Zijn terugkeer bij vijfdeklasser HSC’28 werd uiteindelijk niet wat hij ervan had gehoopt, én dan moet Peter Deelen tot overmaat van ramp vanwege gezondheidsredenen ook nog eens stoppen als trainer. Het zijn lastige weken voor de inwoner van Hoogerheide. “Je valt toch een beetje in een zwart gat.”
Want wat moet je zonder de voetballerij, als je eigenlijk niet beter weet? Deelen (56) weet zelf het antwoord ook nog niet. “Ik was zes, toen ik begon met voetballen. Na een blessure aan mijn meniscus, ben ik in 1999 de trainerswereld in gegaan. Dat leek ze wel wat voor mij.” Het bleek een understatement. “Ook thuis weten ze niet beter… Nu moet ik voor mezelf echt uit gaan zoeken, wat ik moet gaan doen zonder de voetbal. Veel wandelen en fietsen, denk ik maar.”
Scherpte
En dat allemaal, terwijl Deelen een seizoen of drieënhalf geleden, vol verwachtingen tussentijds instapte bij de club uit Heerle. “Ik vond het een mooie uitdaging, om HSC’28 weer terug te brengen naar die vierde klasse. Waar ze naar mijn mening gewoon horen. Het is uiteindelijk teleurstellend, dat het niet is geworden wat we hadden afgesproken, promotie dus.” Blijven hangen op een zesde plaats in de vijfde klasse, de oefenmeester weet stiekem wel een klein beetje waarom. “Het is een heel leuke vereniging, maar het ontbreekt toch een beetje aan scherpte in de groep. Er net niet alles uit willen halen.” Dat terwijl de trainingsopkomst goed is, vertelt Deelen. “Vaak een mannetje of achttien. Op trainingen gaat het prima, maar in wedstrijden zie je dan toch net niet die 110%. Een stukje duels of echt ballen willen winnen.” En dus, was het soms schrapen. Vooral met spelers. “We hebben ook wel met blessures te maken gehad, zeker van dragende spelers. Uiteindelijk bepaalt de bank, de sterkte van een selectie. Dat hebben we wel een beetje gemist.” Teleurstelling overheerst dan eigenlijk ook. “Vooral dat we geen prijs hebben gepakt. We hebben het zelf niet gehaald, dat is gewoon zonde. Ik ben toen in de winterstop ingestapt, corona was daarna vervelend, waardoor je ook niet echt hebt kunnen trainen.”
Hechte groep
Toch kijkt Deelen terug, met een goed gevoel. “Ik ben hier eerder natuurlijk al trainer geweest en mijn ouders komen van Heerle. Dus die binding heb je. Het is gewoon echt een mooie vereniging.” Eentje waar de oefenmeester na omzwervingen bij Grenswachters 2, VIVOO, ODIO, WVV’67, METO en de jeugd van Krabbendijke, uiteindelijk dus weer terecht is gekomen. “Trots op wat we uiteindelijk hebben neergezet, qua voetbal. Vroeger was het meer werken, nu echt voetballen. Druk vooruitzetten, dat is volgens mij wel gelukt.” Ook qua sfeer. “Een hechte groep creëren, dat was het voornaamste. De trainingsopkomst zegt wat dat betreft veel, zeker op een dorp.” Maar ondanks dat, was Deelen na dit seizoen, toe aan een nieuwe uitdaging. Die vond hij uiteindelijk bij vierdeklasser DVO’60. “Buiten mijn comfortzone, een keer op zaterdag in plaats van zondag, daar had ik echt zin in.”
Accu
Tot medische ongemakken roet in het eten gooiden. “Begin mei heb ik besloten om te stoppen, vanwege mijn gezondheid.” Een, logischerwijs, lastige beslissing. “Dan val je toch echt een beetje in een zwart gat. Maar ‘mijn accu’ laadt niet meer op en er wordt aangeraden een stapje terug te doen, dan moet je luisteren.” Want, zo weet Deelen inmiddels als geen ander. “Je bent er iedere dag mee bezig, ook als je niet moet trainen of een wedstrijd hebt.” Straks dus niet meer. Toch? “Misschien gaat het met medicatie uiteindelijk beter, maar ik denk niet dat ik nog terugkeer. Al kruipt het bloed, toch altijd waar het niet gaan kan…” En dus nemen we, in ieder geval voorlopig, afscheid van een bevlogen trainer. “Fanatiek, er kort op en iemand van de discipline. Maar ook wel één die kon meebuigen en vooral hield van voetbal!”
Klik op HSC’28 voor de laatste artikelen over de club.
Klik op HSC’28 voor meer informatie over de club.
