In de voorbereiding deed Dies Minnaard (21) bijna alle wedstrijden en trainingen mee bij het eerste elftal. In de competitie speelde hij echter voornamelijk mee met het tweede team van vierdeklasser Wemeldinge. Met een overduidelijke reden overigens.
“Ik studeer doordeweeks in Breda en kan daardoor niet meetrainen. Om die reden vond de trainer het niet zo handig om aan te sluiten bij het eerste elftal. Daar kon ik me wel in vinden en daarop heb ik, en met mij nog een aantal studenten, besloten om in het tweede te gaan voetballen. Dat doen we met evenveel plezier en mocht het nodig zijn, dan springen we natuurlijk wel gewoon bij wanneer ons eerste elftal mensen nodig heeft.”
Het is voor Minnaard al zijn vierde seizoen bij de senioren, nadat hij als zeventienjarige begon mee te spelen met de hoofdmacht van de Zuid-Bevelandse dorpsclub. Op Sportpark De Boenze Boogerd vierde hij in zijn eerste seizoen direct een kampioenschap. “Dat was een onvergetelijk jaar. Ik was nog geen basisspeler, maar maakte wel geregeld minuten. Als je dan het seizoen met een titel kan afsluiten en op zo’n kar door het dorp gaat. Dat zijn mooie momenten.”
Hoewel hij vanwege zijn studie Integrale Veiligheidskunde doordeweeks dus buiten Zeeland vertoeft, keert hij in het weekend graag terug naar zijn geboorteplaats om er zichzelf in het rood-witte tenue te hijsen op zaterdagmiddag. “We hebben bij het tweede een gezellige groep en hebben het in de reserve-vierde klasse goed gedaan met een plek in de middenmoot. Het gaat mij er vooral gewoon om dat ik in het weekend na een week studeren heerlijk kan ontspannen op het voetbalveld. Maar ik snap heel goed dat het niet logisch is om zonder te trainen bij het eerste kans te maken. Dus voorlopig is dit voor mij de beste oplossing. Als ik dan eerst met het tweede kans spelen en dan als dat nodig is nog bij het eerste moet aansluiten, dan doe ik dat met alle plezier.”
Wanneer hij uiteindelijk met zijn studie klaar zal zijn en als veiligheidsadviseur aan de slag kan, dan keert hij wel het liefst weer terug naar Zeeland. “Het is toch de provincie waar ik ben geboren en opgegroeid, dat zal altijd blijven trekken. Het zal alleen moeten blijken waar ik een baan kan vinden of dan mijn toekomst nog in Zeeland ligt én of ik dan bij Wemeldinge kan blijven voetballen. Daar hoop ik uiteraard wel op, want nu keer ik elk weekend met veel plezier terug naar huis om mijn vrienden te zien en lekker een balletje te kunnen trappen. Voor mij de ultieme vorm van ontspanning en vrijetijdsbesteding in elk geval.”
Klik op Wemeldinge voor meer artikelen over de club.
Klik op Wemeldinge voor meer informatie over de club.
