“Ik hoop wel dat we erin blijven”, zei Nick van Westerop voor de laatste competitiewedstrijd van Van Nispen op bezoek bij Altior in Langeraar. “Ik neem niet graag afscheid met degradatie. Dat zou ik wel erg vinden.”
Het gevreesde doemscenario bleef voor de 29-jarige verdediger van de club uit De Zilk gelukkig uit. Van Nispen verloor weliswaar van Altior (3-2), maar omdat Bernardus tegen RKDES bleef steken op een gelijkspel kon toch het sein veilig worden gegeven. Daardoor kan Van Westerop met een gerust hart zijn voetbalschoenen opbergen.
“Ik had aan het begin van het seizoen al aangegeven dat dit mijn laatste seizoen zou worden”, zegt de routinier. “Twee keer trainen in de week, elke zondag een wedstrijd. Het werd steeds meer een verplichting dan dat ik er echt plezier uithaalde. Ik moest me soms naar de training slepen. Als ik er eenmaal was, vond ik het ook best wel leuk, maar ik merkte aan mezelf dat ik tijd wilde besteden aan andere dingen. Je eigen keuzes bepalen. Zelf bepalen wanneer je met de mountainbike de duinen bij Noordwijk ingaat. Ik heb hier in de schuur een mountainbike liggen die ik nauwelijks gebruikt heb.”
“Vergeet niet dat ik al vijftien jaar aan selectievoetbal doe”, reageert hij als hem wordt gevraagd waarom hij op relatief jonge leeftijd stopt. “Ik was vijftien toen ik al basisspeler was van Van Nispen 1. Dat was meer uit nood geboren, want in dat seizoen degradeerden we met maar vijf punten uit de derde klasse.”
Hij speelde zich in die periode wel in de kijker van de grotere clubs. Hij was zeventien jaar toen hij op advies van huidig Noordwijk-trainer Kees Zethof de overstap maakte naar VVSB in Noordwijkerhout. “Kees was toen trainer van Van Nispen. Hij raadde mij het aan om de stap te maken. Ik heb er geen spijt van gehad. Ik heb een paar mooie jaren gehad bij VVSB. De stap naar het eerste elftal heb ik niet kunnen maken, maar ik heb wel een glorieperiode van het tweede elftal meegemaakt met kampioenschappen, de beker en het landskampioenschap voor reserve-elftallen. Op een gegeven moment heb ik een half jaar stage gelopen op Curaçao en dat bevorderde mijn kansen bij VVSB ook niet. Na drie jaar ben ik teruggegaan naar Van Nispen.”
In De Zilk zette zijn trainers hem vaak neer in de verdediging. “In het tweede seizoen heb ik nog op het middenveld gespeeld, ook in een meer verdedigende rol. In alle andere seizoenen stond ik centraal achterin. Ik heb de aanvoerdersband overgenomen van Mike van der Linden die vierhonderd wedstrijden voor Van Nispen 1 had gespeeld.”
Hij beschouwt de promotie van de vierde naar de derde klasse als het sportieve hoogtepunt. “Voor een kleine club als Van Nispen is de derde klasse het hoogst haalbare. De vijver waaruit wij spelers moeten vissen is klein. Blessures en schorsingen komen bij ons altijd harder aan. Dat zie je dit seizoen. De selectie is te smal om al die afwezigen op te vangen. We zaten in de lift qua eindklassering, want we zijn de afgelopen drie seizoenen zevende, zesde en vijfde geëindigd. Die lijn hebben we helaas niet kunnen doortrekken.”