Ruud Bos, een naam die voor eeuwig verbonden zal zijn aan GJS. Na maar liefst 26 jaar deel uit te hebben gemaakt van het eerste elftal, nam de middenvelder op zijn 43e afscheid van de club, maar de club nam nog geen afscheid van hem. Het hoofdveld werd naar hem vernoemd en het rugnummer 10 mag nooit meer gedragen worden.
Een beslissing die met de nodige emotie gepaard ging. “Ik heb geloof ik wel honderd keer moeten huilen die dag,” vertelt hij. “Mijn vrouw zei nog: ‘Bij mij moet je nooit janken, maar vanwege die voetbal wel!’” Het afscheid was groots. Bos was een icoon van de club en kreeg een waardig eerbetoon. Niemand bij GJS zal ooit nog het magische nummer 10 mogen dragen, behalve zijn zoon Xavi (13). “Xavi kan het eerste wel halen denk ik. Voor zijn leeftijd is hij groot en sterk. Het zou natuurlijk geweldig zijn als hij ooit ook als nummer 10 doorbreekt. Zelf debuteerde ik op mijn vijftiende, dus wie weet.” De dag was nog niet afgelopen voor Bos. “Ik werd benoemd tot Erelid van Verdiensten. Dat vond ik al geweldig, maar het mooiste moest nog komen. De voorzitter zei: ‘Ruud, draai je even om en loop maar mee.’ Ik wist niet wat ik zag. Niet normaal. Het hoofdveld van GJS werd naar mij vernoemd. Na alles wat ik bereikt heb, ben ik daar nog het meest trots op.” En wederom… Huilen.
Dat Bos nog altijd diep verbonden is met de club, moge duidelijk zijn. Hoewel hij niet meer als voetballer op het veld staat, is hij nog vaak te vinden bij GJS. “Natuurlijk mis je het,” geeft hij eerlijk toe. “Maar af en toe doe ik nog lekker mee met een positiespelletje of een rondo. Er is nu geen druk meer, dat is ook wel fijn. Je kunt het wat meer ontspannen aanpakken.” Ondanks dat hij de schoenen aan de wilgen heeft gehangen, is Bos nog nauw betrokken bij het eerste elftal als lid van de technische staf. “Komend seizoen wordt zwaar voor ons,” voorspelt hij. “We betalen onze spelers niet en moeten het doen met onze eigen jeugd. Vorig seizoen was rommelig, met een interim-trainer (Johan van der Werff, red.). Dat was best wennen voor het team, maar nu hij een heel seizoen heeft, kan hij het team beter naar zijn hand zetten, denk ik.”
De toekomst als trainer blijft voor Bos een open vraag. “Ik weet nog niet of ik ooit hoofdtrainer word van GJS,” vertelt hij. “Maar ik wil zeker nog meer proeven van het vak. Voorlopig ben ik een beetje het manusje-van-alles bij de club, zo geef ik ook training aan het team van mijn zoon. Maar ik ben wel van plan om mijn UEFA C te halen.” Zijn honger naar ontwikkeling is dus nog niet gestild. Toch kijkt hij ook met een klein beetje spijt terug op bepaalde keuzes in zijn carrière. “Ik had een grotere stap kunnen maken,” zegt hij. “ASWH wilde me hebben, en ik had zelfs naar Excelsior kunnen gaan, toen Adri Koster daar zat. Ook Kozakken Boys toonde interesse. Ik had die positieve drive, maar de keuze om bij GJS te blijven was toen de juiste voor mij. Hoe ouder ik werd hoe meer ik dacht ‘had ik dat achteraf toch niet moeten doen?’ Ik ben benieuwd hoever ik het had kunnen schoppen.”
Daar zal Bos nooit meer achter komen nu hij gestopt is. Het stoppen met zijn voetbalcarrière opent wel weer nieuwe deuren voor de veertiger. Er is één wel heel merkwaardige belofte die Bos gedaan heeft. “Ik heb altijd gezegd ‘Als ik stop met voetballen, vraag ik mijn vriendin ten huwelijk.’ Dan hebben we wat meer tijd voor elkaar en dan gaan we lekker trouwen.” Toch is Bos nog steeds niet op zijn knieën gegaan. Zal hij dan toch nog een comeback maken?
Klik op GJS voor de laatste artikelen over de club.
Klik op GJS voor meer informatie over de club.