Dat André Willemsen bij Wernhout een clubman is in hart en nieren, is een understatement. Want na ruim vijfenzestig jaar als lid van de vereniging en vrijwilliger in allerlei functies, loopt de voormalig voetballer er nog steeds rond. En eigenlijk, vindt hij dat zelf best wel logisch. “Het zit echt in mijn bloed.”
Dertien of veertien was Willemsen (77), toen het lang geleden allemaal voor hem begon. “Ik ben in Wernhout geboren, er was niks anders dan voetballen. Alleen de lagere school en de ambachtsschool.” Via vrienden, rolde hij er naar eigen zeggen in. “Ze hadden toen niet genoeg spelers…” Het bracht het balletje letterlijk en figuurlijk aan het rollen. “Op mijn vijftiende werd ik leider en ik heb eigenlijk een soort van de jeugd opgericht. Later ben ik bij de senioren ook nog 25 jaar leider geweest.”
Sociale contacten
Het voetballen zelf, was wat dat betreft een iets minder groot succes. “Ik ben nooit in het eerste gekomen, was een man van de lagere elftallen.” Maar wel één met een specifieke kwaliteit, lacht hij. “Voor de gezelligheid! Ik speelde als rechtsbuiten, al was ik niet echt snel. Begin dertig ben ik gestopt, vanwege mijn meniscus.” Gelukkig had Willemsen daar buiten het veld, allesbehalve last van. “Een bestuursfunctie heb ik ook jaren gedaan. Van alles een beetje. Waar ik bij kon springen, deed ik dat. Ook als scheidsrechterscoördinator, om dat soort dingen te regelen.” Net als de zondagsdienst. “Het is gewoon leuk om voor de sociale contacten met mensen om te gaan. En ik heb er nooit aan gedacht om naar een andere club te gaan, je bouwt toch wat op hè.” Bijvoorbeeld als lid van de werkploeg. “Daar ben ik op mijn 58ste bij gekomen. Lange tijd op maandag en vrijdag, nu alleen nog op de maandag.” Wat ze precies doen? “Kantine opruimen, kleedkamers schoonmaken. En soms lassen en repareren. Onze groep bestaat uit vijftien man, vol met metselaars, klusjesmannen en noem maar op. We hebben alles! Ook gezellige koffiepauzes.” En dus werd Willemsen, die vroeger ‘de Toto’ ophaalde voor de club, vijftien jaar geleden verrast met zijn benoeming tot erelid. “Dat was een prachtig cadeau van de vereniging. Daar had ik natuurlijk nooit op gerekend. De huldiging was gewoon bij mij thuis, want ik was te ziek om naar de kantine te gaan.”
Thuisfront
Ziek of niet, trots is hij maar al te goed. “Dat is het mooiste wat ik ooit heb ontvangen, echt een mooie waardering, als zoiets je wordt gegund.” Aan zijn fanatieke bijdrage als supporter bij het eerste, lag dat in ieder geval niet. “Eigenlijk is dat wel erg, want dat zit er bij mij gewoon niet in. Waarschijnlijk omdat ik altijd in lagere elftallen heb gezeten. Twintig jaar geleden ben ik voor het laatst gaan kijken…” Tot opluchting van het thuisfront, lacht hij. “Ruim 25 jaar lang was ik ieder weekend weg, dan zijn ze ook blij als je eens thuis bent. Wat dat betreft heb ik veel waardering voor mijn vrouw.” Want mede door haar, heeft de inwoner van Zundert een boek vol met mooie herinneringen. “In het eerste jaar dat we een jeugdelftal hadden, werden we meteen kampioen. En vijftien seizoenen later, ook bij de senioren.” Willemsen heeft de club in al die jaren sowieso natuurlijk wel zien veranderen. “Als je kijkt naar de materialen! Vroeger moesten we het doen met drie of vier leren balletjes, nu heb je zóveel. Misschien wel honderden. In mijn tijd was je blij met een voetbaltas, dat was heel bijzonder.” Al zorgde hij daar misschien ook zelf wel een beetje voor. “Ik heb nog een tijdje de sponsoring geregeld, ging ik de mensen thuis gewoon opzoeken. Om reclameborden te regelen.” Daarnaast is ook de mentaliteit, volgens hem tegenwoordig wel degelijk anders. “Ouders zijn meer betrokken en kinderen zijn een stuk mondiger geworden, het is toch vaak: Ja, maar…” Desondanks blijft hij het vol liefde en passie doen. “Ik kom altijd op het fietsje, ben echt een fietsman. Dus zolang de gezondheid het toelaat!”
Klik op vv Wernhout voor de laatste artikelen over de club.
Klik op vv Wernhout voor meer informatie over de club.