Remy Roodenburg loopt al heel wat jaartjes mee in het voetbal. Door corona viel zijn hobby weg, dat was wennen. “Als je dertig jaar voetbalt, drie keer in de week, en dat valt weg dan is het wel afkicken.” De 35-jarige Almkerk-speler kijkt uit naar het nieuwe seizoen.
“Je traint lange tijd nergens voor. Daardoor besef je uiteindelijk wel hoe belangrijk het voor je is, om bij zo’n voetbalelftal te horen”, zegt Roodenburg. Hij gaat ook nog sowieso een jaar door bij het eerste, stoppen is nog niet aan de orde. Zeker niet na zo’n weggegooid jaar. “Het hele leven stond gewoon stil. Ook qua voetbal. Sinds ik dertig jaar ben geworden word ik er elk jaar aan herinnerd dat ik een van de oudere spelers ben. Maar nu heb je niet zelf de keuze gemaakt om niet meer te voetballen en geen sociale dingen meer te doen, dat is het meest moeilijke.”
“De wedstrijden zelf zijn misschien niet eens zo bijzonder, ik geniet het meest van de sfeer. Van de voetbalhumor, elkaar een beetje in de zeik zetten. Het teamgevoel, dat is nog steeds bepalend om door te gaan.
Bepalende spelers
Roodenburg begon lang geleden in de jeugd bij Kozakken Boys. Via RKC Waalwijk, een jaartje als semi-prof bij TOP Oss kwam hij na een tijdje zonder voetbal in een vriendenelftal bij Sleeuwijk. Uiteindelijk ging hij daar naar het eerste elftal, voor hij bij Almkerk kwam. Daar begint hij nu – met een tussenjaartje Altena – aan zijn tiende seizoen. Wat hij van de komende voetbaljaargang moet verwachten is onduidelijk.
“De laatste drie jaar zijn we best wel een aantal bepalende spelers kwijtgeraakt. Jelle Strijtveen, Niels Nieuwesteeg en Bart Dirven zijn weggegaan. We weten niet hoe we er zonder die bepalende spelers voorstaan, omdat we zonder hen geen competitie hebben gespeeld. Los van corona is het voor ons dus sowieso moeilijk inschatten. De nieuwe jongens hebben nog geen ruimte gekregen om te laten zien wat ze kunnen.”
Blijvende herinneringen
In al die jaren op het voetbalveld heeft Roodenburg het nodige meegemaakt, herinneringen om te koesteren en soms juist om lachend op terug te kijken. “Het mooiste vind ik dat ik gepromoveerd ben met Sleeuwijk, Altena en ook met Almkerk. Met de clubs in de regio heb ik promoties meegemaakt. Er zijn wel veel wedstrijden waar ik helemaal geen herinnering meer aan heb, maar promotiewedstrijden en derby’s vergeet je niet snel. Een wedstrijd als Sleeuwijk-Woudrichem, stonden er 1500 mensen langs de lijn.”
Een mindere herinnering is de wedstrijd tegen Nivo Sparta, in 2017. Almkerk degradeerde na een verloren strafschoppenserie. “Er waren vijf strafschoppen genomen, toen moest ik. Ik was nummer zes. De eerste nam ik, toen kwam de keeper te vroeg uit. De tweede schoot ik te vroeg in, tegen de keeper aan. Ik moest toen voor de derde keer aanleggen, die haalde de keeper eruit. Achteraf kan ik er wel om lachen, op dat moment was het een stuk lulliger. Er zijn niet veel spelers die drie penalty’s achter elkaar gemist hebben.”
