Waarom Martin van Erk bijna 50 jaar geleden lid werd van Zundert? “Dat was toen helemaal geen vraag!” En dus zette hij op elfjarige leeftijd zijn eerste stapjes op een voetbalveld, maakte zijn debuut bij het vlaggenschip en vervulde later de rol van hardwerkende vrijwilliger. En tijdens het 90-jarig jubileum, is de clubman er natuurlijk nog steeds. “Je wordt besmet met het rood-zwarte virus.”
De nu 58-jarige Van Erk weet het allemaal nog precies. Met maar één club op het dorp, moest het Zundert worden. “Mijn oudere broer voetbalde er ook, dus het was eigenlijk heel logisch.” Liefde op het eerste gezicht. “Een gemoedelijke vereniging, leuk en gezellig. Ik houd van het spelletje, maar heb toch ook vooral heel veel vrienden gemaakt.” En dat is niet voor niks. “In een dorp blijven de mensen toch vaak langer lid, dan in een stad, dat zie je hier ook.” Lange tijd als vrijwilliger. “Dan weer dit, dan weer dat.” Maar Van Erk was ook een geruime tijd binnen de lijnen actief. “Vooral in het tweede, hoor. Zeker een jaar of vijftien. Misschien dat ik tot twintig potjes in het eerste ben gekomen, dat was vanwege studie maar lastig te combineren.”
Graag overnemen
Toch is er aan hem een verdienstelijke linksback verloren gegaan. “Ik moest het vooral hebben van mijn snelheid en het harde werken. Al kwam ik er ook graag overheen.” In de lagere elftallen schoof Van Erk dan ook langzaam steeds een beetje verder naar voren, tot fysieke ongemakken hem dwongen te stoppen. “Operaties aan mijn meniscus en last van mijn spieren. Een jaar of twintig geleden ben ik gestopt.” Tijd om buiten het veld zijn steentje bij te gaan dragen. En dat hij dat heeft gedaan, is een understatement. Begonnen als redactielid van het clubblad, betrokken bij het beleidsplan en vanaf ’96 in het bestuur. “Toen ben ik vijftien seizoenen lang secretaris geweest en vervolgens nog zes jaar ‘infozaken’.” Maar ook op het veld was Van Erk van waarde. “Bij het G-team en nu alweer een poosje bij de dames. Eigenlijk sta ik al 24 jaar lang elke donderdagavond training te geven. Op naar de 25? Dat zou mooi zijn!” Tegenwoordig houdt hij zich als een ‘bezige bij’ bezig met de accommodatie, maar daar zit meer achter, vertelt de vrijwilliger. “In 1992 is mijn jongere broer gestorven, die deed veel voor de vereniging, terwijl ik dat toen nog niet deed. Dat was voor mij eigenlijk dé reden om het te gaan doen. Hij kon het niet meer, dus wilde ik dat graag overnemen.” En dan raak je dus besmet. “Daar heb ik geen spijt van! Als je samen de schouders eronder probeert te zetten, kun je er iets moois van maken.”
Onderdeel van leven
En dus ging hij nooit met tegenzin naar de vergaderingen. “Gewoon weer lekker over de club praten, dat gaf mij voldoening en energie.” Mede daardoor viert Zundert dit seizoen een prachtig jubileum. “Veel leden behoren tot de rood-zwarte familie, iedereen staat voor elkaar klaar.” Dankzij vrijwilligers dus. “Mensen die nu scheidsrechter zijn, klusjes opknappen, dat soort dingen.” Al wordt het invullen van vrijwilligerstaken steeds lastiger, weet Van Erk. “Leden zijn wat losser geworden, melden zich veel makkelijker af. Het is een andere mentaliteit. Vroeger kwam je altijd, tenzij je een keertje ziek was.” En dus maakte hij in al die jaren de nodige mooie herinneringen. “In de A”tjes gingen we altijd een dikke week op trainingskamp naar Limburg. Trainen, wedstrijden spelen, maar vooral ‘s avonds naar het café. Dan kwam je best wel moe thuis, haha!” Ook twee kampioenschappen en een promotie naar de tweede klasse staan nog op zijn netvlies, maar iets anders misschien nog wel net een beetje meer. “Als trainer van het G-team hebben we nog eens het KNVB-toernooi georganiseerd, voor een team of dertig. Dat was geweldig.” Net als de jeugdtoernooien in Frankrijk, maar bovenal overheerst bij Van Erk één gevoel. “Ik woon op driehonderd meter van het sportpark, dit is een groot onderdeel van mijn leven. Het blijft een plek waar ik graag kom!”
Klik hier voor het meest recente artikel van VV Zundert.