Hij maakte als spits zijn doelpunten voor verschillende clubs in het Brabantse voetbalwereldje, maar voor Thomas Laming is er na al die jaren eigenlijk maar één club. Toch trekt de DSE‘er aan het einde van het seizoen de deur achter zich dicht. “Ik ben er eigenlijk wel klaar mee, het is welletjes geweest.”
Voor het tiende jaar bij DSE, na heel wat omzwervingen dus. “Ik ben eigenlijk begonnen bij Internos, speelde nog twee jaartjes bij Roosendaal en Virtus en keerde vier seizoenen geleden terug op het oude nest.” En dus, zo is Laming duidelijk: “DSE is mijn club! Een fantastische vereniging, gezellig en ons kent ons.” Klein, maar wel gegroeid. “Het blijft een vriendenclub, echt een warm bad.”
Kleine oogjes
Eentje waar de aanvaller inmiddels tot de routiniers behoort. “Ik ben pas net 30, maar ben nu al de oudste speler van het eerste. Dat zegt ook wel wat, hé? We hebben veel jongens van negentien tot 23, echt een jonge groep.” Hoe is dat voor hem? “Het mengt zich vanzelf, dus dat is hartstikke leuk. Al dacht ik laatst wel: poeh, ik ben nu gewoon de oudste.” En dat brengt stiekem toch iets anders met zich mee, weet Laming. “Je gaat ze automatisch helpen en ze luisteren natuurlijk net wat meer. Maar eigenlijk zou het niet zoveel uit moeten maken.” Maar toch: “Het moet gezellig zijn, maar we blijven wel een eerste elftal. Sommige jongens zitten graag in de kroeg, dan hebben ze op zondag kleine oogjes, daar zeg je dan soms wat van.” Dat werkt, want de prestaties in de derde klasse zijn prima, vindt de doelpuntenmaker. “Middenmoot. We hadden hoger kunnen staan, maar hebben ook wat pech gehad met blessures. Dus wat dat betreft doen we het naar behoren.” Een logisch gevolg van twee jaar nauwelijks voetballen, denkt Laming. “Je ziet het bij meer clubs, dus eigenlijk heeft iedereen er wel last van.” In een sterke competitie, heeft DSE inmiddels de stijgende lijn te pakken. “Jongens komen weer terug, dat zorgt voor meer concurrentie. Ik hoop dat we de top vier nog kunnen halen en wie weet een periode, dat zou mooi zijn.”
Gerust hart
Daar moet hij als aanspeelpunt een bijdrage aan gaan leveren. “Ik ben vrij groot, een balvaste spits, maar niet echt een ‘killer’. Heel veel doelpunten maak ik niet, meer een kapstok.” Aan zijn trainer, Peter Sweres, zal het in ieder geval niet liggen. “Je merkt dat hij, bijvoorbeeld bij DOSKO, op een hoog niveau heeft gewerkt. Peter is tactisch sterk, zijn trainingsvormen zijn anders dan je gewend bent en misschien nog wel belangrijker: een echte DSE’er.” Het kampioenschap in 2019 vormt voor Laming hét hoogtepunt van zijn tijd bij DSE, maar stiekem hoopt hij dat er daar in zijn laatste maanden als voetballer nog eentje bijkomt. “Nacompetitie zou een heel mooie manier zijn om afscheid te nemen.” Want na dit seizoen, is het dus afgelopen. “Ik ben er wel klaar mee na al die jaren, door de drukte is het welletjes geweest.” Een vrij gemakkelijke beslissing dus. “Spijt? Dat zie ik dan wel weer. Het is een mooi moment voor de jeugd.” Want de club laat Laming met een gerust hart achter. “Als ik de kwaliteit van nu, vergelijk met negen jaar geleden, dat is een wereld van verschil. Binnen nu en een paar seizoenen, spelen ze hier tweede klasse.” Nog even, een paar maanden op het fietsje naar de club, dan is het klaar. Maar één ding gaat hij zeker niet missen: de verre uitwedstrijden in Zeeland. “Als je wint zijn de busritjes wel leuk, maar dat hoeft niet meer per se voor mij!”
Klik op DSE voor het laatste artikel over de club.
