DEN HOUT – Bij Irene’58 in Den Hout groeit de frustratie met de dag. De club is al jarenlang in afwachting van een nieuw complex, maar ziet het project telkens opnieuw vertragen door procedures en vertragingen op bestuurlijk niveau. Voorzitter Niek de Jongh volgt het dossier al van dichtbij sinds de eerste schetsen op tafel kwamen. “Alles is klaar: de tekeningen, de vergunningen, het bestek. Als het licht op groen gaat, kunnen we morgen beginnen.”
De Jongh, inmiddels meer dan vijftien jaar voorzitter van de dorpsclub, loopt al zestig jaar
kamers. “Het wordt prachtig,” zegt De Jongh trots. “Als je de tekeningen ziet, dan denk je: wat een aanwinst voor het dorp. We hebben er zó veel zin in.” Voor Irene’58 is het nieuwe complex meer dan een sportieve noodzaak: het is cruciaal voor de toekomst van het dorp. “Den Hout telt maar zo’n 1200 inwoners,” vertelt De Jongh. “Op onze huidige locatie kunnen straks dertig nieuwe woningen gebouwd worden. Dat zou weer jonge gezinnen aantrekken, kinderen voor de school, voor de voetbal. Dat houdt een dorp levend.”
De Jongh ziet de gevolgen van de stilstand ook binnen de club. “We zijn gezakt van bijna 400 naar 250 leden. De oudere generatie stopt, jongeren trekken naar clubs met mooiere accommodaties in Oosterhout. Je merkt dat mensen tegenwoordig kiezen voor comfort. En dat begrijp ik ook wel: daar hebben ze kunstgras, nieuwe kleedkamers, alles netjes. Bij ons wordt het ieder jaar een beetje ouder.”
ECHTE HOUTENAAR MET CLUBHART
Ondanks de trage vooruitgang blijft De Jongh strijdvaardig. “Soms vragen mensen me wel eens hoe ik het volhoud. Maar ja, dit is mijn club. Ik ben hier opgegroeid, heb in alle commissies gezeten. Dan laat je het niet zomaar los.” De voorzitter is een man van het dorp, en dat vindt hij belangrijk. “Vroeger hadden we vaak voorzitters uit Oosterhout. Toen ik het stokje overnam, dacht ik: er moet weer een echte Houtenaar aan het roer staan. Dat bevalt me nog steeds prima. Ik probeer er bij iedere wedstrijd van het eerste bij te zijn – alleen af en toe gun ik mezelf een dagje vrij,” lacht hij.
Hij zag het voetbal veranderen, maar ook zijn club langzaam verouderen. “Onze kleedkamers zijn echt aan vervanging toe. Die hadden we al vijf, zes jaar geleden nieuw moeten krijgen, maar omdat er toen sprake was van verhuizen, is dat stopgezet. Inmiddels wordt er weinig meer aan onderhoud gedaan, want we weten dat we op termijn gaan verhuizen – alleen wanneer, dat weet niemand meer.”
HOOP OP NIEUW BEGIN
De hoop bij Irene’58 is dat er binnen afzienbare tijd eindelijk duidelijkheid komt. “Het ligt allemaal bij de Raad van State,” herhaalt De Jongh. “Zodra de uitspraak er is, kunnen we aan de slag. We hebben er lang genoeg op gewacht.” Als het complex er eenmaal ligt, moet dat ook sportieve vruchten afwerpen. “Dan kunnen we weer groeien naar vierhonderd
leden,” besluit hij. “En dan kunnen kinderen vanuit de nieuwe wijk veilig naar ons
toe fietsen, zonder kruisingen of stoplichten. Dat is goed voor iedereen. Het wordt tijd dat we vooruit kunnen – wantIrene’58 verdient dat gewoon.”
Klik op de link voor meer artikelen over Irene’58
Klik op de link voor meer informatie over Irene’58