SPRANG-CAPELLE – Het afgelopen jaar was er één om nooit te vergeten voor Bart Vermeulen (29), routinier en vaste kracht van het eerste elftal van SV Capelle. Niet alleen op het veld kende hij hoogte- en dieptepunten, ook privé kreeg hij te maken met een enorm verlies.
Vermeulen groeide op in Sprang-Capelle en voetbalde vanaf zijn tiende bij SV Capelle. “Ik zat op school in Oosterhout, dus voetbalde ook daar, omdat ik niemand kende in Sprang. Pas later leerde ik hier jongens kennen en die voetbalden allemaal bij Capelle. Dus heb ik de overstap gemaakt.’’ Bart werkte zich door de jeugdteams heen, trainde vanaf zijn zeventiende mee met het eerste en maakte rond zijn achttiende de stap naar het eerste elftal. “Dat was pittig, we speelden in de tweede klasse, terwijl ik in de jeugd nooit hoger dan vierde klasse had gezeten.”
Als speler is hij veelzijdig: van rechtsback in het begin naar zijn favoriete plek centraal achterin. “Ik ben lang en tweebenig, dat helpt. Maar ik ben ook geen loper. Mijn kracht ligt in het coachen en het verdedigen, vooral kopduels. Aanvallend koppen dan weer niet. Ik blijf dan ook vaak achterin bij corners, dat is niet mijn sterkste kant. Scheelt ook weer lopen’’, lacht Vermeulen.
Inmiddels is Vermeulen een van de oudere en ervaren spelers binnen de selectie. “Toen ik erbij kwam waren er nog dertigers, maar nu ben ik een van de oudste jongens. Die ervaring neem ik mee, zowel op als buiten het veld. Mentaliteit is belangrijk, maar ik zie die wel veranderen. Vroeger was je na een verloren partij op de training donderdagavond nog lang stil. Nu lijkt dat minder te leven.”
Het seizoen kende voor SV Capelle een ambitieus doel: een prijs pakken: ‘’In de vorm van een periodetitel, of iets dergelijks’’, legde Vermeulen uit, die het doel op het einde van het seizoen bijna niet durft uit te spreken. De ploeg staat namelijk negende. ‘’De verdedigende organisatie staat, maar scoren blijft lastig. We missen dat beetje killersmentaliteit. Kansen zijn er, maar we maken ze niet.”
Net voor het seizoen kreeg Vermeulen te maken met een onbeschrijflijk verlies. Het overlijden van zijn vader maakte diepe indruk. “Hij had hartfalen en leek te herstellen, tot we ineens ‘s nachts gebeld werden. Vier uur later was hij er niet meer.” Bart probeerde snel weer de draad op te pakken. “Ik ging zelfs naar het Bierbuiktoernooi dat weekend, incognito met pet en zonnebril. Maar honderd man kwam een hand geven. Dat tekent Capelle. Daarin zijn kleine clubs groot.’’
De voorbereiding op het nieuwe seizoen verliep moeizaam. “Technisch lukte niets. Ik zocht in voetbal afleiding, maar het werkte averechts.” Ondersteuning kwam van de staf, medespelers, vrienden, familie en vooral zijn vriendin. “Zij verdient een lintje.” Na weken worstelen kwam het omslagpunt in een bekerwedstrijd. “De trainer zei: ‘zo ken ik je weer’. Toen ik thuiskwam, werd ik erg emotioneel dat het eindelijk weer lukte.”
Bart vergeleek zijn gevoel met de film In Oranje, waarin een jongen zijn vader verliest en zijn plezier in voetbal kwijtraakt. “Dat gevoel herkende ik. Je verliest iemand – en ik had echt een hele speciale band met mijn pa – en je bent jezelf even kwijt.’’
Klik hier voor de gepersonaliseerde clubpagina van SV Capelle