Het had niet veel gescheeld of Kevin van Andel stond dit seizoen helemaal niet meer op een voetbalveld. Want nadat hij vorig seizoen opnieuw geblesseerd raakte en ook corona weer roet in het eten gooide, zakte bij de aanvaller van Klundert wel een beetje de moed in de schoenen. Maar nu is hij terug en klaar om het nog één keer te laten zien.

Zijn terugkeer bij de club waar hij op zijn tiende begon, had Van Andel zich ongetwijfeld anders voorgesteld. Een snelle blessure deed hem twijfelen. “Het begin was drama, daardoor was de motivatie om door te gaan ook wel een beetje weg.” Heel gek was dat overigens niet, want eigenlijk dacht de 29-jarige doelpuntenmaker al eerder aan stoppen. “Na die twee seizoenen bij MOC’17, vond ik het wel mooi geweest. Maar vrienden vroegen of ik terugkwam naar Klundert, toen heb ik het maar gedaan.”

Rechtsback

De inwoner van Roosendaal verruilde Klundert, een jaar of vijf geleden, voor RBC. Daar had hij het drie seizoenen op zich prima naar zijn zin. “Ik won de Zilveren Schoen en spelen in een stadion was mooi. Toch miste ik daar de gezelligheid, die derde helft vind ik ook heel belangrijk.” Vervolgens kwam hij bij MOC terecht. “Daar had je die sfeer wel, maar als buitenstaander merkte je wel dat het een andere cultuur is.” Niet alleen de cultuur was anders, ook zijn positie in het veld. “Als aanvaller was ik het plezier kwijt, altijd maar die trappen tegen je poten. Laatste man vond ik altijd leuk, dus kwam ik in de verdediging.” Door zijn ‘drive’ naar voren, werd Van Andel rechtsback, een soort Denzel Dumfries, lacht hij. “Dat beviel goed eigenlijk. Als buitenspeler wist ik natuurlijk wat het was, daar kon ik voor mezelf veel uithalen. Aanvallers vonden het denk ik niet leuk tegen mij.” Inmiddels is hij weer terug op zijn vertrouwde plek voorin. “Ik had tegen de trainer gezegd dat ik het liefste achterin wilde spelen, maar hij wil mijn snelheid in de aanval gebruiken, dat snap ik ook wel weer.” Dat Van Andel die snelheid weer kan gebruiken, klinkt logischer dan het in werkelijkheid is. “WHS, 3 oktober vorig jaar, was mijn laatste wedstrijd. Daarna heb ik niet meer gevoetbald. Ik had een zware verrekking in mijn bovenbeen en dat kwam steeds weer terug. Toen de competitie werd gestopt, had ik weinig motivatie meer om terug te komen. Het was wachten op een nieuw seizoen.”

Mentaal zwaar

Dat kwam er en dus ging hij hard aan de slag. “Met fysio’s ben ik bezig geweest om weer fit te worden, de laatste weken gaat dat goed.” Mentaal was het zwaar. “Je vraagt je bijna iedere week af: heeft het nog wel zin? Als je iedere keer weer opnieuw moet beginnen. Als ik nu weer last krijg, is het wel einde verhaal.” Vanaf dag één in de voorbereiding was Van Andel erbij, in zijn achterhoofd klinkt nog altijd dat stemmetje. “Bij elk pijntje, ben je bang dat het weer die blessure is. Je bent er continu mee bezig. Wanneer gebeurt er wat?” De koude winterdagen zijn voor een explosieve speler als hij extra gevaarlijk, toch geniet hij van zijn terugkeer. “Er heerst een bepaalde sfeer bij Klundert en je kent iedereen. Ik sta nu met ‘jonge gappies’ op het veld, die ik vroeger nog training heb gegeven.” Top vijf is de doelstelling, maar een promotie ziet hij niet gebeuren. “We hebben echt nog een jonge groep, dan leg je het soms af tegen dat ‘beukvoetbal’. Als iedereen fit blijft, moet dat wel lukken.” Van Andel maakte zelf de eerste klasse nog mee bij Klundert. “Dan zag je de envelopjes bij tegenstanders gewoon over de tafel vliegen, wij zijn een dorpsclub, zonder dat geld.” Hij hoopt zelf vooral fit te blijven, lekker te voetballen en het team te helpen. Is dit dan zijn laatste seizoen? “Misschien plak ik er nog wel een jaartje aan vast, als ik in een flow zit. Als ik weer geblesseerd raak, is het: hier heb je mijn schoenen, zoek het maar uit!”

Klik hier voor meer informatie over VV Klundert.
Lees hier meer artikelen over VV Klundert.