Zaterdag 8 juni. Hellevoetsluis heeft in de nacompetitie, met als inzet promotie naar de eerste klasse, in Wouw net verloren van Cluzona. Het wordt 3-0. Dyron Bijl (33) loopt richting de kleedkamer. Het was zijn allerlaatste wedstrijd als keeper van een eerste elftal. Hij stopt ermee. Tijd voor andere dingen.
Dat besluit nam Bijl al maanden eerder, in de wintermaanden, maar op het veld in Wouw dringt het nog niet echt tot hem door dat het einde carrière is. De doelman van Hellevoetsluis baalt. En flink ook. Hij wilde met de club waar hij opgroeide zo graag de finale van de nacompetitie spelen. Pas enkele dagen later beseft hij echt dat het klaar is. “In mijn hoofd moesten we die finale nog spelen. We wilden promoveren. Met dat idee liep ik het veld af. Heel vreemd. Maar het was klaar, we hadden verloren. Ik was zo met die nacompetitie bezig, dat ik helemaal niet dacht aan het einde van mijn carrière.”
Maar dat is het wel. Bijl was er al een tijdje over uit dat het welletjes was. In januari van dit jaar maakte hij het bekend. “Vanaf mijn zestiende heb ik in selectie-elftallen gespeeld. Hartstikke leuk, absoluut. En toch merkte ik dat er iets veranderde. Het altijd weer voetballen. Altijd rekening houden met voetballen ook. Fit blijven. Zoveel mogelijk trainen. Ik had het er steeds minder voor over. Voetbal is voor mij jaren het allerbelangrijkste geweest. Belangrijker dan mijn baan. Niet qua geld uiteraard, maar wel qua gevoel. En dat gevoel ebde weg. Als je dat voelt, zit er maar één ding op, en dat is stoppen.”
‘Jammer dat hij stopt’
Bijl heeft er vrede mee. Hij liet het gevoel toe en nam het voor hem beste besluit. “Het is goed geweest zo. Ik wil dat mensen later zeggen, ‘die Bijl kon goed keepen, het is jammer dat hij stopte.’ En niet dat ze zeggen dat ik zo snel slecht ben geworden en de kantjes eraf loop. Daar heb ik geen zin in. Ik voelde al heel snel dat het mijn laatste seizoen zou worden. Eigenlijk na een wedstrijd of vijf in de competitie. Ik merkte dat het een topseizoen zou worden voor Hellevoetsluis, maar tegelijkertijd voelde ik ook aan mezelf dat ik niet over dit jaar heen kon kijken. Het hoefde niet meer. En misschien heb ik daardoor wel bewuster genoten van mijn laatste seizoen. Ik heb een geweldige tijd gehad, met onwijs aardige en leuke gasten. Veel jongens kenden elkaar niet, maar het klikte. Dat hele groepsproces was leuk om mee te maken. Dat je voelt dat alles samen valt. Voor mij is het een van de mooiste seizoen geworden in mijn loopbaan. Met onvergetelijke momenten.”
Zo’n onvergetelijk moment was het trainingskamp van Hellevoetsluis in het Spaanse Malaga. “Keihard trainen, maar ook gezellig een drankje doen en stappen. We hebben veel leuke uitjes gehad, het klikte binnen en buiten het veld. Dat we uiteindelijk nog de nacompetitie bereikten, was echt een bekroning op het seizoen en hoe wij als groep met elkaar zijn omgegaan. Ook met Mark van Os, onze trainer, had ik een goede klik. Hij is heel gedreven, tactisch sterk, en kan op een goede manier uit de band springen.”
Keeperstrainers
Van Os drukte zijn stempel op Hellevoetsluis, zoals in het verleden ook andere trainers van Bijl dat deden. “Ik heb er meerdere gehad bij Hellevoetsluis, Spijkenisse en Poortugaal. De beste trainers voor mij zijn mijn vader (Ad Bijl, red.) en Edwin de Koning geweest. Maar ik heb ook gewerkt met de keeperstrainers Leo Timmer en Marcel Smith. Zij hebben ook een gigantische stempel gedrukt op mijn carrière. Leo heeft mij echt gevormd bij Spijkenisse en Marcel was mijn keeperstrainer toen ik net begon bij de selectie van Hellevoetsluis. Ik verving hem eigenlijk, hoe hij met mij aan de slag is gegaan was echt fantastisch.”
Bijl heeft het maximale uit zijn loopbaan gehaald, vertelt hij. “Dat denk ik wel. Ja, ik had naar andere clubs kunnen gaan, maar als ik eerlijk ben was ik na Spijkenisse al een beetje klaar met prestatievoetbal. Bij Spijkenisse heb ik sportief de mooiste tijd gehad, met twee kampioenschappen en een bekerwinst. Maar toen Poortugaal kwam, maakte die club zo’n leuke indruk op mij, dat ik daar toch voor gegaan ben. In de eerste klasse en later de hoofdklasse. En toch was gezelligheid toen al mijn belangrijkste drijfveer. Aan die periode bij Poortugaal heb ik ook veel vrienden over gehouden. We gaan nu nog steeds een keer per maand met een groep eten en stappen.”
Vier kampioenschappen
De cirkel voor Bijl was rond toen hij in de zomer van 2022 terugkeerde bij Hellevoetsluis. De club waar hij als klein jongetje leerde keepen en als tiener debuteerde in de hoofdmacht. “Twee mooie seizoenen na zes jaar Spijkenisse en vier jaar Poortugaal. Ik ben in totaal vier keer kampioen geworden en heb de beker gewonnen. Dat kunnen niet veel voetballers zeggen in een seniorenloopbaan. Ik ben tevreden. En bovenal heb ik echt een mooie tijd gehad. De nacompetitiewedstrijd tegen Cluzona voelde niet als afscheid, maar tijdens de laatste competitiewedstrijd thuis was ik door de club wel in het zonnetje gezet. Vrienden hadden een groot spandoek gemaakt, er was veel geregeld, met nog een toespraak van voorzitter Edwin Boogaard en een bloemetje. Maar toen haalden we nacompetitievoetbal en ging de knop weer om.”
Bijzaak
Bijl droomde van een afscheid met een promotie, maar zo ver kwam het niet. “Helaas. Maar ook die nacompetitie was geweldig, met die eerste wedstrijd tegen Nivo Sparta. We gingen na penalty’s door, ik pakte er twee. Ja, dan kan ik heel leuk zeggen dat ik daar voor sta als keeper, dat is ook zo, maar het is toch wel heel lekker hoor. Het laatste jaar was echt geweldig. Wat ik zeg: een van de mooiste jaren in mijn carrière. Samen met twee jaar bij Poortugaal. Met een promotie en een jaar in de hoofdklasse. Ik stop met een goed gevoel. Nu ga ik af en toe een wedstrijd spelen in het derde elftal, bij mijn vrienden. Maar ik ga er niet meer zoveel tijd en energie in steken. Voetbal wordt een bijzaak. Tijd voor andere leuke dingen. En met die ouwe van mij naar het eerste kijken af en toe met een biertje.”
Klik op vv Hellevoetsluis voor de laatste artikelen over de club.
Klik op vv Hellevoetsluis voor meer informatie over de club.