Bij vierdeklasser DIOZ zagen ze afgelopen zomer vijf, toch wel belangrijke spelers, stoppen en afscheid nemen van het eerste. Die exodus is opgevangen met jongens uit de eigen jeugd en dus moet Guus Feijns met zijn 26 jaar de boel, vooral voetballend, op sleeptouw nemen. “Het is even doorbijten en blij zijn met ieder puntje.”

Een flinke verandering ten opzichte van vorig seizoen, toen DIOZ nog op een achtste plaats eindigde. “Meedoen om een plek bij de eerste vijf zat er toen echt wel in, helaas hebben we dat in de laatste vijf potjes weggegeven. Dat zou voor ons als club een wereldprestatie zijn geweest.” Maar tijden veranderen dus, zo blijkt. “Het vertrek van zoveel spelers, is voor een dorpsclub lastig op te vangen. Laatst speelden we met drie jongens van zeventien, dat is soms best lastig.” Zoiets kost tijd en dus ligt de lat voor dit seizoen een stukje lager. “Als we ons handhaven, hebben we het goed gedaan!”

Blessures

Daar hoopt Feijns, die als vijfjarig jochie begon bij DIOZ en debuteerde op zijn vijftiende, een belangrijke bedrage aan te leveren. Al gaat dat nog niet altijd even makkelijk, moet hij toegeven. “Ik heb last van veel blessures, vooral in mijn hamstrings. Twee jaar geleden is het er zes keer in één seizoen ingeschoten…” Ook deze voetbaljaargang, tijdens een bekerwedstrijd, was het weer raak. “Dat blijft gewoon een zwaktepunt. Je wilt heel graag, voelt geen pijn, maar dan schiet het er toch weer in. Krachtoefeningen zouden moeten helpen.” Niet alleen fysiek voelt Feijns de pijn van zijn blessuregevoeligheid. “Het is heel jammer en vervelend dat je die jongens dan niet kunt helpen.
We missen je, zeggen ze dan. Op zich is dat een compliment, maar eigenlijk wil je dat natuurlijk niet horen.” Want DIOZ, is voor de aanvallende middenvelder meer dan zomaar een voetbalclub. “Ik zou nooit ergens anders willen voetballen. We hebben een leuk elftal, vol met vrienden, allemaal van het dorp. Het is echt een persoonlijke dorpsclub, met een fijn familiegevoel.” Maar hoe meer je wint, hoe gezelliger het is. Wat dat betreft stond vorig seizoen bol van de gezelligheid. “De eerste drie wedstrijden verloren we nog ruim, daarna ging het lopen. Schouders eronder en weer gaan voetballen, met een vast team. Dat werkte.”

Extra stimulans

Handhaving is voor dit seizoen het doel. Toch is dat allesbehalve een deprimerende gedachte, volgens de ‘echte nummer 10’. “Jonge jongens krijgen veel speelminuten, dat is voor de toekomst hartstikke goed. Daar gaan we straks profijt van hebben.” Mede daardoor is zijn rol binnen de ploeg, wel een beetje veranderd. “Je moet die jongens nu meer meenemen en proberen te helpen. Met looplijnen of bepaalde situaties.” Dat niet alleen. “Sinds vorig seizoen speel ik samen met mijn broertje Jorrit. Hij is zeven jaar jonger, maar mij in de lengte en breedte al voorbij. Een extra stimulans om op zondag voor de drie punten te strijden.” Vooral aan de bal, moet Feijns zijn steentje daaraan bijdragen. “Ik geef graag een steekbal, om iemand één-op-één te zetten of het spelletje te verleggen.
En natuurlijk is het leuk om te scoren of een assist te geven.” Kortom, de technicus moet voor voetbal gaan zorgen. “Dennis Slooters is gestopt, dat was onze beste middenvelder. Daardoor is mijn verlengstuk in het veld een beetje weg en moet ik de bal sneller gaan halen.” Dat allemaal onder de bezielende leiding van trainer John van Aert. “John is echt een DIOZ-trainer, met veel strijd in de wedstrijd de punten proberen te pakken. Als we verloren hebben, is het even zuur, maar daarna komt er een bak bier op tafel en is het weer gezellig. Hij past hier perfect.” Een beetje zoals Feijns dat zelf ook al jaren en voorlopig nog wel even doet. “Ik zei het toevallig van de week nog tegen Roland (van Hooff), die is 45, dan moet ik nog twintig jaar door. Dat ga ik niet redden, met mijn lichaam!”

Klik op vv DIOZ voor de laatste artikelen over de club.
Klik op vv DIOZ voor meer informatie over de club.