Een goed begin, is het halve werk. En dus kunnen ze bij vijfdeklasser NOAD’32 over de start van het seizoen voorlopig behoorlijk tevreden zijn. Heel stiekem, durft aanvaller Joël Strijbis dan ook alvast naar boven te kijken. “We hopen eigenlijk mee te kunnen doen voor een periode.”
Om vervolgens, weer terug naar die vierde klasse te promoveren. “Het zou mooi zijn als we heel het seizoen bovenin kunnen spelen.” Met het vertrouwen, zit het bij de twintigjarige Strijbis in ieder geval wel goed. “Vorig jaar was het probleem dat we weinig kansen creëerden en dus lastig tot scoren kwamen. Dat gaat nu een stuk beter.” Voorlopig, is het dan ook tevredenheid troef bij de club uit Wijk en Aalburg. “We zijn zeker tevreden met hoe we er nu voor staan!”
Minder fouten
Hoe anders was dat vorig seizoen, toen NOAD’32 als degradant niet verder kwam dan een zevende plaats. “Ik had wel het gevoel dat er meer in had gezeten, zeker gezien het spel dat we speelden.” Toch lukte dat dus niet. Een verklaring, heeft Strijbis daar na enig nadenken wel voor. “We moeten minder fouten maken. Vooral in bepaalde keuzes, ook als team. En net een stukje slimmer zijn.” Gezien de overtuigende start, lijkt dat aardig gelukt. “Als we dit door kunnen zetten, gaat het de goede kant op! Dan weet ik zeker dat we bovenin mee kunnen doen.”
Misschien wel mede door de komst van Mathijs, zijn oudere broer. “Hij zat eerst altijd bij het tweede en derde, maar we hadden wat problemen op bepaalde posities, dus sinds dit seizoen spelen we samen.” Hoe dat is? “In het begin wel even wennen. Je merkt toch dat je extra kritisch bent op elkaar.” Tot op zekere hoogte, lacht Strijbis. “Dat hoort er ook een beetje bij. Vaak duurt het twee minuten en daarna is het weer over. Ruzie is een groot woord, haha.” Want, zo vertelt de inwoner van het dorp toch vooral trots. “Hij scoort en doet het goed! Daar ben ik natuurlijk wel blij mee.” Ook uit eigenbelang, als rechtsbuiten. “Mathijs speelt op tien, dus ik moet de ballen van hem krijgen! Dat was even wennen.”
Familieclub
Aan de club, hoeft Strijbis dat gelukkig al een aantal jaar niet meer. “Ik voetbal sinds mijn vijfde bij NOAD’32 en heb nog nooit ergens anders gespeeld.” De voetbal voelt voor hem dan ook als een warm bad. “Ondertussen ken ik iedereen hier. En in de kantine is het altijd gezellig, het is echt een soort familieclub.” Letterlijk en figuurlijk, in zijn geval. “Mijn vader is inmiddels hoofdsponsor.”
Vertrekken, zal Strijbis dan ook niet zo snel doen. “Ik zou het heel mooi vinden om een keer kampioen te worden met NOAD’32!” Aan hem de taak, om daar als linksbenige rechtsbuiten zijn steentje aan bij te dragen. “Acties maken, naar binnen komen en mijn snelheid gebruiken.” Nu alleen nog leren koppen. “Onze linksbuiten geeft geweldige voorzetten, maar ik ben niet zo groot, dus kan eigenlijk niet zo goed koppen. Dat is best wel zonde.” Liever, ontvangt de timmerman van beroep, de bal dan ook in zijn voeten óf in de diepte. “Hoge ballen ben ik niet zo van!”
Klik op NOAD’32 voor de laatste artikelen over de club.
Klik op NOAD’32 voor meer informatie over de club.