Op haar vierde liep Yara Helderman al met een bal onder de arm over de velden van GSC – tegenwoordig GSC/ODS. Terwijl andere kinderen nog zochten naar hun hobby, wist zij het meteen: voetballen zou haar wereld worden. Jarenlang speelde ze tussen de jongens, iets wat haar later veel zou opleveren. Tot haar tiende bleef ze bij de club waar ze begon, waarna ze de stap zette naar Stedoco, destijds bekend om de sterke meidenafdeling. Vier keer per week trainen was een grote omschakeling voor de jonge Yara, die volop in de groei zat. De combinatie van veel belasting en snelle lichamelijke ontwikkeling zorgde voor flinke kniepeesklachten, waardoor het spelplezier soms onder druk kwam te staan. Toch wilde ze blijven voetballen, en ze zette door.
Uiteindelijk keerde Yara terug naar GSC, opnieuw tussen de jongens, dit keer in de JO15. Dat halfjaar bleek meer waarde te hebben dan ze ooit had verwacht. De dynamiek, het tempo en de manier waarop de jongens haar steunden, maakten het tot een bijzondere tijd. En precies in die periode klopte Feyenoord aan. De club waar ze als kind al warm voor liep. De overstap naar de O15 van Feyenoord voelde als een droom; elke rit langs De Kuip was een bevestiging van hoe bijzonder het was om dat shirt te mogen dragen.
Bij Feyenoord ontwikkelde Yara zich verder en speelde ze tegen andere BVO’s in de beloftecompetitie. Toen Vrouwen 1 werd opgericht, mocht ze aansluiten bij de selectie. Het werd een periode waarin niet alles vanzelf ging. Minder speeltijd en een mindere fase in haar ontwikkeling zorgden ervoor dat ze een nieuwe start nodig had. Die vond ze bij Excelsior.
Maar voordat ze bij Excelsior daadwerkelijk kon laten zien wat ze waard was, sloeg het noodlot toe. Een week voor de start van de competitie ging het mis op de training. Bij een draaibeweging bleef haar voet hangen; haar enkel schoot volledig weg. Het kuitbeen brak en haar enkelbanden scheurden af. Twee operaties en maanden niet kunnen lopen volgden. Het eerste seizoen kwam ze nauwelijks in actie, al maakte ze in de laatste wedstrijd nog enkele minuten. Inmiddels is ze hersteld en zijn eerdere kniepeesklachten redelijk onder controle.
Wat deze periode vooral duidelijk maakte, was hoe warm Excelsior als club is. Ze werd opgevangen door mensen die betrokken, sociaal en oprecht geïnteresseerd waren. De club voelde als een veilige omgeving waarin ze kon revalideren én groeien.
Naast het voetbal speelt een ander deel van haar leven zich af binnen dezelfde organisatie. Yara werkt bij de Excelsior Foundation als pedagogisch- en topsportbegeleider voor de MO17 en de beloften. Tegelijkertijd rondt ze dit jaar haar universitaire studie Pedagogische Wetenschappen af. Inmiddels woont ze in Rotterdam, waar ze haar studie, werk en topsport combineert.
Op het veld is Yara uitgegroeid tot aanvoerder van Excelsior Vrouwen. Als rechtercentrale verdediger staat ze bekend om haar voetballende kwaliteiten, sterke inspeelpass en duelkracht. Technisch vaardige aanvallers vindt ze soms lastiger te bespelen, maar ze blijft zich ontwikkelen en wordt iedere week sterker in haar rol. Excelsior, jarenlang een ploeg die onderaan bungelde en grote nederlagen moest incasseren, doet het steeds beter in de Eurojackpot Vrouwen Eredivisie. Overwinningen op plekken waar dat voorheen ondenkbaar was en het feit dat de ploeg topteams steeds beter kan bijbenen, laten zien hoe groot de stappen zijn. Waar er ooit met ruime cijfers van bijvoorbeeld FC Twente werd verloren, worden zulke wedstrijden nu vaak spannend gehouden.
Volgens Yara zit de kracht van de ploeg in de variatie: verschillende kwaliteiten, verschillende wapens, maar vooral een hechte en gemotiveerde groep. Zelf koestert ze nog altijd ambities. Een stap naar een subtopper behoort zeker tot haar doelen, en als ze zich blijft ontwikkelen, ziet ze dat als een realistische vervolgstap.
Van balverliefd meisje tot leider in de Eredivisie: Yara’s verhaal is er een van doorzetten, groeien en nooit opgeven.