Er zijn mensen die van voetbal houden. En dan heb je John van Dorst. Een man bij wie het grasgroen door de aderen stroomt en die al 50 jaar lang een vertrouwd gezicht is op en rond het voetbalveld van Virtus – waar hij ook komt, daar gebeurt iets moois.
Het begon allemaal een halve eeuw geleden, toen een jonge John besloot dat hij niet alleen zelf wilde voetballen, maar ook de jeugd wilde begeleiden. Samen met onder anderen Willy Beljaars stond hij al vroeg langs de lijn. En dat bleef niet onopgemerkt: zijn trouwdag werd een blauw-wit feest, compleet met vlaggenzwaaiende jeugdspelers.
Toen John vader werd, hoopte hij stiekem op een zoon die zijn voetbalschoenen zou overnemen. Maar het lot gaf hem iets veel mooiers: twee dochters, Monique en Raquel, die minstens zo fanatiek bleken als hijzelf. Monique voetbalde tot haar 17e tussen de jongens, met John als leider, barman én jeugdbestuurslid. Multitasken? Geen probleem voor John.
Toen Raquel ook wilde gaan voetballen, maar er geen meidenteam was, stak John samen met andere ouders de handen uit de mouwen. Het eerste meidenteam was geboren! En met John als trainer en leider volgden kampioenschappen, bekers en onvergetelijke zaterdagen.
Maar het bleef daar niet bij. Monique ging voetballen bij een andere club, en natuurlijk stond John ook daar weer langs de lijn. Toen het damesteam een leider zocht, was het antwoord simpel: “Tuurlijk!” Wat volgde waren nóg meer kampioenschappen, promoties, Brabantse titels en zelfs de titel Sportploeg van het Jaar.
Na jaren van successen keerde John terug naar Zevenbergen. Raquel had haar schoenen inmiddels aan de wilgen gehangen, Monique keerde terug naar haar oude club, en ja hoor… John ook. Eerst als leider van dames 2 (want daar zochten ze nog iemand voor), later als trainer van dames 1. En jawel: weer een kampioenschap!
“Geniet van een kampioenschap, want dat maak je niet vaak mee,” zei hij altijd. Maar inmiddels weet hij zelf ook: soms komt het gewoon wél vaak voor – als je er met hart en ziel bij bent.
En toen… trok ook Raquel haar voetbalschoenen weer aan. John stond als trotse trainer (of toch vooral vader?) langs de lijn, met beide dochters op het veld. Zijn 50ste seizoen werd er één met een gouden randje.
Nu, 50 jaar later, is John nog steeds niet weg te denken van het veld. Hij heeft alles meegemaakt: ups en downs, rode kaarten, gouden momenten en vriendschappen voor het leven. En voor de dames die nu nog voetballen: wees gewaarschuwd – met John langs de lijn gebeurt er altijd iets bijzonders.
John, bedankt voor 50 jaar passie, inzet en voetbalplezier. Op naar de volgende seizoenen!