoogst noodzakelijk. “Gelukkig ben ik al vroeg op de club”, zegt hij met een lach. “Het past allemaal hoor. Ik begin meestal in de commissiekamer en kijk of ik kan helpen.”
Stout kan gerust een duizendpoot worden genoemd, want hij is behalve scheidsrechter ook scheidsrechterscoördinator assistent-scheidsrechters bij het eerste elftal en sinds kort ook secretaris van zijn Lekkerkerk. Daar gaat heel wat tijd inzitten. Stout, lachend “Ik kijk niet op een uurtje meer of minder.”
“Weet je, voor Lekkerkerk doe ik veel. Ik ben hier opgegroeid en loop al vanaf mijn tiende rond. Deze club is mijn leven. Ik kan niet zonder Lekkerkerk, dat durf wel toe te geven.”
Daarom kon hij ook niet weigeren toen een beroep op mij werd gedaan om de vacature van secretaris te voorzien. “Het moet toch door iemand gedaan worden. En ach, het valt best mee aan werkzaamheden. In het begin dat we weer voetbalden en corona nog een grote rol speelde, was het even flink aanpoten. Het was schuiven met spelers, met elftallen en met wedstrijden. Maar we hebben het overleefd.”
Zijn grootste liefde ligt bij het fluiten. “Ik doe dat heel graag”, zegt hij. “Een wedstrijd in goede banen leiden, dat vind ik echt leuk. Officieel ben ik nog voetballer, van zondag 2, maar negen van de tien keer fluit ik de thuiswedstrijden. Rond mijn twintigste kwam ik erachter dat ik meer plezier haalde uit het fluiten dan als speler.”
Als scheidsrechterscoördinator legt hij elke week weer de puzzel om alle wedstrijden met scheidsrechters te bemannen. “Dat wordt eerlijk gezegd steeds moeilijker. De pool van scheidsrechters wordt steeds wat kleiner. We hebben een stuk of twaalf scheidsrechters en met gemiddeld tien thuiswedstrijden te fluiten is dat aan de zeer krappe kant. Soms vraag ik leiders te fluiten of ik roep bekenden van buiten de club in voor hulp. Ik denk dat we er op langere termijn niet aan ontkomen om scheidsrechters te gaan inhuren.”
En als het eerste elftal speelt, staat Stout met vlag en al aan de zijlijn als grensrechter. “Dat doe ik inmiddels ook al weer een jaar of acht. Ik fluit liever, dat geef ik eerlijk toe, maar zolang er niemand anders is die het wil, blijf ik het doen.”
Met kritiek vanaf de kant kan hij goed omgaan. “Ach, schreeuwlelijkerds zul je altijd blijven houden.” Voor hen heeft Stout een boodschap: “Ik heb een gladde rug. Alles glijdt er zo vanaf.”
Klik op VV Lekkerkerk voor het laatste artikel van de club.