Kaj is de 17-jarige keeper van RVVH. De voor zijn leeftijd volwassen keeper weet goed wat hij wil. Hij heeft zijn debuut in het eerste nog niet gemaakt, maar die hoopt hij wel te krijgen in de toekomst.

Capel is al sinds zijn derde levensjaar aan het voetballen, een echte ras voetballer dus. Hij heeft inmiddels al zes jaar in de jeugdselectie gespeeld, ondanks zijn jonge leeftijd. Zelf is hij erg bewust bezig met het voetballen. “Ik probeer zo veel mogelijk te maken van dit seizoen ondanks dat we met de coronamaatregelen minder konden trainen. Deze zijn gelukkig helemaal weg, waardoor ik weer volop kan trainen en het beste uit dit seizoen kan halen”, aldus Kaj. 

Keepersbloed
Het keepen zit in het bloed van Capel. Hij verklaart dit zelf: “Ik ben eigenlijk vanaf kleins af aan al gaan keepen. Dit was vroeger altijd om de week omdat we nog geen vaste keeper hadden en ik het toen wel leuk vond om op goal te staan.” Vanaf kleins af aan is Kaj dus al onder de lat de vinden. “Later ging ik eigenlijk elke wedstrijd op goal staan en zodoende ben ik steeds meer gaan keepen. Daarna stond ik ook tijdens de trainingen op goal, in plaats van de trainers. Zo begon ik het steeds leuker en leuker te vinden tot op de dag van vandaag. Ik denk niet dat ik nog weg ga tussen de palen”, aldus de goalie. Van zijn kwaliteiten is hij zich maar al te goed bewust. “Ik probeer de jongens zo goed en kwaad als dat kan aan te sturen. Ik blink ook uit op de één-tegen-één-situaties. Ik kan namelijk snel bij de bal komen om deze tegen te houden.”

Mentale druk
Sommige keepers komen uit met gevaar voor eigen leven. Binnen de voetbal is daarvoor een gezegde in het leven geroepen. “Ik geef mensen wel deels gelijk als ze zeggen dat keepers gek zijn. Wie gaat er ook voor zijn of haar lol op goal staan om vervolgens beschoten te worden met voetballen?”, vraagt Kaj zich af. “Toch vind ik keepen wel iets moois hebben, want je kan een wedstrijd naar je toe trekken, maar ook weggeven. Dat kan soms wel eens veel druk met zich meebrengen, gelukkig leer je daar ook mee omgaan”, vertelt Capel heel volwassen. 

De lat aantikken
Zelf heeft de keeper een standaard ritueel voor de wedstrijd, ook al wil hij het zelf liever niet zo noemen. “Ik spring altijd van de linkerkant van de goal, naar de rechterkant. Dan raak ik drie keer de lat aan. Vervolgens doe ik het ook naar de andere kant. Dan kan wat mij betreft te wedstrijd beginnen.” Waarom hij dat doet, dat weet Kaj niet precies. “Dat is denk ik ook iets wat ik onbewust voor elke wedstrijd doe, zoals ik al zei: het voelt voor mij niet echt als een ritueel”, sluit Capel af.

Klik op RVVH voor het meest recente artikel van de club.