Toen hij door een blessure zelf niet meer kon voetballen, besloot Sylvian Dijkstra om het trainersvak in te gaan. Eerst als jeugdtrainer bij Nieuwerkerk en sinds vier seizoenen bij IFC. Want, zo heeft de trainer van de JO10-2 van de club uit Hendrik-Ido-Ambacht gemerkt. “Dit komt het dichtste in de buurt van het spelletje dat ik zo leuk vind.”
Toch had de inmiddels 37-jarige Dijkstra nooit verwacht, dat hij jeugdtrainer zou worden. Tot hij via het werk van een goede vriend van de familie, eens een keer in de keuken bij Feyenoord mocht kijken. “Dat was bij een training van Ben Wijnstekers. Ik vond dat zo leuk om te zien. Daarna zei hij tegen mij: moet je niet gewoon lekker bij je plaatselijke amateurclub training gaan geven?” En zo geschiedde. “Toen ben ik in 2006 bij Nieuwerkerk begonnen met het trainen van de kabouters.”
Even meedoen
Op dat moment had Dijkstra zelf, zijn voetbalschoenen noodgedwongen al aan de wilgen gehangen. “Ik voetbalde bij Nieuwerkerk altijd vooral in een vriendenteam, maar in de A’tjes raakte ik flink geblesseerd. Een botvliesontsteking aan mijn schenen. Toen voelde ik al snel dat voetballen geen lang leven beschoren was.” Een klein beetje door zijn eigen schuld, memoreert hij. “Je laat zo’n blessure dan niet echt goed herstellen en blijft maar doorgaan. Dan kom je jezelf tegen.” Dijkstra besloot zich vervolgens op het trainersvak te storten, trainde bij Nieuwerkerk tien jaar lang verschillende teams tot en met de B’tjes en kwam na een verhuizing, in Hendrik-Ido-Ambacht terecht. “We kregen een zoon en later nog één, die wilden allebei op voetbal. Zo ben ik bij IFC eigenlijk trainer van de JO7 geworden.” Inmiddels bezig aan zijn vierde jaar, kan Dijkstra het nog steeds niet laten om af en toe even mee te doen. “Je merkt nu wel dat die jongens steeds beter worden, dus na een paar keer intensief meedoen, begin ik mijn schenen wel te voelen. Maar ik vind het gewoon té leuk om te doen!” Al is het alleen maar, om het goede voorbeeld te geven, lacht de voormalig middenvelder. “Ik probeerde altijd het spel te verdelen, zag het spelletje goed en voelde me geroepen om teamgenoten te coachen. Wat dat betreft zat er wel een trainer in me.” Gelukkig voor hem, kozen ook zijn twee zoons, voor voetbal. “Dat vond ik, als voetballer in hart en nieren, natuurlijk geweldig.” Heel lang, duurde het vervolgens dan ook niet voordat Dijkstra daadwerkelijk betrokken raakte. “Ik stond echt te trappelen langs de kant, om ze training te gaan geven.” Helemaal, toen zijn vrouw vertelde dat ze bij IFC op zoek waren naar jeugdtrainers. “Dat was voor mij hét moment!”
Trotse vader
Maar ook meteen het begin van een ‘probleem’. “Bij de JO10-2 geef ik nu training aan mijn oudste zoon. Alleen de jongste, zit in de JO8-2. Dus die vraagt iedere keer wanneer ik zijn trainer word.” Al is het trainen van je eigen kind, nog niet zo makkelijk, heeft Dijkstra gemerkt. “Zeker in het begin, was dat wel heel moeilijk. Wanneer ben je papa en wanneer ben je trainer? Als vader ben je natuurlijk altijd trots. Daarom vraag ik regelmatig aan hem, hoe hij het vindt. Nu gaat die verhouding heel goed!” Zijn passie, heeft de inwoner van Hendrik-Ido-Ambacht in ieder geval aan zijn twee zonen meegegeven. “Het gaat thuis heel veel over voetbal! Ik vind het mooi om te zien hoe fanatiek ze zijn in het spelletje.” Precies zoals Dijkstra dat zelf ook heeft. “Het is prachtig om te zien wat voor groei al die gasten doormaken. Laatst speelde het eerste van IFC tegen Nieuwerkerk, liepen er daar drie jongens op het veld, die ik training had gegeven als jeugdtrainer. Dat vond ik echt een eer! Dat is voor mij het mooiste van trainer zijn.” Zo ook, bij IFC. “Hoe mooi zou het zijn, als deze spelers straks het eerste elftal halen? Dat zou ik prachtig vinden!” En dus, probeert Dijkstra zijn pupillen van de JO10-2 zoveel mogelijk mee te geven. “Het aannemen gaat nu goed, nu moeten ze zich bewust gaan worden van de omgeving. Dus zijn we veel met positiespelletjes bezig.” Die hij af en toe, stiekem wat groter maakt. “Om ze die succeservaring te laten beleven.” Want plezier, is wat Dijkstra betreft heel belangrijk. “Soms ga ik keepen en mogen ze gewoon lekker op doel schieten. Als ze dan scoren, krijgen ze de volgende training wat lekkers.” Typerend, voor hem als trainer. “Ik hoop een positieve trainer te zijn, die ze veel leert en waarbij ze altijd terecht kunnen als er iets is.” Fouten maken, vindt hij dan ook helemaal niet erg. “Eigenlijk kun je het alleen maar goed doen. Want we zijn allemaal aan het leren.” En ook verliezen, hoort erbij. “Als iedereen maar keihard zijn best heeft gedaan en het naar zijn zin heeft gehad.” Dijkstra heeft dan ook de ambitie, om in de toekomst zijn VC1-diploma te gaan halen. “Ik merk dat ik veel plezier haal uit het bezig zijn met het spelletje en die kinderen wat leren. Dus ik zie mezelf dit zeker nog heel lang doen. Die belofte heb ik natuurlijk ook gemaakt aan mijn jongste zoon, haha!”
Klik op IFC voor de laatste artikelen over de club.
Klik op IFC voor meer informatie over de club.