De kleine oogjes op het werk, het ‘snachts wakker worden met een ontiegelijke dorst, de hoofdpijn in de auto en de smacht naar frisse lucht. Zomaar wat symptomen waar de meeste met een blauw-wit hart op de maandagochtend last van hebben gehad.
Er gaan zelfs geruchten dat ‘De Faab’ zondagavond zijn broek in bed heeft gelegd en zelf over de stoel is gaan hangen. Dit alles met een en dezelfde oorzaak: Het kampioenfeest van D.S.E.

De wedstrijd:
De opkomst van de ploegen was er een om je vingers bij af te likken. Een prachtig spandoek verzorgd door supportersvereniging: The Blue White Army, sprong bij iedereen al snel in het oog. De voorzitter van de supportersvereniging zegt er het volgende over: ‘’Daar zitten heel wat uurtjes knutselen in, alles is handwerk, maar met een mooi resultaat.’’ De om en nabij 300 supporters sloegen de handen in een en zorgden voor een luid gejuich. Dit alles werd nog versterkt door vele fakkels, en laten we het houden op een aantal ‘knalerwtjes’. Dan kun je niet slecht beginnen.. toch?

Toen de fakkels net opgerookt waren gebeurde het onmogelijke, D.S.E kwam na 3 min 1-0 achter tegen het scherpe N.S.V. Ging daar het kampioensfeest dan al, zou het dan toch verkeerd gaan aflopen?  Er moest iemand opstaan bij D.S.E, er moesten goals gemaakt worden. Toen was hij daar, de Messias van D.S.E, De tovenaar van de Olympiade: Pjotr Hendrickx.
Als u nog niet ontbeten heeft vandaag, zou ik u adviseren om eens een navraag te doen na het ontbijtmenu in huizen Hendrickx. Wat had de familie zondagochtend toch gegeten? Pjotr nam namelijk samen met zijn broer Kjell, de volledige goalproductie op zich met samen welgeteld 4 treffers.
Pjotr mocht de wedstrijdbal meenemen met zijn 3 goals, Kjell pikte ook zijn goal mee door een vrije trap achteloos in de bovenhoek te plaatsen. Het feest kon beginnen, D.S.E wint met 4-1, D.S.E is kampioen!

Het feest:
De flessen champagne konden gepopt worden, en de eerste kratjes bier gingen over de toonbank. Een blik op het sportpark verraadde al erg veel, alle parkeerplekken bestemd voor auto’s hadden plaats gemaakt voor de fietsen. Of iedereen met de fiets ging om het milieu te besparen? dat betwijfel ik nog een beetje.
Het feest begon buiten en bestond vooral uit felicitaties en gezellig bijkletsen.
Toen was daar MC Pjeeet (speler van het 2^e elftal) hij sleurde iedereen in de kantine, en het feest barstte uit zijn voegen. Jong en oud sprong als een kind zo blij de lucht in om het kampioenschap te vieren.

De spelers stonden op de tafels en het bier werd rijkelijk door de gehele kantine leeggespoten. Het was onvergetelijk om mee te maken, het was echt een kampioensfeest dat lang in ieder zijn geheugen gegrift zal staan.

Toen was daar de beurt aan de leider van het schip, de kapitein van Etten, de rots in de branding van V.V. D.S.E: Alex van Dorst. Hij had een mooie speech maar wist dat hij het niet te lang moest maken, er moest door gefeest worden.
Voorzitter Corné Lauwen kon tijdens zijn speech, zijn tranen nog maar net in bedwang houden, zijn clubhart stond in vuur en vlam en zo zie je maar wat een club voor iemand kan betekenen.

In de kantine was het (hoe kan het ook anders) druk en iedereen was welkom, er waren spelers van Unitas’30, Sprundel en ook nog van N.S.V. Niemand wou het spektakel aan de Olympiade missen. En dan houd iedereen toch van de sfeer bij D.S.E. want deze vind je eigenlijk nergens.

Wij als VoetbalJournaal willen D.S.E ook hartelijk feliciteren met hun kampioenschap, en het beste wensen in de derde klasse.

Fotograaf: Elly Jansen