Na een aantal jaar in de jeugdopleiding van RBC Roosendaal leek Joey Tak op weg naar een mooie toekomst in de voetballerij. Tot de verdediger op zestienjarige leeftijd te maken kreeg met hartproblemen. Hij knokte zich terug, staat weer op het veld en lijkt met Victoria’03 op weg naar het kampioenschap.

De nu 24-jarige inwoner van Oud Gastel kan er inmiddels rustig over praten, maar in die tijd was het schrikken, weet hij nog goed. “Ik ben drie keer onderuitgegaan, op de training, maar ook op school. Daarna zijn ze het in de gaten gaan houden en sindsdien heb ik een pacemaker. Puur om mijn hartritme omhoog te houden.” Een zware revalidatie volgde. “Het heeft een hele zomer gekost, na al die operaties. Wat ik kon, kon ik ineens niet meer. Dat is enorm frustrerend.” En dat terwijl Tak in eerste instantie mocht ruiken aan het profwereldje. “Na de E1 bij SC Gastel, werd ik gescout door RBC. Daar voetbalde ik, tot ze failliet gingen. Vervolgens liep ik nog stage bij NAC Breda, maar toen kwamen langzaamaan die hartklachten.”

Switch gemaakt
En dus keerde hij terug bij de club waar het allemaal was begonnen. “Dat werd geen succes, ik was totaal niet fit.” Tot reddende engel Danny Mathijssen verscheen. “Die kende mij nog en vroeg of ik het zag zitten om bij RBC O19 te komen spelen. Dat heb ik gedaan, werd echt weer fit en kwam zelfs in het eerste.” Even later maakte Tak de overstap naar MOC’17, toen opnieuw Mathijssen hem een reddingsboei toewierp. “Daar kwam ik op de bank en in het tweede. Inmiddels zat Danny bij ‘Victo’, dat is nu drie seizoenen geleden.” Zijn huidige trainer is hij dan ook meer dan dankbaar voor de kans. “Zonder hem, had ik dit niveau nooit meer gehaald. Ik ben nog steeds niet de fitste, mis wat loopvermogen, maar verder heb ik geen klachten.” Toch moest Tak wel even wennen, na zijn vertrek uit de jeugdopleiding van RBC. “Sowieso het tempo, maar ook het gebrek aan regeltjes. Bij de amateurs is het toch wat losser en vrijblijvender. In het begin had ik moeite om die switch te maken.” Maar inmiddels is daar bij de koploper van de derde klasse niks meer van te merken, vertelt hij. “Het is niet alleen een hechte vereniging, maar we hebben ook een leuk en jong elftal. Vreten iedere meter voor elkaar op. Dat heeft bij mij wel echt weer het spelplezier teruggebracht.” Heel gek is dat gezien de resultaten ook niet. “Hier hadden we alleen maar van kunnen dromen. In het begin hebben we het even lastig gehad, toen zijn we blijven aanhaken en inmiddels hebben we zelfs de tweede periode gepakt. Dat had ik nooit verwacht.”

Iets moois gebeuren
Want met een krappe selectie, is het keihard werken. “We kunnen nu ook op wilskracht een duel over de streep trekken. Dat is wel het grootste verschil met voorgaande seizoenen.” Al durft Tak ook nog niet te gaan zweven. “We hoopten allemaal dat we echt mee konden spelen voor iets, maar promoveren was niet meteen het doel. Er komen nog zware potjes aan en iedereen loopt een beetje op zijn laatste benen, maar er kan nu iets moois gaan gebeuren.” Daar gaan ze dan ook honderd procent voor. “Mochten we naar die tweede klasse gaan, dan slaan we daar zeker geen slecht figuur. Maar deze competitie is pittig, met een hoop stugge teams.” Gelukkig bereidt Mathijssen zijn manschappen goed voor, vertelt Tak. “De trainingen zijn zwaar, maar daardoor hebben we vaak in het laatste half uur nog wat extra’s. Hij weet wat hij wil en eist het maximale.” Volgend seizoen zal hij het wel zonder zijn favoriete trainer moeten doen, toch blijft de laatste man met spelinzicht en opbouwende kwaliteiten Victoria trouw. “Ik heb het hartstikke goed naar mijn zin, het plezier is terug, dus voor mij geen reden om te vertrekken.” Dan hoopt hij natuurlijk op de tweede klasse, want ambities heeft de nuchtere Tak nog genoeg. “Het is nu vooral genieten dat het zo goed gaat. Als speler wil je altijd het maximale, dus we gaan zien wat er op mijn pad komt!”

Klik op Victoria’03 voor het laatste artikel over de club.