In de schaduw van het eerste mannenteam strijdt ook de hoofdmacht van de FC Lisse-vrouwen voor de hoogste prijs in de competitie. Nu de slotfase van het seizoen is aangebroken lonk het kampioenschap van de vierde klasse.
Anouk Steenvoorden, de bedrijvige middenveldster van de ploeg, slaakt kort na de wedstrijd tegen Blauw Zwart in Wassenaar een zucht van verluchting. “Dit was kantjeboord”, zegt ze na een 2-4 zege. “Het stond heel lang 2-2, maar gelukkig wisten we er nog twee in te prikken.”
Daardoor voorkwam de ploeg van de 19-jarige Steenvoorden dat in de titelrace belangrijke punten werden gemorst. En elk puntje zou wel eens heel belangrijk kunnen zijn, want naast FC Lisse mogen ook Voorschoten’97, Oegstgeest en LSVV’70 nog aanspraak maken op de titel.
“We hebben nog een lange weg te gaan”, reageert Jennifer Arrachart (29), de aanvoerder van het team. “We spelen nog acht wedstrijden en daarin kan van alles gebeuren. We spelen ook nog meerdere keren tegen onze concurrenten.” “Het is spannend, maar wel op een leuke manier”, voegt ze eraan toe. Dat vindt ook trainer Rob Langeveld. Hij nam aan het begin van het seizoen het team over en zegt er steeds meer schik in te krijgen. “Mijn dochter Gwen is één van de speelsters. Toen de vorige trainer ermee stopte, kon ik die meiden niet laten zitten”, legt hij uit. “Mijn vrouw Anita was al leider van het elftal. Ik heb het prima naar mijn zin. Ik vind het leuk dat er steeds meer voetbal in komt. Zó leuk dat ik ook volgend seizoen trainer ben. Een maatje van mij doet de meisjes onder de zeventien. Het is leuk om met elkaar iets moois bij de vrouwen op te bouwen.”
Het huidige succes, zo verklaren Steenvoorden, Arrachart en Langeveld, van FC Lisse is voor al co-productie van de ervaren speelsters en de jeugd. “De jeugd heeft ons echt een impuls gegeven”, stelt Arrachart, die behoort tot de vier geroutineerde speelsters in het team. “De club is al een tijdje goed bezig met het opleiden van de jeugd. Daar plukken we nu al de vruchten van. Zonder die jonge meiden hadden we echt niet bovenaan gestaan.”
Steenvoorden is één van jonge speelsters die zich in de basis heeft gespeeld en belangrijk is geworden voor het elftal. “Ik denk dat ik een goed overzicht heb, maar dat moeten anderen maar over me zeggen”, reageert ze. Steenvoorden wordt door haar trainer altijd op het middenveld geposteerd. “Meestal speel ik aan de linkerkant en Eva Broekhuizen midmid. De bezetting van de rechterkant wisselt nog wel eens.”
Arrachart maakt haar kwaliteit – veel snelheid – te gelde in de voorhoede. “Ik sta of rechts- of linksbuiten.” De speelster met de Franse achternaam (‘Ik ben zo Nederlands als wat, al ben ik wel een bourgondiër’) is en blijft aanvalster. “Ik heb wel een tijdje achterin gestaan, maar dat was meer uit nood”, zegt ze. Als FC Lisse hetzelfde doorzettingsvermogen als de aanvoerster heeft, ligt straks aan het einde van de rit de kampioensschaal van de vierde klasse voor het oprapen. Arrachart scheurde in één van haar knieën alles wat er te scheuren was. “De doktoren zeiden dat ik er rekening mee moest houden dat ik er misschien twee jaar uit zou liggen. Een paar uur na mijn operatie lag ik in mijn ziekenhuisbed oefeningen te doen. Na ruim negen maanden stond ik weer op het veld.”
Trainer Langeveld probeert de kampioensdruk wat weg te houden bij zijn team. Hij zegt zelf geen kampioenskoorts te hebben, ‘wel lichte verhoging’. “Spelen om het kampioenschap is leuk en ik hoop ook dat die meiden ervan genieten. Voor ons is kampioen worden geen must, maar het zou heel leuk zijn. Als club mag je best ambities hebben. Waarom zou je er niet naar streven om binnen een jaar of vijf in de eerste klasse te spelen?”
Klik hier voor het laatste artikel van FC Lisse.
