Voor Simon Schatton (21) was voetbal jarenlang alles. Vanaf zijn achtste stond hij onder de lat bij Haaften, de club waar hij vijftien jaar lang zijn plekje vond. Maar begin 2025 kwam er abrupt een einde aan zijn actieve carrière. Een gescheurde meniscus dwong hem om te stoppen. “Dat was heftig, ik moest een traantje laten toen ik het te horen kreeg van de orthopeed. Vanaf mijn vijfde had ik alleen maar voetbal gekend. En ineens was dat voorbij.”
Als keeper groeide Schatton op in de jeugd van Haaften. “Ik stond altijd onder de lat. Ik vond het mooi om duels aan te gaan, laag te zitten, ballen uit de hoek te tikken. Later heb ik nog wel een tijdje als veldspeler gespeeld, toen er een keeperstekort was. Zelfs als rechtsbuiten bij de O23 gestaan. Maar eigenlijk was ik altijd doelman.”
Zijn knie gooide echter roet in het eten. Tijdens een warming-up ging het mis. “Ik wilde achter standbeen even een bal wegtikken die in weg lag. Er was geen contact, helemaal niks. Maar ik viel meteen neer. Meniscus gescheurd. Na een operatie en revalidatie ben ik doorgegaan, maar de pijn bleef. Toen kwam de MRI-scan en hoorde ik dat het kraakbeen volledig versleten was. Een kunstknie is voor iemand van mijn leeftijd geen optie. De orthopeed zei: ‘je kunt beter stoppen’.”
De boodschap kwam als een klap. En nog steeds heeft Schatton het er af en toe moeilijk mee. “Het doet soms nog steeds pijn om de jongens te zien spelen en zelf langs de kant te staan. Je voelt je machteloos. Maar dat gevoel is nu langzaam weg aan het gaan. Je leert het een plek te geven. Op dagelijkse basis heb ik gelukkig weinig last, maar op het veld ging het gewoon niet meer.”
Van speler naar trainer
Toch verdween Schatton niet van de club. Al tijdens zijn blessureperiode hielp hij mee bij trainingen. “Bij de O16 was er geen trainer, dus moesten spelers van het eerste en tweede soms inspringen. Toen ik zelf geblesseerd raakte, nam ik het over. Ook om de rest een beetje te ontlasten.”
Dit seizoen staat hij als trainer voor de groep bij de Onder 11 van Haaften. “De club benaderde me. Er was geen trainer beschikbaar en ze vroegen of ik het wilde doen. Ik dacht: waarom niet? Op die manier blijf ik betrokken bij Haaften en kan ik de kinderen wat meegeven. Het geeft mij energie om hen beter te maken, maar vooral om ze plezier te laten hebben.”
Om zich verder te ontwikkelen volgt Schatton opleiding VC 1 van de KNVB. “Het wordt voor het eerst in Haaften zelf georganiseerd, op maandagavonden. Trainers uit de hele regio komen hierheen. We krijgen uitleg, moeten trainingen voorbereiden en soms huiswerk maken. Dat vind ik mooi: je leert er veel van en je kunt het meteen toepassen in de praktijk.”
De O11 van Haaften speelt 8 tegen 8. Dat betekent veel ruimte voor individuele acties. “Op die leeftijd gaat het erom dat ze lekker voetballen. Ik wil ze leren dribbelen, schieten, acties maken. Maar ik probeer ze ook al iets mee te geven over samenspelen en overzicht houden. Niet te zelfzuchtig zijn, dat vind ik belangrijk.”
Hoewel hij pas net begonnen is, denkt Schatton al na over de toekomst als trainer. “Assisteren bij een eerste of tweede elftal lijkt me ook leuk. Dan komt er meer tactiek bij kijken, dat mis ik nu soms een beetje. Acht tegen acht is vooral aanvallen zodra je de bal hebt, terwijl ik bij elf tegen elf meer het strategische aspect zie. Dat trekt me ook.”
Voor Simon Schatton is het hoofdstuk als speler afgesloten, maar zijn verhaal bij Haaften gaat verder in een nieuwe rol. “Natuurlijk had ik het liefst nog jaren gekeept. Maar dit geeft me ook voldoening. Ik wil dat de kinderen later terugkijken en zeggen: bij Simon heb ik plezier gehad in voetbal. Dat is het belangrijkste.”
Klik hier voor meer informatie over vv Haaften
Klik hier voor meer artikelen over vv Haaften